Asrın'dan
Gözlerimi açmak istemiyorum. Sanki hayat kabus görüyormuşum gibi ve ben o kabusu görmek istemiyorum. Kapı çalıyor, annem uyuyor , babam yok yani kalkmam gerek. Zorda olsa kalktım. Kapıyı açtım. Ama bu olamaz. Evimi nereden biliyor ki.
Asrın: Ç-çınar.
Annem: Çınar mı?
Çınar: Evet efendim. Ben Asrın'ın okuldan arkadaşıyım. Asrını okula götürmek için geldim.
Asrın: Gelmek istemiyorum.
Annem: Aa olur mu hiç öyle. Arkadaşın ta buraya kadar gelmiş hazırlan da gidin.
Annemi duymazdan gelip koltuğa oturdum ve televizyonu açtım.
Annem: Sen dışarda bekle evladım ben onu hazırlar gönderirim.
Çınar: Peki efendim.
Annem kapıyı kapatıp yanıma geldi ve kolumdan tutarak odama götürdü beni. Ne kadar itiraz etsemde beni dinlemedi. Hazırlandım ve annem beni kovar gibi dışarı attı.
Asrın: Ne kadar iyi (!) bir anne dimi?
Çınar: Sana yaptıklarını bilmesem inanırdım.
Daha fazla konuşmadan arabaya bindim. Çınar da arabaya binip radyoyu açtı.
"SON MEKTUP"
Gözlerimi kapattım ve şarkıya eşlik ettim
Bu sana son mektubum ayrılmaya mecburum
Ne olur anla beni bu aşktan korkuyorum
Bu sana son mektubum ayrılmaya mecburum
Ne olur anla beni sevmekten korkuyorum
Artık başka çare yok
Senden bana fayda yok
İkimizde anladık Aşkımızın sonu yok
Çınar: Keşke hayatımın her saniyesi dinleyebilsem.
Asrın: Ama dinleyemezsin.
Çınar: Emin misin?
Asrın: Evet.
Çınar: Bir gün bana her anında şarkı söylemek isteyeceksin.
Asrın: Öylemi canım.
Çınar: Öyle canım.
O an beklemediğim birşey oldu ve Çınar yanağımı öptü. Utançtan hemen arabadan inip okula girdim.
