Oysa ki

Hayallerim böyle değildi

Sabah uyandım, yatakta doğruldum, insan sabah o halde ne yaşadığını nerde olduğunu pek anlayamaz ya hani aynen öyleydim, telefonu elime aldım. 78 cevapsız arama, 92 mesaj, ve whatsapptan 8 kişinden 348 yeni mesaj... Gülerek telefonu yatağa attım. Artık yeni bir hayata yelken açmıştım. Korkutucu olsa da böyleydi artık. Onlar yoklardı. Peşimden ne kadar gelirlerse gelsinler artık onlar yoklardı. Yataktan hafif buruk, hafif mutlu bir şekilde kalktım. Elimi yüzümü yıkadım. Nebahat teyze kahvaltı hazırlıyordu. Yanına gidip arkasından sarıldım ve öptüm. Bende yardım etmeye başladım ve ona evinde bana yer verdiği için bol bol teşekkür ettim. Leventte "mis gibi kokular alan bir burun, iki prenses gören bir göz ne kadar şanslıyım aman Allahım!" diyerek girdi, domatesli ellerimi ona dokundurmadan, öpüp günaydın "kardeşlerin bir tanesi" dedim. Kahvaltıdan sonra, yurt numaralarına bakmam gerekiyordu. Cebimde 320 liram vardı, oturup iyice araştırdım. Uzun sürdü ama en sonunda orta kapsamlı 2 kişilik odaları olan, boşluğu da olan bir yurt buldum. Fiyatı aylık 150, yemekte dahil. Çok mantıklı geldi, hem fakülteye de yakındı. Merak beni sardığından artık mesajlara bakmazsam çatlayacaktım. Mesajlara bakmak için telefonu açtığımda, cevapsız aramaların genelinin Nil olduğunu, mesajlarda acilen dön bize çok önemli yazdıklarını gördüm. Önce şöyle bir burun kıvırdım açıkçası. Sonra Nili aradım, ne oldu diye sordum. Sesi titriyordu... Merve ablayı hastaneye kaldırmışlar...
Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Nedense kendimi suçlu hissediyordum. Merve abla mutlaka beni görmek istemiş, durumunu sordum, doktorların umutsuz olduğunu söylediler. Acilen evden çıkmalıydım, Merve abla bizimkilerden en sevdiğim insan diyebilirim, o bize en çok yardımcı olan insan, ben ne sorunum olsa ona anlatırdım, o bizim en büyüğümüzdü. Onu mutlaka görmeliyim. Bu terk ediş ona değildi, kardeşi sayılırdım ve böyle gitmem onu çok üzmüş olmalıydı. Peki ya Nil ne haldedir şimdi?
Hastaneye gitmek için evden çıktım, ağlaya ağlaya merdivenlerden iniyordum. Levent arkamdan gelip kolumu tuttu. Nereye diye sormaya başladı. Bende ağlaya ağlaya anlatmaya çalıştım. Ben götürürüm, otobüsle geç ulaşırsın dedi. Tamam dedim, inmeye başladık. Arabaya binerken de ağlamayı kesemedim. Arabada sanki yıllar boyu varamayacakmışız gibi hissediyordum. 40 dakikalık bir yolumuz vardı. Tabi ben öyle hesaplamıştım. Tam giderken arkadan bir araba bize çarptı, trafik felç oldu, durup polisi beklemek zorunda kaldık. İndik, ben fazla beklemeyiz sanıyordum. Yarım saat civarı bekledik, polis hala gelmedi, arabadan indim, koşmaya başladım, Levent bağırıyordu, kulaklarımı tırmalıyordu sesi. Biliyorum, çok zor oraya koşarak gitmem ama yetişmek zorundaydım. Onun belkide son anlarına yetişmek zorundaydım, bunu düşünmek canımı acıtıyordu. Allahım hangi hatamın bedelini ödetiyorsun bana? Ben neler yaşıyorum. O hastaneye yetişmeliyim. Hemde hemen gitmeliyim oraya!

...
Vardığımda nefes nefese kalmıştım kan ter içindeydim. Hemen içeri koştum.
Hastanenin acil servisinden giriş yaptım, Merve ablanın adını verdim, yoğun bakım ünitesine yönlendirdiler. Koşa koşa gittim. Asya yerde oturuyordu. Başını dizlerinin arasına koymuştu. Görebilir miyim diye sorduğumda göstermiyorlar dediler, biraz sonra ilerden Ayaz geldi. Yüzüne bakmak istemiyordum, başımı eğdim, benim için önemli olan şimdi Merve ablaydı.

...

"Annemle babamın ayrı olduğu dönemler, şehir değiştirip anneannemlerin yanında kalmaya başlamıştık. Babamla görüşemiyordum, cezaevindeydi. Bana dayım babalık yapmıştı. Daha sonra dayım sevdiği kız ve işi için Bursaya gitmek zorunda kalmıştı. Çok ağlamıştım ama elimden bir şey gelmemişti. Aralıksız beni arardı, hiç gelmemişti gidişinden beri ama hep arardı. Bir gün ben bazı nedenlerden dolayı intihar girişiminde bulundum, o zaman yanımda olmasını istemiştim onun, oda duyup apar topar gelmişti. Üstelik 1 hafta da yanımda kaldı. Hayatımın en mutlu 1 haftası... Son gece ona sarılıp uyudum ama yolcu etmeye gitmek için uyanamamışım. O da kıyamamış beni öpüp gitmiş. Bundan 2 hafta sonra ölüm haberini aldım, hatta bizzat ölüm anına kulaklarımla şahit oldum, o günden beri hassasım böyle durumlara."