Spider Gwen

Ve o gerçekten peter parker'dı...
Gözümün önünde maskesinin çıkarılışı gitmiyordu. Gözlerin deki o korku ve endişeyi hâlâ hissedebiliyordum ama ona yardım edemiyordum. Bunu neden yapamadım?

Kötü adamların peter'ı götürüşünden sonra her şeyin başladığı yere gelmiştim,
Uyandığım odaya.

İçler acısıyla soluğumu, soğuk odaya bıraktım. Bir iki saniye ardından bu evin neden bu kadar soğuk olduğunu anlayamadım, gerçekten ev soğuktu!
Odam çıkıp diğer odalara geçtiğimde sabah ki eşyaların hiç birinin olmadığını, her şeyin eski, paslı ve ailemin burada olmadığını fark ettim.
Bu olamazdı!
Her şeyi tek tek düşünmeye başladım,uyandığım da buradaydım annem ve babam vardı sonra okula gittim peter ile karşılaştım ve örümcek adam olduğunu öğrendim "burada örümcek kadın yok örümcek adam var gwen!"
O zaman bu evren de bende yokum!
Ve benim ailem de ama o zaman nasıl bir ailem olabiliyor du ve beni tanıyorlardı?
Ahh hayır hepsi bir oyundu...
Peter'ı bulmalıyım!
Üstümde duran kostümün eksik parçasını alarak kendimi camdan dışarıya attım. Binaların arasından ağlarımla hava da ilerlerken bir taraftan da örümcek hislerimle peterı bulmaya çalışıyordum yani bir umut ediyordum.

Uzun süren arama sonucu başarısız olmuştum tabii bütün yol boyunca insanların kesintisiz soruları ve ısrarları sonucun da yorulmuştum
"Spider man nerede?"
"Hey sen kimsiiiinn?"
"Oha, sen spider man'in sevgilisi misin?"
"Artık sen mi bizi kurtaracaksın?"

Dinlenmek için durduğum binanın çatısından şehri izledim, güzel ve sevgi dolu şehri...

Spider man'i gerçekten seviyorlardı.
Kafamdan çıkardığım maskeme baktım, ben kimdim? Kendi evrenim de başı boş gezen ne yapacağına karar veremeyen birisiydim ama bu ben olamazdım. Çoğu kez dünyayı kurtarmaya çalışırken mahvetmiştim hatta peterın ölümü ile beni suçlamışlardı. Gerçek benliğimi bulmalıydım!
Ayağa kalktım ve derin bir nefes vererek kendimi aşağıya bıraktım, soğuk hava saçımla birleşirken ben sadece şehrin seslerini ve hislerimi dinledim ve duydum, bu oydu ama ilk önce yapmam gereken başka bir şey vardı.

Yere sağlam indikten sonra küçük kızın sesine doğru ağlarımı doğrulttum.
Çok da uzak olmayan bir mesafe deki kızı gördüm korkulu gözlerle ağacın tepesinde kalmış ve zorba çocuklar onunla uğraşıyordu.

"Haha! Şu haline bakk!"
"Çok komik! Napacaksın yoksa polis babana mı söyleyeceksin? Hah?"

"Çocuklarr! Hanımefendilere nazik davranılması gerektiğini bilmiyor muydunuz?"

Çocukların önüne iniş yaptığımda hepsi bir anda yerinden sıçradı ve korkarak bana baktılar ardından koşarak uzaklaştılar

"Eh bu çok da uzun sürmedi. Ah pardon!"

Ağaca yavaşça tırmandıkdan sonra küçük kıza elimi uzattım ve biraz duraksadı.

"Ya düşersem?"
"Bana güven, ben seni tutarım."
"Ama neden güveneyim? Seni tanımıyorum"

Uzattığım elimle maskemi çıkarıp yere fırlattım, onun mavi gözleriyle gözlerimi birleştirdim.
"Adım gwen ve artık tanışıyoruz"
Dedikten sonra yine elimi ona uzattım ve o da bana güler yüzle karşılık verdi.
Küçük kızı aşağıya indirdiğim de bana bu sefer daha da büyük bir gülümsemeyle baktı.

İyi olduğundan emin olduktan sonra ağımı yüksek binalara atarken küçük sarışın kızın sesini duydum.
"Benim adım da gwen. Teşekkürler spider gwen..."
Ardından koşarak gitti ve bende ağımın götürdüğü yere gittim.

"Benim adım da gwen. Teşekkürler spider gwen..."