Adopted by Hazza(Harry Styles) // One Direction

H1

enjoyyy :) Xxx Mariam

Harry E.M. Styles 

‘Harry! Kom nou! We moeten gaan!’ Ik kijk voor de laatste keer in de spiegel om het resultaat te bekijken. Ik eet de laatste ijsklontjes op en struikel de trap af. Waarom wilde ik ook alweer ijsklontjes eten? Oh ja… Truth or Dare. Wauw…. We trekken onze jas aan en lopen naar buiten waar mij meteen de ijskoude winterlucht tegemoet komt. Er komt luid gegil onze oren binnen wat me laat opkijken. Een muur fans staat voor ons huis te wachten. Die moeten we dus eerst weg krijgen. De jongens en ik kijken elkaar aan en knikken. Vervolgens lopen we naar de muur toe en doen wat elke fan wilt; foto’s maken en handtekeningen uitdelen. Daarna klim ik op mijn eigen auto zodat ze me allemaal kunnen zien. 
‘Nou uhm…. Hallo?’ Alle gezichten zijn nu op mij gericht en af en toe hoor je nog een meisje iets roepen. 
‘Nou, kijk… De boys en ik moeten weg, en het kan wel de hele dag duren, dus we zouden het fijn vinden, dat jullie lekker warm naar huis gaan…. We hebben allemaal enorm veel twitter namen gezien, dus…. Zien we jullie daar denk ik wel. Dank jullie wel.’ Om een heel lang verhaal kort te maken; de meisje gaan naar hun huis zodat wij rustig naar het adoptiehuis kunnen. We stappen allemaal in de auto, en Liam rijd. Niall zit aan de bijrijders kant te eten, ik zit erachter naast Louis die grapjes zit te maken en Zayn die zijn haar nog probeert te controleren. Ik probeer de stilte in de auto te verbreken om over het adoptiekind te beginnen. 
‘Zou ze in het echt net zo schattig zijn als op de foto?’ Vraag ik. 
‘Jawel joh… Maar weet je wat die baas tegen me zei?’ Louis kijkt in het rond en iedereen schudt zijn hoofd. 
‘Ze is bang voor mannen die ze niet kent, en ze heeft enorm veel dingen die ermee te maken hebben, maar ze vond dat ze het zelf aan ons moest vertellen omdat het haar zou helpen.’ Legt hij uit. 
‘Wow… Ik hoop dat ze snel aan ons went, ik wil er graag voor haar zijn.’ Zeg ik. 
‘En er waren nog meer dingen die ze ons moest vertellen, maar Harry, als je haar helpt om haar spullen in te pakken, went ze sneller aan jou, dan vertellen we jou wat die baas nog heeft gezegd.’ Ik knik. 
‘Is goed.’ Zeg ik dan nog. Als we er zijn bellen we aan, waarna er een jongen van onze leeftijd open doet. 
‘Oh, jullie zijn de adoptie vaders, toch?’ 
‘Klopt, ik ben Louis Tomlinson.’ 
‘Ja, dat weet ik. Maar kom binnen, ik wijs jullie wel even de weg naar Miss MCcartny.’ De jongen doet de deur wijder open zodat de dikke kont van Louis door de deur past (GRAPJE). 
‘Wacht hier maar even. Ik kijk wel even of Miss klaar is.’ Zegt de jongen en loop weg. We staan in het midden van een grote hal met aan beide kanten een trap. Even later komt de jongen terug, waarschijnlijk om ons te halen. 
‘Kom maar mee. Ze was net klaar.’ We knikken en lopen hem achterna. Wat is hij eigenlijk onbeleefd, hij stelt zich niet eens voor, en geeft geen enkele glimlach! 
