First Star VMIN

9

ჯონგუკს ერთი სული ჰქონდა როდის დამთავრდებობდა ლექციები, რადგან მის საყვარელ ადამიანთან ერთად პაემანზე წასულიყო. იუნგი პამანზე მეორედ დაპატიჟა. არ ნერვიულობდა, იცოდა, ის უკვე მისი იყო და რომ ცხოვრებას ერთად გაატარებდნენ. ბიჭს სიგიჟემდე უყვარდა. ძვლებამდე შეაღწია მისმა სურნელმა, ვერ იგდებდა თავიდან, გამუდმებით მასზე ფიქრობდა. მის ღიმილზე, მის მოელვარე თვალებზე რომელშიც ვარსკვლავებს ხედავდა. და მაინც როდის მოასწრო ასე ძლიერ შეყვარება?

როგორც იქნა უნივერსიტედიდან გამოვიდა და სასურველ ადამიანთან წავიდა.

იუნგის დანახვისას გაშეშდა. თეთრი ტოპი და შავი მოტკეცილი შარვალი ეცვა რაც მის უკანალს კარგად გამოკვეთდა

(დაედითებისას მივამატო ამათი მომენტები. ლაით და სოფთ ურთ აქვთ)

****

- სერ, თქვენი პასუხები 3 საათში მზად იქნება.

თეჰიონს ბევრნაირი პროცედურა ჩაუტარეს. მას პასუხების არ ეშინოდა, ეს უკანასკნელი იყო რაც მას ადარდებდა. ახლა მხოლოდ ჯიმინმზე და მის სიტყვებზე ეფიქრებოდა. განუწყვეტლივ დაურბოდა გონებაში მათი დიალოგი და შემდეგ ჯიმინის ტკბილი ტუჩები ახსენდებოდა და ეღიმებოდა. უნდოდა კიდევ ბევრჯერ შეხებოდა მას, მაგრამ რა იცოდა ეს მისი უკანასკნელი შეხება თუიყო ჯიმინთან.

- მადლობა ექიმო.

- თე, წამოდი აქვე კაფეტერიაში დავსხდეთ, მომშივდა - რა თქმა უნდა ჯონგუკიც თან ახლდა მას. ბიჭი ნერვიულობდა, უფროსის გამო.

- ხო, მეც მომშივდა, დილიდან არაფერი მიჭამია

- ეს ერთი დღე გეპატიება რადგან ანალიზების აღებისას უზმო უნდა იყო, მაგრამ ეს იმას არ ნშნავს რო ნდა იშიმშილო

- და რა აზრი აქვს რამეს ჯიმინი თუ არ მეყოლება გვერდით?

- თეჰიონ, ჯიმინის გამო არ ღირს საკთარ თავს საფრთხე შუქმნა, გესმის?