euthanasia | park chanyeol ✓

II

Burada bulunduğum süre boyunca, hangi günde olduğumuzu saymayı unuttum. Her gün aynı rutini tekrarlıyorum, uykularımın defalarca bölündüğü gecenin sabahı sanki hiçbir şey olmamış gibi uyanıyorum. Önce kahvaltımı ediyorum, sonra doktorların bendeki sorunu araştırması için başka bir odaya geçiyorum.

Akşam olmasına az bir vakit kala Doktor Park geliyor odama. Tıpkı diğer tüm hastalara yaptığı gibi ilgiyle benim günlük takvimimi takip ediyor ve bana iyi olacağım hakkında kendisinin de yalan olduğunu bildiği cümleler kuruyor.

Yine de bunun için onu suçlamıyorum çünkü o bir doktor ve bu onun görevi. O gelene kadar tüm gün odamda oturup dışarıya çıkabilen diğer hastaları izliyorum. Sekiz yıldır hiç dışarı çıkmadım, buraya bırakıldığımdan beri bu hastaneden dışarı adımımı atmadım.

Günleri saymayı unutsam da, her yıl doğum günümde kapıma dayanan Doktor Park ve yardımcıları yüzünden kaç yaşında olduğumu biliyorum. Bu sene yirmi iki yaşına girdim, sekiz yıldır burada olduğumu varsayarsak on dört yaşından beri burada olduğum sonucuna varılıyor.

Ailemi sekiz yıldır hiç görmedim. Onlar sekiz yıl önce beni buraya bıraktılar ve ardından kayıplara karıştılar. Biraz garip biriyim, burada kaldığım süre boyunca onları tek bir kez bile özlemedim. Çünkü onlar beni merak etmiyorsa, benim de onları merak etmemem gerekiyordu.

Sonunda yapayalnız kaldım, kimseyle konuşmuyorum ve sürekli hem fiziksel hem de duygusal olarak acı çekiyorum. İkisi de karşılıklı olarak çalışıyor, fiziksel olarak canım acıyınca duygusal olarak da canım yanıyor. Tam tersi duygusal olarak canım yanınca, fiziksel olarak da acı çekmeye başlıyorum.

Bunların hiçbirinden bahsetmedim Doktor Park'a. Onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum, mesleğinde başarısız olduğunu görmek istemiyorum.

Sanırım çok önemli bir şeyi unuttum, ailem beni bırakmış olsa da her ay düzenli olarak buraya para yatırdıklarını biliyorum. Neden yaptıkları hakkında en ufak bir fikrim yok ama umursamıyorum.