euthanasia | park chanyeol ✓

VI

08.04.2022
Cuma

Bugün hiç beklemediğim bir şey oldu. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum çünkü bu utanç verici ama bir o kadar da heyecan verici bir şey. Bugün ölen eski oda arkadaşımın bahsettiği kelebekler ilk defa çıkageldi çünkü Doktor Park beni öptü.

Gece yine çığlıklar atarak canımın acısını dindirmeye çalışırken her seferinde olduğu gibi yine Doktor Park geldi. Karanlık da olsa seçebildim, saçlarının dipleri de beyazdı. En son akşam üzeri görmüştüm onu ve o zamandan sonra tekrar boyatmış olmalıydı.

Çok hızlı bir şekilde yanıma geldi ve her gece tekrarladığı cümleleri yineledi.

"Ben buradayım."

"Seni koruyacağım. Lütfen korkma."

Bir başkası bunları duysa ne kadar basit cümleler olduğu hakkında yakınırdı ama ben bu kelimelerden mutluluk duyuyordum. Sözcükler ağzından çıkmaya devam ederken kollarını bedenime sarmalaması ve küçücük yatakta sığışmaya çalışmamız gözle görülür bir şekilde komikti. Ama ikimiz de durumun komikliğinden çok acı verici tarafına odaklanırdık.

O gece bir daha hiç canımın acısından uyanmadım. Hani demiştim ya o beyaz saçları alnına düştüğünde bence daha güzel görünür diye. İşte o anda tam bu görünümdeydi ve çok yakınımdaydı. Asla öyle bir şey yapacağını düşünmesem de iyice sokulup o kıpkırmızı ve öpülesi dudaklarını benim dudaklarıma değdirdiğinde gerçekten de o hikayelerde anlattıkları gibi dünyadan soyutlandığımı zannettim.

Nefesi kesilene kadar beni öperken ne yapacağımı bilemeyip karşılık vermeye çalıştım. Ama daha önce hiç aşk hayatı olmamış biri için bunu becerebilmiş olmam ne denli doğruydu ki?

O kırmızı dudakları benimkilerden ayrıldığında daha önce hiç görmediğim kadar kızarmışlardı ve bu hayran olunası bir manzaraydı. Utanıp gözlerini kaçırması fazlaca sevimliydi ama aniden kalkıp gitmesi tuhaftı.