Oysa ki

...

Adada öylece dolanıyorum . Yorgunluk çökmüş üstüme,önceki gün kızlarla çok gezmişiz hatta belki abartmışız. Adımlarımı atıyorum ama zorlanıyorum. Sınav stresinden kafa dağıtmayı farz görüyorum kendime bu sıralar.
Bu arada adım Berfu. Karlı bir günde çok üşüyerek doğduğum için adımı kar tanesi anlamına gelen Berfu koymuş annem. İyi ki annem koymuş, bu hayatta bir de adımdan nefret etmek istemezdim babam olacak insan yüzünden. Ben sizlere bunu anlatırken telefonum ısrarla çalıyor ama bulamıyorum.
Hep bunu yaşamışımdır ve tek şikayetimde bu olmuştur, çantasız gezemem ama o çantada hiç bir şeyde bulamam. Bir gün elim kolum kopup içinde kalacak. Zır zırda bir melodi, her seferinde değiştireceğim diye söz veriyorum kendime ama değiştiren kim? Tamam,anladım melodiyi seçen de sensin diyorsun, benim telefonumun sesi hep azdır ve bundan dolayı da çok sesli olan melodi benim telefonumda çalar. Arayan eski sevgilim, daha doğrusu hayatımın aşkı Hakan. Şaşırmak ne demek diye soran olursa bu anı gösterebilirim. İşte o şaşırma ve heyecanla telefonu ters tutmuşum.
+Efendim Hakan?
-Nasılsın Berfu?
+Ben mi? Ben iyiyim evet sen nasılsın?
-İyiyim iyiyim teşekkür ederim.
+Bir sorun mu var ne oldu? Neden aradın?
-Sorun mu? Sorun yok ben yarın evleniyorum davetiyemi ne zaman nerde vereceğimi soracaktım sana
Ve telefonu yüzüne kapatıyorum...
Hayatımın en büyük yıkımından başlatıyorum.