មេឃក៏ចាប់ផ្តើមភ្លៀងធ្លាក់ចុះមកសំឡេងផ្គររន្ទះក៏បាញ់ផាំងតែអ្នកនៅក្រោមភ្លៀវឯងនោះវិញមិនរងានឹងក្រោកឈរទៅណាទាំងអស់ដរាបណាថេនៅមិនលើកលេងទោសឪ្យគេនៅតែលុតជង្គង់រហូត។
" បងជនបងឯងមិនគួរធ្វើចឹងទេណា" ថេចង់ទៅជួយជុងហ្គុកព្រោះតែគេនៅតែស្រលាញ់ទោះបីជាពីមុនស្អប់តែក៏មិនស្អប់យូរដែលគេក៏កាត់ស្រលាញ់នាយនោះទ្វេដងទៅទៀត
" ឯងនេះចំជាយ៉ាប់មែនគេធ្វើបាបឯងច្រើនហើយនៅតែលើកលេងទោសដល់គេទៀត" ណាមជនក្រវីក្បាលនឹងប្អូនខ្លួនដែលនៅស្រលាញ់ជុងហ្គុកតែគេក៏មិនហាមមិនឪ្យប្អូនឈប់ស្រលាញ់គេទេ
" បងជនគាត់សន្លប់ហើយលឿនឡើងបង" ថេ
ក្រលែកទៅមាត់ទ្វាពេលឃើញបែបនឹងបេះដូងតូចនេះក៏ចង់ឈប់លោតទៅហើយព្រោះតែភ័យនឹងអ្នកនៅខាងក្រៅ
" អេអាគុកឯងយ៉ាងមិចហើយនឹងកុំងាប់នៅនឹងយើងមិនទទួលខុសត្រូវទេវេុីយ" ណាមជនចាប់អៀសខ្លួនរបស់ជុងហ្គុកទៅក្នុងផ្ទះដោយអាវគេជោកជាំទៅដោយទឹក
> នៅខាងក្នុងថេបានបានផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ឪ្យទៅជុងហ្គុករួចហើយគេក៏បានដឹងខ្លួនមកវិញដៃរបស់ជុងហ្គុកក៏ចាប់ដៃថេយ៉ាងជាប់មិនព្រមលេង<
" ថេអាចមើលថែខ្ញុំដូចពេលនេះបានទេកុំទៅចោលបងទៀតបានទេបងស្រលាញ់អូនណាស់" គេអកបានស្ទុះទៅឱបខ្លួនរបស់ថេយ៉ុងយ៉ាងជាប់ដូចខ្លាចបាត់បង់របស់អ្វីចេញពីខ្លួន
" កុំអីខ្ញុំលេងស្រលាញ់លោកតទៅទៀតហើយល្មមភ្ញាក់ខ្លួនទៅ" មាត់រឹងណាស់តាមពិតស្រលាញ់គេបាត់មុចមិនបានទៅហើយតែដោយសារចង់ឈ្នះគេទើបបែបនឹងទៅ
" អត់ទោះបីអូនស្អប់បងដល់ឆ្អឹងក៏បងមិនព្រមឪ្យអូនទៅណាទាំងអស់" គេពិតភ្ញាក់ខ្លួនដែលគេបានធ្វើរឿងអាក្រក់ដោយចិត្តស្មោះមែន
" លេងខ្លួនខ្ញុំទៅថប់ដង្ហើមណាស់" ដៃរបស់ថេក៏រុញខ្លួនតែកម្លាំដូចស្រមោចមកចង់រុញខ្លួនគេចឹងមិនអាចធ្វើឪ្យនាយកម្រើកខ្លួនបន្តិចទេ
" បងឃ្លានតើអូនមានអីឪ្យបងញុំាទេ " ជុងហ្គុកឃ្លានហើយពោះកូឮសូរក្រូកៗថេក៏អាណិតរួចក៏បានទៅធ្វើម្ហូបឪ្យជុងហ្គុកញុំា
