The Secrets She Has

Hoofstuk 18

—Kristy García—

"Ik weet het niet" Houd ik vol.
Ik moet het hem wel vertellen maar ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Liever na de vakantie. Anders dan zitten ze daar ook met 100 dingen aan hun hoofd en we gaan al over negen dagen. Ik moet nog steeds iemand meenemen.

"Sorry." Zeg ik zacht. "Het geeft niet." Hij geeft me een knuffel en zo zitten we daar een hele tijd. "Hoe is het met je voet?" "Goed." Zeg ik. "Ik kan weer normaal lopen. Voel er eigenlijk niks meer van. "En je rug?" "Goed gehecht." Zeg ik half lachend.

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt dan de kamer uit. "Slaap lekker Kristy." "Slaap lekker Blade."

Schattig

_________

"Ryder is best aardig." Ik loop met Elijah door de gangen. Hij heeft een kruk om op te steunen aangezien het niet teveel belast moet worden en de hechtingen niet moeten scheuren. "Ja, ze zijn allemaal aardig, alleen je moet wat graven om dat te ontdekken. Had ik ook." We zijn nu bij het geschiedenis lokaal. Amanda loopt langs mij en voor ik naar binnen kan trekt ze mij half naar achter. Elijah kijkt mij vragend aan maar ik sein dat ik er zo aan kom.

"Jij bent er wel een hè." Amanda kijkt me recht in de ogen aan en haar ogen staan onweer. Haar lange blonde haren zitten achter haar oor en haar mega ring oorbellen dansen met haar mee terwijl ze praat. "Wat bedoel je?" Ik heb echt geen zin in haar. "Eerst Diaz en nu Elijah. Je trekt iedereen naar je toe en nu gaan ze alleen maar met je om omdat ze je zielig vinden. Of je broers dwingen ze gewoon." "Hoezo zouden mijn broers iemand dwingen met mij om te gaan?" "Omdat zij jouw ook een zielig verwend kind vinden. Want dat ben je ook. Je denkt dat je heel wat ben maar aan het einde van de dag ben je nog steeds dat irritante kreng die je altijd al was."

Zij is wel heel erg hopeloos naar een vriendje

"Doe niet zo moeilijk Amanda en ga gewoon naar binnen. De enige die hier echt zielig is dat ben jij." Ze kijkt me aan en weet niet wat ze moet zeggen. "Ik snap wel dat je moeder dood is. Ze wilde niet langer met jou leven. En je vader ging dood met het idee dat je nog leefde. Die broers van je volgen snel genoeg." Nu maakt ze me echt boos.

Zonder na te denken geef ik haar een klap in de gezicht en langzaam begint bloed uit haar neus te stromen. "HEADSHOT!" Schreeuwt iemand uit de klas. "Van mijn familie blijf je af, heb je dat begrepen? En als ik jouw nog een keer iets hoor zeggen over míjn familie dan zeg ik het ook tegen míjn familie en dan ben jij de eerst volgende zónder familie of dan is jóúw familie van de een op de andere dag een stuk kleiner. Heb Je Dat Begrepen?" Mijn toon klinkt dreigend en serieus. Ze knikt alleen een beetje. "Ik Hoor Je Niet Hoor. Horen Jullie iets?" Vraag ik aan de mensen in de klas. Niemand waagt het om zijn mond open te doen. Zelfs Elijah niet. "Nou Waar Wacht Je Op? Tot Ik Je Nog Een Klap Geef Om Wat Verstand In Je Te Slaan?" "Nee, sorry het spijt me." Het komt er stotterend en gehaast uit. "Dat lijkt er meer op." Ze kijkt me niet meer in de ogen aan en zit een beetje met haar plastic nagels te spelen. Ik loop naar achter en ga zitten.

"Niemand heeft haar ooit in haar plaats gezet." Zegt een meisje met bruine krullen voor mij. Ik reageer niet op haar. Diaz heeft dat gedaan nog veel eerder voordat ik het lef had. En waar dat lef zojuist vandaan kwam? Geen idee.

Zijn je genen meid

Twee minuten later komt de docent binnen en begint met zijn les. Hij zegt niks over Amanda's bloedneus aangezien zij altijd in discussie gaat met leraren of een heel tantrum gooien dat ze dodelijk gewond is of wordt bedreigd. Daar zit niemand op te wachten. Docenten ook niet.