The Secrets She Has

Hoofdstuk 13

—Kristy García—

"De pizza...was, geweldig." Zeg ik terwijl ik de doos wegleg. "Ik zit echt niet normaal vol." "Hoe kan je vol zitten? Ik kan er zo nog twee op." "Ja maar jij bent Axel, jij bent een bodemloze put ofzo." Zeg ik lacherig. "Hè!" Zegt hij protesterend. "Is wel waar." Zeggen Hunter en Ryder tegelijk.

"James?" "Ja kristy." "Ik weet eigenlijk heel weinig van jouw. Zelfde geldt voor Hunter en Ryder, Owh en Blade
."
"Oké vraag Kristy, je mag de komende tien minuten alles vragen wat je wilt. En dan ga je naar bed. Want het is nu al bijna half 2."

"Lievelingskleur?"
"Raad."
"Oké deze weet ik!"
Ze kijken me allemaal vragend aan.

"James...herfstbruin. Ryder groen, Blade rood natuurlijk. Hunter, dezelfde diep blauw als mijn jurk die ik voor m'n verjaardag had gekregen, Ace zilver en Axel paars."

"Allemaal goed." Zegt Ryder verbaasd. "Was niet zo moeilijk, op mijn verjaardag waren dit jullie stropdassen en toen kwam ik erachter dat de letters op je deur dezelfde kleur had."

"Je bent slim principessa." Zegt Ryder en geeft een kus op m'n voorhoofd. Ik snoezel mezelf tegen hem aan zodat ik beter zit.

Teddybeer Ryder is back mensen!!!

"Wat is jouw lievelingskleur Kris?" "Ik hou van heel veel kleuren, maar geel vind ik dan toch wel het mooist. De kleur van de zon, zomer, zonnebloemen, ik hou van zonnebloemen. Mama had altijd zonnebloemen in de tuin staan. Ze waren echt mega hoog!" De jongens zitten met aandacht te luisteren. Ik merk dat ze het fijn vinden als ik over onze moeder praat.

"Lievelingseten."
"Pizza!" Roepen Axel en Hunter tegelijk. "Was te verwachten." Zeg ik lachend en rollend met m'n ogen.

"Rolde jij nou met je ogen naar mij?" Vraagt Hunter ondeugend. "Ik zou niet durven." Ik moet me inhouden me lach in te houden. "Ik zag het ook hoor." Zegt Ryder. Ik kijk omhoog en geef hem een heb-genade-blik.

Ryder maakt zich los uit mij en begint me ineens te kietelen.
"Alsjeblieft....stop...." Zeg ik tussen het gelach door. Ik schiet alle kanten op en probeer weg te komen. "Zeg dat je nooit meer met je ogen gaat rollen naar ons." "Ik...krijg...geen lucht me..er." Krijg ik er nog net uit.
"Zeg dat je nooit meer met je ogen gaat rollen."
Zegt Ryder. Nooit geweten dat hij ook gezellig kon zijn. Hij was altijd zo...serieus.

"Ik zal het niet meer doen." Zeg ik hijgend en lachend tegelijk...ik kan niet meer. Hij stopt met kietelen en ik draai me om waardoor ik met m'n gezicht in het kussen lig.
"EUGHHHHH!" Schreeuw ik in het kussen.

"I wa bin dod." "Wat zeg je Kristy we horen je niet." Zegt Hunter. Ik ga zitten en kijk Ryder en Hunter boos aan. "Jullie durven wel hè, je zusje beetje plagen. Jullie zijn twee keer zo groot." Zeg ik protesterend.
"Dat maakt het dus ook twee keer zo makkelijk." Zegt Hunter met een grijns.
Ik rol met m'n ogen. "Shit." Zeg ik. De tweeling kijkt nu ook. Allemaal hebben ze een glinstering in hun ogen. Behalve Blade en James. Die zijn bezig met andere dingen. Wat voor dingen? Ik heb werkelijk waar geen idee.

Ik schiet op van de bank en ren al gillen weg.
"We krijgen je wel Sorellina." Schreeuwt Ryder.
"Tien seconde voorsprong krijg je." Schreeuwt Hunter. Iedereen schreeuwt...ik ook. Van angst. Wel leuke angst. Voor het eerst voel ik ook mijn pijn niet. Normaal als iemand mij zomaar zou kietelen zou ik het uitschreeuwen maar op dit moment giert de adrenaline door mijn lijf waardoor ik even helemaal niks meer voel.