‘Goedemiddag jongeheren! Kom binnen, dan leg ik het een en ander uit, en mag een van jullie naar haar toe om met haar kennis te maken. Hebben jullie al bedacht wie het gaat doen?.. Oh wacht, kom eerst maar eens binnen, en ga zitten, ik ben trouwens Miss MCcartny, maar noemen jullie me maar gewoon Erika! Oh wat ben ik ook weer aan het ratelen, kom gewoon binnen!’ We grinniken en lopen haar kantoortje binnen. 
‘Sorry voor de rommel die hier is, ik was bezig met de height and weight van iedereen hier, want ja, ze moeten wel gezond blijven… Jullie wilden Ruth Cox adopteren, toch?’ We knikken. 
‘Ik zal even haar papieren erbij pakken die jullie kunnen doorlezen.’ Ze gooit allerlei papieren door de kamer en uiteindelijk geeft ze er een aan Louis. 
‘Dank u.’ Zegt hij en begint druk te lezen. 
‘Klopt het echt allemaal?’ Vraagt hij een beetje verbaasd. 
‘Uhmm ja, als het goed is wel, ze heeft een ondergewicht, maar ik heb geen enkel idee waarom eigenlijk.’ Louis knikt. 
‘Oke, ik zal even mee lopen naar de kamer van Ruth, voor degene die kennis met haar gaat maken.’ Ik sta op en loop achter Erika aan. Terug de hal in, de rechter trap op. In het midden van het pad blijven we voor een deur staan. 
‘Een momentje alsjeblieft.’ Beeld ze naar me uit en klopt op de deur. 
‘Ruth, mag ik binnen komen, een van je adoptievaders komt kennis met je maken.’ Zegt ze vervolgens. Ik hoor wat gestommel en iemand huilen. 
‘Wacht heel even, alstublieft.’ Zegt ze zacht. Even later wordt de deur langzaam open gemaakt en komt Ruth naar buiten met een versleten knuffelkonijn tegen haar aangedrukt. Ik glimlach lief en kniel voor haar neer zodat we op ooghoogte zitten. 
‘Goeiemiddag Ruth.’ Zeg ik. Ze deinst achteruit, en ik weet me even geen raad. Maar al snel weet ik me weer te herstellen. 
‘Heey, je hoeft niet bang voor me te zijn, ik doe je niks, echt niet! Ik zou niet durven!’ Zeg ik dan en pak haar pols. Ze krimp in elkaar en wurgt zicht uit mijn grip. 
‘Alsjeblieft, laat me alleen!’ Smeekt ze en rent terug naar binnen. Ze sluit de deur voor mijn neus en doet het op slot. Meteen voel ik me schuldig. Zuchtend kom ik weer omhoog en kijk naar Erika waar de boosheid van haar ogen af te lezen is. 
‘Ruth maak die deur onmiddellijk open! Niet zo onbeschoft!’ Roept ze en bonst op de deur. 
‘Wacht, laat mij maar even.’ Zeg ik en open de deur heel voorzichtig. Daar zie ik Ruth op bed zitten. Ik sluit de deur en loop naar haar toe. 
‘Ruth, luister. Ik hoorde dan wel dat je bang voor ons zult zijn, maar ik zeg je 1 ding. Dat hoeft niet! Wij zullen goed voor je zorgen, we zullen je niks doen, oké?’ Ik ga naast haar zitten en trek haar voorzichtig in een knuffel. 
‘Ik beloof dat je bij ons veilig bent.’ Fluister ik en Ruth blijft wonder boven wonder rustig op mijn schoot zitten. 
