Toksyczna miłość | H.S

Rozdział 11

Leżeliśmy nadzy przykryci kocem przytulając się.
To co działo się przez ostatnie trzydzieści minut było cudowne. Nigdy się tak nie starał, nie okazywał tyle czułości co dziś. Czułam się zaopiekowana i zaspokojona.

— Wszystko w porządku? — zapytał, gdy za długo milczałam.
— Tak, po prostu jest inaczej.
— W jakim sensie inaczej? — poprawił się i chwycił moją dłoń. Był tak czuły, delikatny i kochany. Chciałam żeby ta chwila się nie kończyła nigdy.
— Inaczej niż ostatni rok.
Uśmiechnął się w odpowiedzi i przyciągnął do siebie. Leżeliśmy wtulając się w siebie przez następną godzinę. Od czasu do czasu wymieniliśmy kilka zdań na błahy temat rozkoszując się swoją czułością.
— Muszę iść — przekręcił się na bok i przeciągnął.
— Już? — Byłam zawiedziona. Wiedziałam, że nie mogę od niego niczego oczekiwać, bo nie byliśmy w związku, ale chciałam żeby został.
— Ja również dostałem zaproszenie do Louisa chciałbym się ogarnąć.
Poczułam jakby kamień spadł mi z serca.

Czyli nie idzie do innej kobiety.

Umówiliśmy się, na spotkanie na miejscu.
Twierdząc, że niechętnie wychodzi, Harry opuścił mój dom. Pożegnałam go stojąc w szlafroku i machając zza kuchennego okna. Byłam okropnie głupia zgadzając się na to wszystko, ale tak bardzo go kochałam, potrzebowałam jego bliskości, nawet jeśli oznaczało to kolejne złamanie serca.

SMS od: Zoe
I jak? Będziesz?

SMS do: Zoe
Tak, już się przygotowuje. Do zobaczenia!

Mimo początkowej niechęci postanowiłam pojechać do znajomych. Przecież i tak za kilka dni mnie tu nie będzie, mogę się rozerwać do tego czasu. Wzięłam prysznic i zmieniłam pościel po wysuszeniu włosów. Prostownicą dokładnie je wyprostowałam i nałożyłam delikatny makijaż na twarz z mocno podkreślonymi czerwonymi ustami. Na siebie nałożyłam jeansowe przylegające rurki i biały, krótki top z wyszywaną czerwoną różą. Trochę gotówki na taksówkę schowałam w case mojego telefonu i byłam gotowa do wyjścia. Napisałam mamie kartkę, że wyszłam do Zoe i przypięłam magnesem na lodówce. To nasz sposób odkąd tylko pamiętam na porozumiewanie się nie używając telefonów. Mama, mimo że była bardzo na czasie z nowinkami technologicznymi kochała proste i stare rozwiązania.
Po zamówieniu taksówki u znajomych byłam po dwudziestu pięciu minutach. 
Muzykę słychać było już z klatki schodowej, ale była ona na tyle umiarkowana, że sąsiadom przeszkadzać nie powinna.

— Cześć!
Już na wejściu Zoe przywitała mnie z ogromnym uśmiechem. Wyglądała przepięknie w dopasowanej do ciała cytrynowej sukience sięgającej do połowy uda.
W mieszkaniu nie było wielu osób, większość twarzy kojarzyłam ze szkoły, była też cała paczka Harry'ego, która ku mojemu zdziwieniu jak tylko zobaczyła mnie w salonie przywitała się. Lokatego jeszcze nie było, więc dałam się porwać dziewczynie Louisa na drinka.
Mojito to mój ulubiony drink, więc szybko zabrałam się za jego sączenie. Louis był świetny w przygotowywaniu napojów alkoholowych, dlatego spod jego ręki warto wypić każdy trunek. Usiadłam na krzesełku barowym i rozejrzałam się po ludziach. Wszyscy byli uśmiechnięci, radośni, w większości już pod wpływem procentów. Wyglądali jakby znali się od lat, byli najlepszymi przyjaciółmi i uwielbiali przebywać w swoim towarzystwie. Zazdrościłam im trochę tego. Moje ostatnie i właściwie jedyne tutaj  lata liceum to ciągłe próby spełnienia czyichś oczekiwań.

— Alex!
Do moich uszu dobiegł ten cudowny głos. Odwróciłam się z radością, żeby za sekundę zastygnąć w szoku. Harry właśnie wchodził do mieszkania przyjaciół w towarzystwie wysokiej szatynki. Zamrugałam szybko kilka razy, żeby upewnić się, że dobrze widzę. Chłopak przeczesał włosy do tyłu i podszedł do mnie całując mój policzek.
Zoe i Louis stanęli jakby zderzyli się właśnie ze ścianą. Jedno popatrzyło na drugie i chyba doszli do wniosku, że oboje są bladzi jak ściana. Co było oczywiście zgodne z prawdą.
— Co to za dziewczyna? — wypaliłam bez zastanowienia.
— To? Sheila, chodziliśmy razem na historie. Mieszkamy niedaleko siebie.
— Aha.
Nie chciałam kontynuować tego tematu. Nie mogłam od niego niczego wymagać, oczekiwać, a tym bardziej złościć się, że przyjechał z jakąś dziewczyną.
— Nie masz się o co martwić — mrugnął okiem.
— Nie martwię. Przecież i tak nie jesteśmy razem — skłamałam w pierwszym zdaniu. Martwiłam się i to bardzo. Nie chciałam zostać wykorzystana, być drugą opcją, laską do bzykania.