Acının acı tebessümü

Acının tatlı tebessümü olmaz

Mektubun kenarları sararmıştı. O mektuplar o kadar zamandır ondaydı ki, mektuplar bile dayanamamış ölümün eşiğine gelmişti.

Ama bu uzun süre zarfında asla açamadı mektubu. Korkuyordu, bu mektubun ona yaşatacaklarından korkuyordu.

"Umarım..." diye fısıldadı kız. "Umarım mürekkebi dağılmamıştır."

Kim bilebilirdi ki o mektuba neler olduğunu? Kız biliyor muydu o mektubun mürekkebinin dağıldığını?

Bilmiyordu. Kız her gün daha çok korkmuştu bu mektuptan. Sanki kendi yaşadıkları çok ağır değilmiş gibi bu yazıların ona ağır geleceğini düşünmüştü.

Kız mektubun katlanmış noktasına dokundu. Belki onu hissedebilirim diye düşünürken.

İki kere katlanmıştı mektup. Kağıdın ilk katlanma noktasından açtı. Ama devamını açmaya cesaret edemedi.

Bu kadardı kızın cesareti. Bilmiyordu ki kağıdı açınca da çoğu yazıyı okuyamayacağını. Bilmiyordu.

Elini sıktı, derin nefesler aldı. Son katlama noktasını da açtı. Deli cesaret bu muydu?

Mürekkebi akmış yazılar, sadece birkaçı okunur ancak. El yazısıyla atılmış başlığa takıldı kızın gözleri.

'Acının tatlı tebessümü olmaz Nihal.'