‘Wil je nog wat tegen Miss MCcartny zeggen?’ Vraag ik na een tijdje stil. Ze knikt en ik laat haar los. We lopen naar de deur en open hem waar we een ongeduldige Erika tegen komen. 
‘Afgekoeld?’ Vraagt ze op een domme manier [sorry ik ben de naam kwijt -,-] . Ruth knikt. 
‘Het spijt me Miss.’ Zegt ze zacht. 
‘Het is al goed, ga je spullen maar inpakken met Harry, dan zie ik jullie zo in de hal.’ We knikken en lopen de kamer weer in. Ruth pakt een koffer onder haar bed vandaag en legt het op haar bed. Ook pakt ze nog een rugzakje en begint in te pakken. Ik pak alle fotolijstjes en tekeningen en papieren van haar bureautje en duw het in haar rugzakje. Dan open ik haar kledingkast waar nog minder in ligt dan ik in 3 weken draag! Gelukkig hebben we nog altijd Lou, die nog een hele collectie heeft voor haar. 
‘Ben je klaar, of moet je nog iets hebben?’ Vraag ik. Ze knikt en loopt naar het bureautje en opent de la. Ze opent de la en pakt er een doosje uit. 
‘Deze was vroeger van mijn mama.’ Zegt ze en duwt het in haar koffer die ze dan dicht ritst. Ik glimlach en doe haar rugzakje op haar rug. 
‘Mag ik je optillen?’ Vraag ik. Ze knikt en ik til haar voorzichtig op waarna ik het koffer pak en de deur uitloop. In de hal wachten de jongens al met Erika. We nemen afscheid en we lopen naar buiten. Gelukkig had Ruth wel nog een winterjas. Toch was hij niet zo dik, dus druk ik haar stevig tegen me aan, zodat ze warm blijft. We stappen in de auto en aangezien we de verkeerde auto hebben gepakt, is er te weinig plek, en gaat Ruth op mijn schoot. Met haar benen aan mijn rechterkant, kan ze tegen me aanleunen en voordat ik het in de gaten heb, is ze al in slaap gevallen. Deze keer rijdt Louis, maar we komen in de file. 
‘We moeten Ruth goed laten eten, zodat we haar weer op een goed gewicht te laten komen.’ Zegt Zayn dan. 
‘Dat zal toch wel lukken?’ Vraag ik. 
‘Ja… Ja tuurlijk.’ Zeggen de anderen en er klinkt nog wat gemompel. Als we na een uur toch thuis komen, stappen ik, Liam, en Zayn uit en lopen naar binnen. Louis en Niall gaan naar de Nando’s en naar Lou voor de kleren van Ruth. 
‘Ik ben boven.’ Deel ik mee en loop met Ruth naar boven. Ik trek haar jas voorzichtig uit en hang het over haar spiegel. Vervolgens trek ik haar schoentjes uit wat een lichte stank van zweetvoeten veroorzaakt. Ik zet de schoenen onder het bed en leg Ruth onder de dekens. Ik pak haar koffer uit en leg de spullen die op het bureau lagen in het adoptiehuis, nu ook op haar bureau. Ik leg haar kleren op de stoel in haar badkamer en ga dan terug naar haar slaapkamer. Ik voel mezelf ook moe worden, dus besluit ik bij haar te gaan liggen. Ik blijf met mijn rug tegen de muur leunen met mijn rug en leg Ruth haar hoofd op mijn schoot. Ik aai met mijn rechterhand over haar haartjes en met mijn andere hand wrijf ik over mijn ogen. Langzaam vallen mijn ogen toch dicht en val in slaap. 

