Adopted by Hazza(Harry Styles) // One Direction

H9

Ruth Pov.

Langzaam kom ik weer bij bewustzijn. Ik voel iets zachts onder me. Het licht in de ruimte schijnt door mijn oogleden heen. Ik open mijn ogen en zie mijn kamer. Ik zucht en ga rechtop zitten, maar als ik kracht zet op mijn linker pols, gaat er een pijnscheut doorheen. Snel stop ik en sluit mijn ogen. Ik bijt op mijn lip, in de hoop dat het stopt. Als het weg is, open ik mijn ogen weer, om naar mijn pols te kijken, maar er zit verband op. Ik schrik. Wat heb ik gedaan? Maar dan herinner ik me alles weer. Ik kan mezelf wel slaan! Hoe heb ik het zover laten komen? Ze willen me vat en zeker nooit meer zien! Die... Die Sophia! Zij heeft ze vast en zeker laten geloven dat ik niets waard ben! Let maar op! Ze brengen me vast en zeker terug naar het adoptie centrum! Mrs. MCcartny komt erachter, en ze zet me op straat, en ik zal voor altijd op straat leven! Waarom? Waarom heb ik dit gedaan? Ik begin te huilen. Waarom was ik bang voor papa? Hij... Hij was dronken! Hij wist niet wat hij deed! Hoe ik dit weet? Ik kan dan nog niet lezen of schrijven, maar er is me veel geleerd door mensen, zoals mensen in het ziekenhuis, en de medewerkers van het adoptie centrum. En eigenlijk zou ik al kunnen lezen, maar ik ben nooit naar school geweest... Eigenlijk wel, maar ik had zo erg mijn eigen bange wereldje dat ik vaak ben blijven zitten. Hoe moet ik nu eigenlijk naar school? Niet dat ik graag naar school zou willen gaan... ik droog snel mijn tranen als ik voetstappen op de trap hoor. Stiekem hoop ik dat papa komt. Ik wil het goedmaken met hem. Maar, ik wil hem ook een knuffel geven. Een zachte klop op de deur, haalt me uit mijn gedachten. Ik wil iets zeggen, maar durf niet. 

'Ruth?' De schorre stem van papa klinkt gedempt aan de andere kant van de deur. Het lijkt of hij heeft gehuild. Alsof hij gebroken, of bang is. 

'Ja.' Zeg ik misschien een beetje te zacht. Ik hoor dat papa een beetje opgelucht, maar trillerige zucht laat horen. Daarna open hij zachtjes de deur. Ik stap uit bed en loop naar hem toe. 

'Nee, Ruth.. Ga nie-.' Ik geef hem een knuffel. Hij gaat op zijn knieën zitten zodat hij zijn armen ook om mij heen kan slaan. 

'Ruth, Baby, Het spijt me zo! Ik had niet dronken mogen worden!' Zegt hij, en ik voel iets op nats op mijn schouders vallen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, of doen. 

'Het is niet erg....' Ik sla mijn armen sterker om hem heen. 'Het spijt mij meer.' Zeg ik dan. 

'Ik snap het, Ruth. Het is allemaal mijn schuld. Ik had nooit, maar dan ook nooit dronken mogen worden.' 

'Het was niet jou schuld. Ik weet niet wat me bezielde....' Ik denk terug, naar dat moment. Zal ik hem alles vertellen? Ik laat hem los, en kijk hem aan. Ik zie nu pas hoe slecht hij er eigenlijk uit ziet. Zijn ogen zijn donker, met rode lijntjes. Alsof hij niet meer heeft geslapen en alleen heeft gehuild. Zijn wangen hebben geen kleur meer, en het lijkt gewoon alsof hij ziek is. 

'Voel je je wel goed?' Vraag ik. 

'Ik ben blij dat je wakker bent.' Is zijn antwoord. Ik kijk hem aan. 

'Wat is er?' Vraagt hij dan.

'Hoelang heb ik hier-?'

'3 uur.' Ik bijt op mijn lip. 

'Wil-.' Hij kucht. 'Wil je vertellen, wat er gebeurde... Straks?' 

'Niet boos worden.' Smeek ik bijna. 

'Ik beloof het.' Ik haal even diep adem.

'Toen je langsliep, voelde ik me schuldig. Ik wilde niet dat je boos op me was, wat ik ook zeker wist dat je het was, toen je me zo boos aankeek. Ik moest mezelf snijden, van mezelf. Toen ik het mes had, vergat ik alles om me heen. Alles wat ik wilde, was pijn. De pijn die ik voelde, voelde zo opgelucht, maar het was niet fijn, want ik wist dat jij er verdrietig van wordt. Ik wilde dieper en dieper, maar toen het teveel pijn begon te doen, viel het mes op de grond.....' Ik kijk naar de grond. Het is een tijdje stil.