Siyahlarında denizi gördüm ve yüzme
bilmiyordum.. Ama sende boğulmak bile güzeldi.
Terasının koltuklarına oturmuş kahvemizi içiyorduk.. Sessizlik ele almıştı ortamı. Sessizliği bozan ilk Furkan oldu. "Ya düşündüm de sence de çok iyi olmadı mı bu ev arkadaşlığı?" iyi olmaz mı hiç öhm öhm. "-Evet teşekkür ederim bana evini açtığın için." Düşüncelerimi tam anlamıyla dile getiremiyordum bir şeyleri anlayabileceğinden korkuyordum. Bu sefer sessizliği bozan telefonum oldu. ÖZEL NUMARA ARIYOR. Titreyen parmaklarımla telefonu Furkan'a çevirdim açmamı işaret ederek yanıma oturdu. "Alo kimsiniz? " Telefondan derin bir nefes sesi geldi sadece.. Sustu sustu ve sustu. "-Işıl ben.. Ben seni çok özledim." Ve o an dünya durdu sanki tüm sesler sustu. Sadece ben ve telefonda ki vardı.. "Kerem sen nasıl neden?" soracaklarım çoktu ama Furkan'ın yanında olmazdı. "-Bak bitanem biliyorum aklında çok soru var hepsini cevaplayacağım teker teker hepsini sadece lütfen endişelenme ve yarın dediğim adrese gelebilir misin?" Söylediği adres bizim her gün gözde için gittiğimiz kafeydi daha cevap bile veremeden telefonu kapattı. Yıllar öncesinde öldü denilen sevgilimin şuan sesini duymuştum ve yarın görecektim. Belki de bunlar yaşanmamıştı belki de eskiye dönüyordum tekrar paranoyak olduğum zamanlara Kerem ölmüştü evet öldü denilen buz gibi bedenine sarılmıştım 3 yıl önce.. Şimdi ise benim bedenim buz tutmuş her yerim titriyordu. Bir seçim yapmak zorunda kalırsam, kendimden vazgeçerdim.
Ölene çare yok derlerdi 7 ay hastanede yatmıştım asla inanamıyordum onun öldüğüne ve şuan o yaşıyor. Ama bende ki yeri yaşıyor mu bilemiyordum..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Herkes Biz'di
Teen Fiction𝙸şı𝚕 ışı𝚕 𝚘𝚕𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ı𝚖𝚍𝚊 𝚝𝚎𝚔 ışı𝚕𝚍𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚋𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖 𝚂𝚎𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚗, ışı𝚕𝚍𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚢𝚎𝚖𝚒𝚗 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚖 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒... •𝚂𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚋𝚎𝚍𝚎𝚗𝚒𝚗 ö𝚕𝚍ü. . 𝚁𝚞𝚑𝚞𝚗 𝚑â𝚕â 𝚒ç𝚒𝚖𝚍𝚎 𝚢𝚊şı𝚢𝚘𝚛 𝚘𝚢𝚜𝚊 𝚔𝚒...
