euthanasia | park chanyeol ✓

VII

09.04.2022
Cumartesi

Anlaşılan o ki kelebeklerin ömrü gerçekten bir günmüş. Yalnız başıma oturup buraya yazarken bunu düşünüyorum. Neden bir gün? Onların da diğer canlılar gibi daha uzun süre yaşamaya hakkı yok mu?

Bir günde ne aşık olunur ne eğlenilir ne de yaşamanın keyfine varılır. Ama biliyorum ki bunların hiçbirini zaten yaşayamayacağım. O yüzden çok da düşünmemek gerek kelebekleri. En çok da içimdekileri.

Doktor Park bugün bir kez daha geldi. Bana olan hislerini anlatacağını falan sanmadım. Zaten bunu beklemek aptallık olurdu. Yine de kelime seçimlerinde biraz daha dikkatli olmasını isterdim.

"Üzgünüm, ben... bir anlığına seni Hae Yun sandım."

Bu cümle canımı öyle acıttı ki, bırakın kelebekleri midem bile kaldıramadı. Hiçbir şey diyemedim ve o bu saçmalık için özür dilemedi.

Hae Yun ile benzer hiçbir yanımız yokken nasıl beni o sandığı konusunda derin düşüncelere dalmaktansa her şekilde sustum. Düşüncelerimi susturdum, ağzımı susturdum.

Ağlamadım çünkü ağlamak gece vakti başlayan acılarımı ikiye katlamaktan başka bir işe yaramayacaktı. Oturdum ve Doktor Park'a nasıl ötenazi için izin alacağım diye düşünmeye çalıştım. Bütün gün sadece bunu düşündüm ama bir sonuca varmakta zorlandım.

Eğer şimdi gidip ötenazi uygulanmasını istediğimi söylersem bunun sebebinin kendisi olduğunu düşünecek ve kalbi kırılacak. Sanırım biraz daha bu acıya katlanmam gerekiyor. Doktor Park kendi suçu olduğunu düşünmemeli.