Tenant #13

5

Hindi ko alam kung saan ako pwedeng makahanap at makapag-apply ng trabaho. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Buti nalang talaga't may kilala si hoshi na shop owner na nag ja-job hiring.

Ibinaba ako ni hoshi sa isang coffee shop na mukhang kakabukas pa lang. Maliit na coffee shop lang siya, pero parang pang galante yung loob niya. Nakakahiyang pumasok lalo nat bente pesos lang ang laman ng wallet ko.

Napansin ko rin ang poster na nakapaskil sa may entrance, tama nga si hoshi on hiring sila!

Hindi na ko nagdalawang isip na pumasok pa. Sana matanggap agad ako! Napakatahimik, anong oras na ah? Wala pa bang costumer na dumadating.

"Sundee cafe rain is falling~ Good morning miss can i get you something? " Nagulat ako nang may biglang magsalitang lalaki sa counter. Pero mas nagulat ako nang makita kung sinong nagmamay-ari ng boses na iyon.

"Its been a long time heaven." He smiled.

'Gago? Hong joshua?!!'

"So ikaw yung heaven na sinabi ng kaibigan ko na mag-aapply dito? I really didn't expect that its you heaven." He smiled again. Hindi ba napapagod ang panga ng lalaking to kakangiti?

"Yeah, its really been a long time." i nodded.

"Tinggg.." Biglang tumunog ang entrance bell na ikinaagaw ng atensyon niyong dalawa, may magbabarkadang pumasok.

"Sundee morning rain is falling~ Good Morning maam/sir, what can i get you?" ani ni joshua habang inihahanda ang kanyang ballpen at notebook na lilistahan niya ng mga orders ng costumer.

Pinanood ko lang si joshua sa ginagawa niya. So siya ang may ari ng coffee shop na to? Wow grabe, ang successful niya na. Saka yung itsura, mas nagmukha na siyang presentable. Ang sarap na siguro ng buhay niya.

"Heaven, hindi ko kaya to. Tulungan mo ko." Ani niya saka inihagis sakin ang brown na apron na sinusuot rin niya.

So tanggap na ko sa trabaho?

Agad ko namang isinuot ang apron saka pumasok na sa counter. Napansin kong kami lang ang naggagawa ng mga orders, wala na ba siyang ibang staff?

"Josh, tanggap na ba ako?" tanong ko sa kanya habang ginagawa ang prafee ng isang costumer.

"What do you think?" he stared at me. Those eyes, it still feels different whenever i look at them. There still sparks on them.

"Hindi ko alam, pero sana oo." binaling ko ulit ang atensyon ko sa ginagawa kong kape.

"It will be happy to have you heaven, let's work together." i looked back at him. He smiled.

Ngingiti na rin sana ako kaso napansin kong umaapaw na yung kapeng sinasalin niya. Hindi nga talaga siya nagbago, hanggang ngayon andyan parin yung katangahan niya.

" Josh.. i mean sir. Yung kape.." Agad naman siyang naalarma sa sinabi ko.

"oh...hehehe.." napakamot siya sa batok niya. Halatang nadisappoint sa nangyari.

"Ako na ang bahala rito sir, pakilagay nalang po dyan yung listahan ng orders. E entertain niyo nalang po ang mga costumers." nakapagtrabaho na ko sa mga coffee shops dati kaya easy nalang sa akin ang paggawa ng kape. Saka napansin kong distracted sa akin si joshua, hindi naman ako manhid para hindi yun maramdaman. Siguro dahil narin sa tagal naming hindi magkita. Kahit nga ako ay naiilang pa sa kanya. Maybe we should start to practice being comfortable with each other. No, we must. Magkakasama kami sa trabaho, and there's no way we can avoid each other. We really should, even though we have a painful past together.

Alas tres na ng hapon pero nakakaisang costumer palang kami. I looked at him, he heaved a sigh. It must very disappointing for him.

"Josh." tawag ko sa kanya.

"Mmmm?"

"Napansin ko konti lang ang costumers na dumadayo dito? Ganito ba palagi dito?" he looked at me sadly and nodded.

"its been a week magmula nong mag open ako. Yung mga teen agers kanina, sila yung first costumer ko. I thought this would be a successful business. It actually didn't meet my expectations." kahit ngumiti siya, nakikita ko parin sa yung lungkot sa mata niya.

" Since kpop are trendy these days, why don't we elevate the menu. Lets make kpop inspired recipes,and also give costumers freebies like photocards." i suggested.

"You're really good at this heaven." he complemented. "Let's do that." He smiled.

Napangiti na lang rin ako. Joshua is a determine person pero wala siyang diskarte. Its really a fate na mapadpad ako rito. He can't stand doing things alone. He hates being alone. Im proud of him na nakaya niyang magawa ang pangarap niya na makapagtayo ng coffee shop ng mag-isa.

Im happy that he choosed his dreams over me 3 years ago.