Herkes Biz'di

Aşk Affederdi Bizi..

Kerem'in yanından ayrılalı yarım saat civarı olmuştu ve aldığımız karara göre artık evime dönüyordum. Meşhur sapığımın Kerem olduğunu öğrenince artık orda kalmak istemedim. Furkan'a gidip çoğu şeyi anlattım eşyalarımı aldım ve arkamda kırık yığını bırakarak yola çıktım. Furkan kırgındı hemde hiç olmadığı kadar. Söylediklerim karşısında sadece dikkatli olmamı söylemişti. Kerem sebepsiz yere Furkan'a sinir olmuş ki gördüğü yerde dövmemek için zor duruyordu. Geçmişe bir çizgi çektim ve bunu onun için göze aldım. Bundan sonra sadece biz Kerem ve Ben.
Gözde:Öldünüz mü aloooo sesiniz çıkmıyor yahu!
Furkan:Yaşıyor da sayılmayız he?
Gözde:Kim üzdü çocuğumu çabuk söylesin bakim
Cevap verme gereğinde bulunmadım görüldü atıp çıktım mesajdan. Tek ihtiyacım bi kahve ile olanlara ayılmam lazımdı. Furkan'a olan hislerim yanılgıydı, Kerem yaşıyordu ve Kerem Furkan'a zarar vermek üzereydi.
Bilinmeyen numara:Bakıyorum da hâlâ kaydedilmemişiz:D
"Ya öyle oldu. "
Kerem:Sevindim kaydetmene:)
    Ukala işte nolacak. Mesajına görmeyeceği halde göz devirip sayfadan çıktım. Güzel bir müzik açıp iş yapmaya koyuldum. Birkaç gündür ev ile ilgilenemiyordum haliyle baya bir kalabalık birikmiş..
 
"Derdim büyük dermanım yok.."
Diye isyan ediyordu şarkı, yapamadığımı yapıyordu. Sahi belki de tek derdimiz derman olanımızdır:)
Zor günler geçirdim hiç olmayacağı kadar zor. Kendim düştüm, tekme attılar. Kaldıranım hiç olmadı Allah 2 el 2 ayak vermiş kızım ne diye yerdesin dedikten sonra başladı hikayem. Bir laf vardır bilir misiniz? "Küllendiğim yerden doğuyorum.. " diye. Ama ben onu söylemeyeceğim sizlere, ben doğduğum yeri küle verdim. Ve tekrar küllenmek için kibrit oluyorum..

"Küllerimiz dibe çöktü,
Ne dersin bir kibrit daha yakalım mı?
Ama bu sefer geçmişe değil geleceğe..