Adopted by Hazza(Harry Styles) // One Direction

H2

Ruth Louise Jolina Pov (Same day) 

Ik zit op mijn stoel aan het bureautje te tekenen. Iedereen zegt dat ik enorm veel talent heb, maar nee. Ze zijn zo mislukt! Ik zucht en wil het verscheuren als de deur open gaat. Het is Jay. Hij is wel aardig, maar zó ongeïnteresseerd in alles. 
‘Miss MCcartny wil dat je naar haar kantoor gaat over de adoptie.’ Zegt hij waarna ik knik en van mijn stoel glij. Ik slof achter hem aan naar het kantoortje van Miss MCcartny. Jay laat me binnen en ik klim op de stoel. 
‘Goedemorgen Ruth!’ Zegt Miss vrolijk. Ik knik en glimlach zwakjes naar haar. 
‘Vandaag is de grote dag! Vind je het spannend?’ Vraagt ze dan. Ik haal mijn schouders op. 
‘Ik wil niet geadopteerd worden Miss, wat als ook zíj me pijn gaan doen?... Net zoals papa?’ Ik wend mijn blik af en denk terug aan vroeger, toen ik nog bij mijn echte papa woonde. Het kan niet waar zijn! Waarom ik? Door 5 jongens? Waarom zouden 5 jongens een meisje adopteren? Inderdaad, om te misbruiken! En waarom IK? Heb ik dit verdient? Heb ik niet al genoeg meegemaakt? Ik zucht. 
‘Ik ben bang.’ Mompel ik dan. 
‘Weet je Ruth… Deze jongens zijn niet als je papa. En je weet dat ze in de gevangenis komen als ze dat doen, en dan kom je terug hierheen.’ Ik knik weer. 
‘Maak je maar geen zorgen. Het komt goed, oké?’ Ze staat op en laat me uit. Zuchtend Strompel ik weer naar mijn kamer. Geluidloos stromen over mijn wangen, maar in mijn kamer breek ik los. IK WIL NIET GEADOPTEERD WORDEN! IK WIL HIER NIET WEG! Luide snikken verlaten mijn mondje en zak op mijn knieën. Nee! Niet huilen! Niet nu! Ik sta op en veeg mijn tranen weg. Ik loop naar mijn bureautje, open de la, en pak het kistje. Daaruit pak ik het mes. Ja, een mes. Ik stroop mijn mouw omhoog en druk het mes tegen mijn arm. Ik bijt mijn lip en alweer stromen de tranen over mijn rode wangetjes. Maar nu van de pijn. Toch lucht het op. Luide snikken verlaten mijn mond, en voel me vreselijk. Ik verzorg de sneden zodat ze minder duidelijk zijn, maar het prikt zo erg dat een soort piepgeluidje mijn mond verlaat. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en bijt op mijn rode lip. Een trillerig zuchtje verlaat mijn mond. Ik laat mijn mes vallen als er op mijn deur wordt geklopt. 
‘Ruth, mag ik binnen komen, een van je adoptievaders komt kennis met je maken.’ Klinkt de stem van Miss MCcartny. Ik raap snel, maar huilend mijn mes op om het is mijn kistje te doen en het in mijn bureaulaatje te doen. 
‘Wacht heel even, alstublieft.’ Zeg ik ondertussen. Ik zucht en veeg mijn tranen weg waarna ik in mijn kapotte spiegel kijk. Mijn wangen zijn rood gekleurd, net als mijn ogen van het huilen. Ik loop naar mijn bed waar ik mijn knuffel konijn vanaf pak en dicht tegen me aan druk. Ik loop langzaam naar de deur, waarna ik het voorzichtig open. Ik zie Miss MCcartny met een jongen staan. De jongen heeft een lieve, aardige en vertrouwde uitstraling. Hij glimlacht lief me waarna hij voor me knielt zodat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken. 
‘Goeiemiddag Ruth.’ Zegt hij op een manier wat me totaal niet bevalt. Ik deins achteruit en wil weg.
‘Heey, je hoeft niet bang voor me te zijn, ik doe je niks, echt niet! Ik zou niet durven!’ Zegt hij en pakt mijn pols wat me ineen doet krimpen.
‘Alsjeblieft, laat me alleen!’ Ik wurg me los en ren mijn kamer weer binnen. Ik sluit de deur en laat mijn rug ertegenaan naar onder glijden. 
‘Ruth maak die deur onmiddellijk open! Niet zo onbeschoft!’ Roept Miss MCcartny boos en bonst op de deur. Ik sta op en ren naar mijn bed waar op ga zitten. 
‘Wacht, laat mij maar even.’ Zegt de jongen en opent de deur. Hij kijkt in het rond en ziet me dan op het bed zitten. 
‘Ruth, luister. Ik hoorde dan wel dat je bang voor ons zult zijn, maar ik zeg je 1 ding. Dat hoeft niet! Wij zullen goed voor je zorgen, we zullen je niks doen, oké?’ Hij komt naast me zitten trekt me op zijn schoot. Het geeft me een veilig 
‘Ik beloof dat je bij ons veilig bent.’ Fluister ik en Ruth blijft wonder boven wonder rustig op mijn schoot zitten. Het geeft me een veilig gevoel dus blijf ik zitten.
‘Wil je nog wat tegen Miss MCcartny zeggen?’ Ik knik en we staan op. We lopen naar de deur en open hem waar we een ongeduldige Erika tegen komen. 
‘Afgekoeld?’ Vraagt ze op een domme manier. Ik knik. 
‘Het spijt me Miss.’ Zeg ik zacht. 
‘Het is al goed, ga je spullen maar inpakken met Harry, dan zie ik jullie zo in de hal.’ We knikken en lopen de kamer weer in. Harry heet hij dus… Ik pak een koffer onder mijn bed uit en leg het erop. Vervolgens pak ik mijn rugzak die ik ernaast leg. Ik en Harry gaan de tas en koffer inpakken en zodra hij mij kledingkast opent lijkt hij verbaasd. Dan haalt hij lichtjes zijn schouders op en ook die legt hij in het koffer. 
‘Ben je klaar, of moet je nog iets hebben?’ Vraagt hij als we klaar zijn. Ik knik waarna ik naar mijn bureau loop en het kistje eruit pak die ik in mijn koffer duw. 
‘Deze was vroeger van mijn mama.’ Zeg ik zacht. Harry glimlacht naar me en doet het rugzakje op mijn rug.
‘Mag ik je optillen?’ Vraagt hij dan waarna ik knik. Voorzichtig tilt hij me op en pakt mijn koffer. Hij loopt van de trap af naar beneden in de grote hal. Daar staan nog 4 jongens bij Miss MCcartny te wachten. Harry begroet ze en zeggen hun namen. Als ik die maar onthoud! Dan neem ik afscheid van Miss MCcartny en de jongens nemen me mee naar hun auto. Ik moet bij Harry op schoot omdat er te weinig plaats is. Zodra we zitten en de auto zitten voel ik mezelf moe worden. Ik leg mijn hoofd tegen de buik van Harry en meteen val ik in slaap.