" ကျွန်တော် အလုပ်ပြီးပြီ ။ Oh Sehun ssi လဲ ပြန်လို့ရပါပြီ"
အနုပညာစင်တာမှ ထွက်သည်နှင့် ထိုသို့လမ်းခွဲခဲ့
ကြပြီးနောက် တနေ့ထိ အချိန်းအချက်မလုပ်ဖြစ်
ခဲ့ကြ။
တနေကုန်မည်ဆိုကာ အစောကြီးပြန်လာသည့် Luhan ကို Linwei Jie မှ တအံ့တဩကြည့်နေသေးသည်။ ထိုမျှနှင့်မပြီးသေး ၊ အချိန်ရွှေ့ထား
ခဲ့သည့် Commercial Film တစ်ခုကို အခု ချက်
ချင်းရိုက်မည်ဟု ဆိုလာပြန်သဖြင့် တဖက်အဖွဲ့
နှင့်အမြန်ချိတ်ဆက်ပြီး ရိုက်ကွင်းအမြန်တည်ရ
ပြန်သည်။
အလုပ်မြန်မြန်ပြတ်သွားသည်က ကောင်းပေမင့်
အချိန်ဇယားခဏခဏပြန်ပြင်ရသည်မှာ တဖက်လူအပေါ် မလေးစားရာရောက်သည့်အကြောင်း
ကောင်းကောင်းသိနေသည့် Luhan သည် Linwei
မပြောခင်မှာပင် တဖက်အဖွဲ့အပေါ် အနူးအညွတ်
စကားဆိုလျက် ရိုက်ကွင်းပြီးနောက် ညစာအတူ
လိုက်ကျွေးလိုက်သေးသည် ။
ထိုနေ့ည၌ ရယ်မောကာညစာစားပွဲ၌ ပြောဆိုစားသောက်နေသည့် Luhan ပုံများသည်လည်း ဆိုရှယ်မီဒီယာများအပေါ်ပျံ့လို့သွားတော့သည်။
နောက်တနေ့ မနက်၌ Luhan သည် အချိန်ဇယားအတိုင်း အနုပညာစင်တာသို့သွားသည်။
ဝတ်စုံကိုဝတ်ဖို့အတွက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်အချိုး အ စားသည် အနည်းငယ်လိုအပ်နေသည်ဟု ယူဆမိသောကြောင့် သူ အခြေခံဘဲလေးအကသင်တန်းကို အပ်ခဲ့သည်။
နောက် ရိုးရာဝတ်စုံကိုဆန်းသစ်ထားသည့် အ ထည်ဖြစ်သည့်အတွက်ကိုယ်လက်ဟန်ပန်လှုပ် ရှားမှုများ လိုက်ဖက်မှုရှိနေစေရန် ရိုးရာအကသင်တန်းကိုလည်းအပ်ထားတာဖြစ်သည်။
တမနက်တည်း နှစ်ကြိမ်ဆက်တိုက်သင်ရမှာပေမဲ့
Luhan ပင်ပန်းသည်ဟုမထင်။ ရိုးရာအကဆရာမကြီး သည် သူနှင့်အသက်အရွယ် အတော်ကွာခြား
သော်လည်း စကားအပြောအဆိုအဆင်ပြေစွာဖြင့် ပထမဆုံးသင်တန်းချိန်ပြီးဆုံးခဲ့သည်။
အခြေခံကကွက်များဖြင့် သူ၏လက်လှုပ်ရှားမှု
များကို တစ်ရက်သာရှိသေးသော်လည်း ကိုယ် တိုင် သဘောကျလို့နေသည်။ ရိုးရာအတန်း၌ စိတ်ကျေနပ်ခဲ့သမျှသည် ဘဲလေးသင်တန်းသို့
အရောက်မှာ ထွက်ပြေးကြကုန်၏။
