Merhaba, yeni bir giriş yapıyorum buraya. İyi okumalar ☺️
İçim gece kadar karanlıktı, sıkıntılar içimi zifiri karanlık hale getirmişti. Baharın ilk kaçamağını yapmıştık. Gecenin sonundaydık. Bomboş sahile vurdum kendimi, arkadaşlarım gitmişti ve ben dönüş yolunu uzatmıştım muhtemelen eve gidince fark edeceklerdi yokluğumu. Bugün zorluğunun farkındaydı herkes, beni yalnız bırakmamak için büyük bir çaba göstermişlerdi. Ama yine de herkesin kafası ayrı bir yerdeydi. Dağılmıştık. 2 yıl öncesine gidiyor aklım, gerçekten güzeldi.
*2 yıl öncesi o gün*
Göz kapaklarımın üzerindeki ağırlığa meydan okurcasına açmak için çabalıyordum. Uğultular geliyordu, bağırış çağırışın haddi hesabı yoktu. Onun adını duyuyordum, "aç gözlerini, aç" diyorlardı. İsimlerimizi ardı ardına söylüyorlardı. Elimi başımın ağrıyan kısmına bastırdım, acıyla gözlerimi iyice birbirine bastırdım. Yavaşça gözlerimi açmaya çalıştım. Işık gözlerime saplanırcasına hücum etti. Bir anda sesler kesildi. "Dur" dedi biri kısık sesle. "Gece gözlerini açıyor" dedi ardından.
O günden sonra gerçekten gece üstümüze gözlerini açmıştı. Hiç gün aymamıştı. En aydınlık zamanımız ayın ışıltılarını görebildiğimiz an olmuştu.
*Günümüz*
Kumların serinliğini bedenimde hissediyordum. Kafamda ki bir yığın düşüncenin kaçışı bu serinlik hissi olmuştu. Kalbimin sızısıydı tek sorun. Herkes daha iyiydi artık. Tek sorun bendim, benim yanımda nasıl davranacakları.
Ayaklarıma gücü verip dirseklerimden de yardım alarak ayağa kalktım, evin yoluna koyuldum. O sokakları geçtim, küçüklüğümüzü anımsadım tekrar. Kardeşimin olmadığı kare yoktu anılarımda. Her anı başka bir sızıydı beynimde ve kalbimde.
Böyle kısa bir tanıtım yapayım size dedim, yorumlarınızla yardımda bulunmak isterseniz çok sevinirim. Okuduğunuz için ayrıca teşekkürler.😌
