UÇUK PEMBE

Bölüm9- Nasıl göründüğümü anlat bana

İnsanlar, insanlar...

Hakkımda ne düşünüyorlar? Benimle ilgili neler biliyorlar? Bilmeden yargılıyorlar.

Kimisinin gözünde bir ruh hastası, aptal, ucubenin tekiyim.

Ama en büyük sorun ne biliyor musun? Bunları umursamamak. Bilmem ne zaman değişir benim hakkımda düşüncelerin.

Ben, ruh hastası veya benim tabirimle deli değilim.

Ben sadece birazcık ama birazcık çok düşünüyorum.

Herşeyi. Bilmiyorum belkide beni aklımdaki düşüncelerden kurtarabilirsin?

En çok onlar zarar veriyorlar bana belkide.

Lanet olasıca insanlar ve benim hakkımda ki düşünceleri.

Hepsinden ama hepsinden iğreniyorum. Bilmiyorum belki de deliyim.

Çok fazla düşünüyorum. Çok fazla takıyorum aklıma . Lan belkide çok fazla deliyim.

Kirpiklerine şiirler yazabilecek kadar belkide. Ağzınla burnunu , gözlerinle dudaklarını konuşturmaya çalışırken ölen bir deliyim belkide.

Şiir yazmayı bilmeyen ama tonlarca şiir yazabilen bir insanım belki.

Maybe, maybe, maybe.

Belki, belki, belki.

İnsanlar, insanlar, insanlar.

Dışardan çok güzel görünebilirim belki.

Bilmem belkide çökmüş.

Kendine zarar vermek ikiye ayrılır.

Ruhen, bedenen.

Beden kısmını ufak kesiklerle atlattık belki ama ruhumuz parçalara ayrıldı sevgili günlük.

Ruhumuzu lime lime doğradılar, gıkımızı çıkarmadık.

Seviyorsa katlandık. Seviyorsak katlandık.

Gözlem yapmalısın hayatında.

Ben gibi.

İnsanların gözlerinde bulurum kişiliklerini.

Kimi gözler var beni benden alan.

Bakmaya doyulmayan gözler.

Acıyla sıvanmış mutluluklar.

Bir sigara gibi düşün.

Sigarayı yakarsın, içersin biter. Ama ağzında tadı, burnundan kokusu gitmez.

Öyle birşey işte seni sevmek.

Bir kere sevdim. Sonra ne burnumdan kokun gitti, ne de ağızımdan tadın.

Belli belirsiz bir noktadayım.

Bilmiyorum,

Ne istediğimi,

Ne hissettiğimi,

Ne düşüneceğimi,

Ne bileceğimi,

Hiçbirini bilmiyorum.

Tek bildiğim,

Çok acıyor be.

Annem,

Çok acıyor bak,

Kızın acıya tek başına göğüs geriyor.

Olmuyor işte ama.

Bir paçoz gibi yere seriyor beni.

Her kalkmak için çabaladığımda tekrar tekrar düşüyorum.

Elimden tutsan belki herşey daha da yutulabilir bir hal alabilir.

Belki elimden tutsan,

Boş versene

Sence,

Yaşamın tadını çıkaracağım bu güzel yıllarımda,

Ölümü düşünmek ne kadar doğru?

Hayır bu bir depresyon değil.

Bu acıyla kıvrandığım günler, depresyon gibi komik bir betimlemeyle nasıl tarif edilir?

Ağırlaştırılmış bir yalnızlık müebbeti bu.

Belki de yalnızlığın senfonisi.

Nasıl göründüğümü anlat bana.

Şişman? Zayıf? Peki ya mutlu/mutsuz?

Hayır.

Hiçbiri.

Birazcık çökmüş,

Nefessiz yaşamaya alışmış,

Acılarla kanka olmuş,

Sevilmeyen bir görünüşe sahip,

Ve birazcık da zavallı.

Böyle görünmüyorum.

Böyleyim.