Adopted by Hazza(Harry Styles) // One Direction

H8

Ruth Pov. 

Waarom zou ik me geen zorgen om papa hoeven maken? Oké, misschien vindt hij het raar om aan zijn 6 jarig dochtertje te vertellen, wat er aan de hand is, maar toch. 

'Ga maar slapen.' Papa legt me op mijn rug. 

'Ik durf niet.' Ik ga weer rechtop zitten. 'Wat nou als ik weer nachtmerries krijg?' Ik kijk naar het voeteinde van het bed. 'Ik wil ze niet meer.' Zeg ik zacht. 

'Hoelang heb je ze dan al?' 

'Zolang ik me kan herinneren.' 

'Je weet toch wel, dat je nu veilig bent?' Ik knik. 

'Maak je maar geen zorgen, oké? Ik ben bij je, en ik zal hier blijven tot je weer wakker bent.' 

'Oké.' Zeg ik na een tijdje. Wachtend tot alles tot me door is gedrongen. Voorzichtig, maar twijfelend legt hij mijn hoofd op zijn schoot. Hijzelf zakt ook een stukje onderuit, en ik sluit mijn ogen. Ik voel dat papa met zijn vingers door mijn haren aait. Als hij stopt, voel ik dat hij mijn hand vastpakt, maar dan ga ik naar dromenland. 

Ik droom over dombo. Je weet wel. Die olifant, met die hele grote oren. Ik kon op zijn rug zitten, en hij flapperde met zijn oren, toen hij wegvloog. Naar de regenboog. Daar zag ik mama. Ze was zo vrolijk en blij.....

'Wakker worden!' Ik schrik wakker van mensen die op bed springen. Ik open mijn ogen en zie Sophia, Louis, Perrie, en Niall. 

'Wat zijn jullie aan het doen?' Eleanor komt naar binnen gerend. 

'We maken ze wakker voor ontbijt.' Grijnst Louis. 

'Het is half 8 in de ochtend. Wat gaat er door jullie hoofd? Laat ze verdomme slapen!' Moppert ze. 

'Het is oké El.. We zijn al wakker.' Mompelt papa en komt ook rechtop zitten. Ik begin te gapen en het lijkt alsof ik alweer in slaap val, maar open snel weer mijn ogen. We lopen met zijn alle naar onder en gaan in de keuken zitten. 

'Wie gilde er vannacht eigenlijk zo hard?' Vraagt Perrie. 

'Eleanor! Ze kwam klaar.' Grijnst Sophia. Wat is ze gemeen.. 

'Nietwaar! Het was Ruth.. Ze had een nachtmerrie.' Zegt Eleanor boos. 

'In dat geval.. Niet zo hard gillen als je er weer een hebt. Het is echt irrit-.' 

'Soph, alsjeblieft. Ruth kan er niets aan doen. Je moet er maar aan wennen.' Liam komt de kamer in gelopen. 

'Begin jij je nu ook al tegen me op te zetten?' 

'Nee, maar denk je nu echt dat Ruth er iets aan kan doen?' 

'Misschien moet je haar mond dicht tapen.'

'Kom op, laten we het nog een beetje gezellig houden.' Zegt papa.

*3 daagjes later* 

Het gaat steeds beter met me. Ik ben minder bang, en krijg minder nachtmerries. En omdat ik nu bijna geen nachtmerries meer heb, kan ik alleen, in mijn eigen bed slapen. Papa was blij voor me, maar was ook best opgelucht, wat ik snap. Papa en Sophia in tegendeel, maken de hele tijd ruzie. Ik vind het zielig voor papa. Hij heeft Sophia toch nooit iets gedaan? Het is nu laat in de avond. Ik lig in bed, na te denken wat voor datum het is. 30 november, als ik het goed heb. Dus morgen is het december... Bijna kerst, en nieuwjaar. En Louis is volgens mij ook bijna jarig... Ik stap uit bed en loop naar mijn balkondeur. Ik haal de gordijnen een stukje uit elkaar, en kijk tussen het spleetje door, naar buiten. De straat wordt verlicht door lantaarnpalen, en af en toe rijdt er een auto langs. Onder klinkt geschreeuw. Er is duidelijk ruzie. Ik had vandaag per ongelijk gehoord dat ze deze avond dronken zouden worden. Daar ben ik best wel bang voor. Stel je voor, iemand wordt zonder reden boos op me en gaat me slaan! Misschien wel veel meer dingen. Ik trek een vies gezicht als ik eraan denk.