Adopted by Hazza(Harry Styles) // One Direction

H15

Harry pov. 

Ik zit aan het tafeltje met een hand op mijn voorhoofd. De pen tussen mijn tanden en mijn ogen gericht op mijn dagboek. 

What a day. Is it too much if I ask for a chill life? No worries? No fans who know how I really am?

Er is een meisje. Ze heeft verschillende twitter accounts. Aan een account te merken zie ik dat ze Nederlands is. Maar ik kan haar alleen volgen op mijn secret account. Ik heb het gevoel dat ik haar niet mag volgen op mijn echte account. Op een account vraagt ze altijd aan me of ik echt depressief ben. Of ik mezelf ook echt snijd. En zoveel dingen die waar zijn, maar ik niet kan vertellen. Ze weet zoveel over me en neemt het altijd voor me op als ze foto's ziet van fans die me schattig vinden aan het feit dat ik bang ben voor vuurwerk of als ik net wakker ben door de irritante fans die voor de tourbus staan te schreeuwen. Maar ik kan het haar niet vertellen. Ze is ten eerste pas 14 en ik mag het ook niet vertellen van mezelf en anderen. Wat nu als ze het doorverteld? Ik kan toch geen fans vertrouwen? Misschien is het wel zo iemand die dat doet en dan opeens zo hatelijk tegen me doet. Maar zo is ze denk ik niet. Ik lees vaker haar tweets. Ze komen zo depressief over, dat ik het gevoel heb, dat ik echt haar leven heb gered, zonder dat ik haar in het echt ken, wat ik me totaal niet kan voorstellen. Ze zegt het altijd tegen me en vraagt me zelden om me te volgen. Behalve als het haar verschrikkelijk tegen zit. Ik wil haar zo graag volgen. Ik wil ook zo graag haar nummer! Maar ik wil zoveel.. Teveel.. Maar ook zo weinig. Ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet eens meer wat ik nodig heb. Mijn telefoon begint te trillen. Ik pak hem van de tafel en zie een onbekend nummer. Zou het dat ene meisje van twitter zijn? Ik wil zo graag opnemen, maar ik durf niet. Ik leg mijn telefoon weer neer en zucht. Ooit zal ik opnemen en vragen of ze het ene meisje van twitter is. Achter me hoor ik Ruth huilen. Verschrikt draai ik me om en zie dat ze een nachtmerrie heeft. Dat is dus al de 3e keer vannacht! 

Ik sta op en loop naar haar toe. Ik til haar in bride style op en ga op de rand van het bed zitten. Ik begin tegen haar te sussen in de hoop dat ze het hoort, ondanks dat ze nog altijd slaapt. Ik heb ergens gelezen dat je nooit iemand moet wakker maken als diegene een nachtmerrie heeft, dat geld ook voor degene die slaapwandelt. Best wel raar eigenlijk. Haar handjes grijpen naar mijn sweater die ik aan heb en knijpt er stevig in. Ik trek haar nog dichter tegen me aan en leg mijn hoofd in haar nek holte. Ik blijf wiegen tot ze wakker schrikt. 

'Daddy.' Zegt ze met een trillende stem. 

'Shh, It's okay.' Fluister ik. 

'No. I... Did I woke you up?' Ik schud mijn hoofd.

'I already was. Don't worry. Just go back to sleep. I'm here.'

Ik ga onder de dekens liggen en trek dicht tegen me aan. Haar ogen aar eigen handelingen. Ik voel dat haar vingers mijn krullen voorzichtig vastpakken en mee spelen. 

'I like your hair.' Fluistert ze. 

'Your hair is beautiful. I'm jealous of it.' Glimlach ik. Ze giechelt en begint nu mijn haar te aaien. Ik geef haar een kus op de wang en sluit mijn ogen. Ik voel dat Ruth stopt met mijn haren en aan mijn trui begint te friemelen. Als haar grip verslapt, weet ik dat ze in slaap is gevallen. Nu kan ik dus ook met een gerust hart in slaap vallen. 

'Daddy! Daddy.. Wake up.' Ik zucht en open mijn linkeroog. 

'What is it?' 

'Someone's knocking on the door.' Fluistert ze. Ik ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. 

Ik sla de dekens van me af en loop naar de deur waar ik eerst door het gaatje kijk. Maar ik zie alleen fans staan. How the hell komen ze aan mijn kamer nummer?! Ik loop me een vaartje naar de tafel waar mijn telefoon op ligt en bel de balie op.