euthanasia | park chanyeol ✓

VIII

01.06.2022
Çarşamba

Artık Doktor Park ile pek konuşmuyoruz. Sanırım daha fazla kalbimi kırmamak için yapıyor bunu ama çoktan kalbimin yok olduğundan haberi yok herhalde.

Hâlâ tarih atıyorum çünkü olur da bu günlüğü bulursa neler hissettiğimi bilmesini istiyorum.

Geçen gece canımın acısından bayılmışım, sabah kalktığımda araştırma odasında bir sürü alete bağlıydım. Doktor Park endişeli bir ifadeyle camın ardından bana bakıyordu. Bu durumun kendisi yüzünden olduğunu düşünmemesini istedim tanrıdan. Dualarımın kabul olmayacağını bile bile.

Bağlı olduğum o aletler canımı daha çok yaksa da ses etmedim. Doktor Park ve diğerleri hararetli bir şekilde camın ardında konuşurken onları duymadığımı sanıyorlardı. Onları duymuyordum ama dudaklarını okuyabiliyordum.

"Bedeni daha fazlasını kaldırabilir mi bilmiyorum."

"Bir yolu olmalı. Onu ölüme terk edemeyiz." bu Doktor Park'ın cümlesiydi.

"Yapacağımız hiçbir şey yok. Zaten kimse onunla doğru dürüst ilgilenmiyorken bu hastalığı yenmesi imkansız."

"İlgilenelim o halde. Diğer hastalardan biraz daha fazla ilgilenelim ki iyileşsin."

Eğer biraz daha böyle şeyler söylerse bana karşı mahcup olduğunu düşünecektim. Ama o Doktor Park'tı, çok sevdiği sevgilisini tek kalemle silebilecek kadar umursamazdı biliyordum. Benim gibi hasta bir kızın kalbini kıracak kadar gamsız da olduğunu biliyordum.

O sırada gözlerimi kapatıp tanrıdan bir an önce canımı alması için dua ettim çünkü Doktor Park'ın iyileşmem için sahte bir şekilde ilgilendiğini görmek istemiyordum.

Doktor Park hayatını yaşamalı ve ben buna hiçbir şekilde müdahale olmamalıyım. Tanrım, lütfen bir an önce onu benden kurtar.