Spider Gwen

Spider man

Kendimi yarım saat içerisinde, kahvaltı masasında yemeğimle oynarken buldum. Annem ve babam gülüşüyor ve konuşuyorlardı, onların bu halini gerçekten çok özlediğimi fark ettim, Baya oldu bu ortamları bırakalı bu yüzden bu ben değildim, benim annem öldü ve babamda bana bakmayan sorumsuz bir adamdı. Şimdi ise farklı evrende ikisiyle beraberdim. Anneme olan Özlem ve aşk duygum canlansa da o kadar da kendimi yanlış hissettim. Tam alıştığım zaman böyle olması mı gerekiyordu? Canlıydı ve gerçekti... o benim annemdi! Ben bunları bir süre kafamda canlandırırken annem ayağa kalktı ve beş dakika için de elinde bir sırt çantasıyla geri döndü.
Elin deki  çantaya elime tutuştururken bir yandan da beni oturduğum yerden kaldırmaya başladı.
"Gwen, tatlım okula geç kalmak mı istiyorsun?"
Arkadan babamın sesi de ona eşlik etti
"Evet tatlım, bugün okulun var..."
Okul? Ne okulu be... okulu bitireli 1 ay oldu... tabii ya evren farklı kesin okulun başındayım.

Evren degiştiriyorum uydu gibi ama okul bir türlü değişmiyor! Bu ne biçim iş!
Annemin sözünü ikiletmeden odama geçtim, en hızlı şekilde üstümü değiştirdim; vücut hatlarımı fazla belli etmeyen gözlerimle uyumla olan kotumu altıma beyaz sweatimi de üstüme geçirdim, saçlarımda saldım ardından da çantama da kostümümü sıkıştırmayı ihmal etmedim.
Makyaj mı? Hayırr gwencik makyaj yapmaz!
Çıkarken anneme bir öpücük verdim ve yüzümü boynuna gömerek, kokusuyla kendimi ödüllendirdim.
Yeni hayatıma hoşbullduumm!

Sokaklardan geçiyorken kafamın için deki ses ile diyaloğa geçiş yapıverdim. Gerçekten içim de çok değişik bir his oluştuğunu hissettim bu kadar süreden sonra beni seven birisini tekrar görmek... galiba kalbim dayanamıyordu.
Peki ya o buradaysa benim de burda kalmam gerekmiyor muydu? Peki ya diğer evrende spider woman'a ihtiyaçları varsa? O zaman burda da bana ihtiyaçları yok mudur?
Ahh gwen... Peter yazdıklarını hatırla!
Bu evrende de bir spider Woman var! Eee o zaman bu ailede ben varsam o kim?

Ben bunlar düşünürken örümcek hislerim alarm verdi, anında kafamın üstünden geçen insana çevrildi bedenim ve ardından o ses
"Üzgünü... merak etme seni ezmeyecektim.. woaaw"
Ağsını atıp başka yere zıpladı, kırmızı ve siyahtan oluşan kostüm giyen çocuk. Ardından bir insanların attığı sevinç çığlıkları ve övgüler belirdi.

Evet kesinlikle burda bir spider woman yoktu, burda bir başka gwen stacy'de yoktu ama kesin olarak burda bir spider man vardı. Hemde herkes tarafından sevilen  bir spider man!
Benim gibi olmayan bir spider man...

Okulun yolunu biliyormuş gibi anında buldum, normal şartlar altında olsaydım okulu takmazdım ve spider man'in peşinden giderdim ama bu yeni hayatım daki ilk yanlışı yapmak istemedim. Bu kararıma da şaşırdım doğrusu, benim için spider woman olmak önemliydi ve her firsatta bunu geliştirmeye çalışıyordum. Böyle bir ortağın ortaya çıkması ne kadar sevindirse de o kadarda endişelendirdi.

Okulun içine girdiğimde kendi okulumun aynısı olduğunu fark ettim; 4 kattan oluşan binanın içindeydim. Uzun mavi koridorları olan, duvarlarda her başarılı öğrencinin asılı olduğu fotoğraflarını ve ödüllerini barındıran okulum neden şimdi bana yabancı geldi ki?

Yavaş ve tempolu adımlarla ödüllere ilerledim, geçen sene aldığım madalya ve içinde olduğum fotografları aradım. Ama orda yoktum, galiba Peter'ın çoklu evrenda spider woman arama işi yattı.
Kendimce biraz eğlendim ve ardından odaklandım.

Ben fotoğraflara bakarken bir fotoğrafta gözüme tanıdık birisi çarptı, bana hem çok tanıdık hemde yabancı gelmeye nasıl beceriyordu bu kişi?
Bir topluluğun içindeydi o kişi, herkesin üstünde sarı renkten oluşan ceketler vardı. Arkadaki pankarta bakılırsa kimya klubüyle alakalıydı, birazcık daha inceledim.
Ardından kahverengi saçlarıyla uyumlu olan gözleri bana tanıdık geldi; bu Peter'dı ama daha değişikti.
Gözlükleri ve diş teli yoktu. Daha özgüvenli duruyordu, daha yakışıklı duruyordu.

"Merhaba"
Arkamı döndüğümde tam anlamıyla betim benzim attığını anladım.

Bütün insanlar bu kadar özlenir miydi? Yoksa sadece önemli insanlar mı? Peki ya annemi neden bu kadar özlemedim?
Peter'ı özlediğim kadar...
Belki de annemsiz yaşamaya alıştığım için   ama petersız asla alışamadım.
Ve sonunda 1 aylık çilemin bittiğini hissettim, peter'ın gözleri beni bulunca ona olan sevgim içimde alev aldı... meğerse onu ne kadar cok seviyormuşum ama farkında değilmişim...
Bunu bana tekrar hatırlattı.