Hoelaat is het eigenlijk. Ik zie een klok in de gang en zie dat het al drie uur is. Ik moet morgen gewoon naar school.

Boeie

In dit gedeelte van het huis ben ik nog nooit geweest. De plafonds zijn hier veel hoger en er staat een hele lange tafel in het midden. Voor hoeveel? Ik denk...veertig personen, misschien nog wel meer. "Wow." Ik heb echt te weinig nog gezien van het huis. Alleen de woonkamer, keuken, bibliotheek, muziekkamer en de slaapkamers. Niet eens van iedereen. De west vleugel van het huis is het leefgedeelte en ja, de rest weet ik niet.

Maar lang om te staan kijken heb ik niet want ik hoor voetstappen. Ace en Axel. In twee maanden tijd leer je wel wie wat heeft.

Ik zie een deur aan het einde van de vergaderzaal en ren erheen. "Ik Hoorde Haar Hier Rennen! OOST VLEUGEL." Schreeuwt Ace door het huis heen.

Je gaat mij dus mooi niet krijgen. Ik ben koningin in verstoppen. Heb tien jaar ervaring. Negen en een half jaar eigenlijk. Beter dan tien. Het is bijna tien. Ik kom nu weer in een gang. Hoe groot is dit huis eigenlijk?

De tuin. Ik ben nog nooit in de tuin geweest en ik weet dat de tuin helemaal afgesloten is dus ik zou er gewoon heen kunnen zonder gevaren.

Dat weet ik niet zo zeker meid:)

Ik snel mezelf naar de deur en met mijn grote geluk is die open. Yes!!

Ik storm naar buiten en zo te zien ben ik gesnapt. Ik zie iemand mijn kant op rennen maar doordat het donker is met bijna geen verlichting is het moeilijk te zien wie het is.

De Kerstman misschien?

"Komen we elkaar toch weer tegen hè." Ik wordt ruw in mijn hals gepakt. "Hoe ben je langs de bewaking en het beveiligingssysteem gekomen?" Is het enige waar ik op dit moment over na kan denken. "Zoals je wel weet, mijn aller liefste kristy..." Hij neemt een korte adempauze. "Ben ik tot meer in staat dan je denkt..." Weer stopt hij. Zijn grip om mijn hals helaas niet want die wordt alleen maar strakker. "Jack fluister ik."
"Waarom doe je dit?" Vraag ik boos en gefrustreerd. "Omdat...ik je niet kan uitstaan. En nu iedereen denkt dat ik dood ben, kan ik alles doen wat ik wil. "Behalve als ik je aangeef." Zeg ik kwaad terug." "Denk jij nou echt, dat ze dat gaan geloven. Ik ben dood. Het bewijs is er. Voor de wereld besta ik niet meer. Wen er maar aan dat ik je op meer plekken ga achtervolgen dan alleen in die dromen van je." Zijn grijns wordt alleen maar groter. Die is niet te missen in het donker. "Hoe?" "Ik weet alles Kristy. Ik zie je 's avond wel liggen woelen in je bed. Het geschreeuw is niet te missen. Dat die broers het van je nog niet heeft wakker gemaakt. Je zou denken dat die zo beschermend over je zijn dat ze op alles letten. Nou niet dus." Weer wordt zijn grip strakker waardoor ik naar adem begin te happen.

Echt wat heeft hij met jou te laten stikken?

"Kristy?!" Ik hoor geschreeuw in de tuin en door de afleiding verslapt Willems grip I
om mijn keel. "IK BEN HIER." Schreeuw ik met alle lucht die nog in m'n longen zat. Ik rol op mijn buik en zie iemand aanrennen. Doordat het donker is zie ik niet wie maar volgens mij riep Ace, hij was net ook achter mij. Ik draai mezelf weer terug en Willem is weg.

Ik denk echt dat ik het moet gaan vertellen...of niet, ik wil dat dit stopt en James en de rest zien er wel uit dat ze zorgen dat Willem mij nooit meer wat aandoet. Maar ze kunnen niet helpen als ze wat weten. Maar dan moet ik wel het goeie moment vinden om het te zeggen...

Maar wanneer is dat moment?

A/n

Heyy sorry korte snelle update geniet ervan ik ben dit boek niet vergeten hoor geen zorgen, daarom dit hoofdstuk dan heb ik het snel opgevuld hehehe. Dus er komen langere aan. Fijne avond doeii!!

Xx Emmie

Woorden: 1270
Stem
Reageer