+*+*+*+

Ik schrik van Ruth die wild om zich heen slaat en schopt waarbij ze ook gaat schreeuwen. Ik ben in mijn slaap blijkbaar toch echt gaan liggen en heb mijn armen om Ruth geslagen. Ruth heeft duidelijk een nachtmerrie, en aangezien het nog nacht is, moet ik haar wel wakker maken. Ik zucht een beetje zenuwachtig en haal een hand door mijn haar voordat ik haar langzaam wakker schud. 
‘Ruth, alsjeblieft wordt wakker, je hebt een nachtmerrie!’ Zeg ik waarna Ruth’ s ogen open schieten. Ze vliegt omhoog en deinst achteruit waardoor ze bijna van het bed af valt. Is ze weer bang voor me? 
‘Rustig maar, ik ben het, Harry. Ik ga je geen pijn doen. Echt niet.’ Zegt ik zacht en trek haar terug op bed. Ik zet haar op mijn schoot meer en laat haar hoofd op mijn borst rusten. Ze komt langzaam bij van haar droom tot ze me aankijkt en langzaam glimlacht. 
‘Vind jij je nieuwe slaapkamer mooi?’ Vraag ik en ze knikt. Ik wist dat ze het mooi zou vinden! 
‘Zal ik je een pyjama pakken, dan kun je verder slapen.’ Ze knikt en ik stap uit bed. Ik til haar om en loop naar haar inloopkast. 
‘Kijk, hier liggen je pyjama’s.’ Zeg ik en pak er een van. 
‘Ga je maar omkleden in je badkamer, daar, zie je? Ik wacht wel in je slaapkamer. Ze knikt weer en wilt naar de deur lopen, maar iets houdt haar tegen. 
‘Dank je…. Papa..?’ Ik kijk haar stomverbaasd aan. 
‘Papa?’ 
‘Uhmm, sorry, ik zal het niet meer zeggen!’ Zegt ze geschrokken. 
‘Nee, je mag best papa zeggen! Graag zelfs…. Ik waardeer het erg..’ Zeg ik snel. Ze knikt weer. Dan loopt ze naar de deur en ik loop terug naar haar slaapkamer waar ik op haar bed ga zitten. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en start twitter. Ik kijk wat rond, en volg de meisjes die hun twitter naam hadden gegeven. Dan gaat de deur open dat plaats maakt voor de kleine Ruth. 
‘Kom, dat stop ik je in, en kun je rustig verder slapen.’ Zeg ik en sta op. Ze gaat in bed liggen waarna ze me aankijkt alsof ze iets wilt vragen, maar niet durft. 
‘Papa?... Wil je bij me blijven?’ Vraagt ze zacht. 
‘Tuurlijk… Dan ga ik wel even mijn pyjama aan doen.’ Zeg ik en maak een vaartje naar mijn eigen kamer. Hoe kan ze mij nu al zo snel vertrouwen? Is het dat ik zo met kinderen om kan gaan? Of omdat ik gewoon zo aardig ben en een uitstraling heb dat iedereen me kan vertrouwen? Wow, wat een eigendunk… Zo bedoel ik het niet eens! Nou ja… Het is toch ook alleen maar goed dat ze in ieder geval al iemand vertrouwd? Ik trek snel een joggingbroek met een wit shirt aan en haar mijn bandana van mijn hoofd. Ik zucht alsof ik zo probeer mijn zorgen van me af te schudden. Ik loop terug naar Ruth haar kamer en ga bij haar in bed liggen. Ik leg haar hoofd op mijn borst en geef haar een zoen op haar hoofd. 
‘Welterusten babygirl.’ Fluister ik. 
Ik begin langzaam het liedje “She’s the one” van Robbie Williams te zingen, en halverwege valt ze al in een diepe slaap. Ik glimlach zwakjes en sluit dan ook mijn ogen voordat ik in een onrustige slaap val… 

dit is de slaapkamer van Ruth in het adoptiehuis! btw de eenhoorn is een sticker voor op de muur 

dit is de slaapkamer, badkamer en inloopkast van Ruth! 

en dan hier de slaapkamer en badkamer van Hazza! Btw de stikker aan de rechterkant is hetzelfde als de eenhoorn snappie? 

+++

Heey, dit is dan alweer hoofdstuk 1! Ik heb wel n vraagje, is het vervelend als ik voor t volgende hoofdstuk hetzelfde schrijf in de pov van Ruth, alleen dan wat er gebeurd in de tussentijd dat de jongens er nog niet zijn, en haar droom…. Niet weer precies hetzelfde al wat hierboven staat natuurlijk!!! Dank jullie voor de leuke reacties btw! 
EENNNN… is het niet verwarrend ofzo? Want dan moeten jullie het melden!