euthanasia | park chanyeol ✓

X

23.09.2022
Cuma

Serin bir sonbahar günü. Öğlen kısa bir süre yağmur yağdığı için hava nemli ve akşam vakti daha mükemmel oluyor. Ağlamak için hiçbir sebep yok, ölmek için çok fazla sebep var.

Bugün yaşadığım yirmi iki yılın diğer günlerine kıyasla çok daha mutluyum çünkü tanrı sonunda dualarımı ve yakarışlarımı duydu. İki gündür koridorda gördüğüm herkese gülümsüyorum çünkü yarın burada olmayacağım.

Aslında bunun haberi bu ayın başında bana verilmişti ama az bir vakit kalınca gerçekliğinin farkına daha iyi vardım. Yarın ötenazi olacağım ve artık daha fazla acı çekmeyeceğim. Geceleri uykularım vücuduma kendi içinden verdiği zararlarla bölünmeyecek.

Şimdi gece olmasına az bir vakit kaldı ve heyecanım gerçekten dorukta. Aslında bu kadar heyecanlı olmamın başka bir sebebi daha var. Aptalca bir şey yaptım ama o an pişman olacağım şeyleri yapmam gerektiğini düşündüm çünkü neticede pişman olacak vaktim olmayacaktı.

Doktor Park her zamanki muayene saatinde odama geldiğinde kendimi tutamadım. Ufaktan pişman olmaya başlıyorum açıkçası, çünkü onun farklı hissetmesine sebep olmaktan korkuyorum.

Tam gitmek üzere olduğu vakit kolundan tutup kendime çektim ve uzunca öptüm. Yapmamam gerektiğini düşünmemiştim çünkü bana karşı bir şey hissetmiyordu ve bu sadece küçük bir veda öpücüğü olacaktı ama onun kollarını bedenime dolaması işleri farklı bir boyuta çevirmişti.

Kendimi kaptırmış giderken ne kadar uzun sürdüğünü bile anlayamamıştım, ta ki nefesimiz tükenene kadar. Onun elleri belimi sımsıkı tutarken ben ellerimi siyah tutamlarında gezdiriyordum, alınlarımız birbirine dayalıydı. Pişmanlığım küçük bir su damlasının koca bir göle dönüşmesi gibi gittikçe büyüyordu çünkü karşılık vereceğini hiç düşünmemiştim ve bu en baştan beri istediğimin tam tersiydi.

Hiçbir şey demeden yanımdan ayrıldığında tanrıdan son kez bir şey istedim ama önceki isteklerime benzerdi. Tanrım, lütfen onu benden ve beni düşünmekten kurtar.

Yarın için çok heyecanlıyım bunu bir kez daha belirtmek istedim, ötenaziden önce bu günlüğü Doktor Park'a vereceğim ve sonuna kadar okumasını isteyeceğim için buraya bir not da bırakmak istiyorum.

Sevgili Doktor Park, eğer bu satırları okuyorsan lütfen kendini suçlu görme. Benim için vazgeçilmez olan değildin bu yüzden hayatına ben hiç varolmamışım gibi devam etmelisin.

Uzun süre tedavi gördüm ve bana çok yardımcı oldun, bunun için sana minnettarım. Seninle iki kez öpüştük ve ikisinde de çok farklı hissettim, sen ne hissettin bilmiyorum ama umarım az da olsa seni mutlu edebilmişimdir. Aksini düşünmek bile istemiyorum.

Bu cümleler belki sana yük olacak ama senden ufak şeyler istiyorum, bunun dışında ne dediğim pek de önemli değil. Herkese göstermediğin o eğlenceli yanını sevdiklerine göstermeye çalış, emin ol daha çok arkadaşın olacaktır.

Siyah saç sana gerçekten yakışmış ama beyaz haline alışık olduğumdan bu gözüme çok batıyor. Son bir isteğim olarak saçlarını tekrar eski rengine boyat ve hep öyle kalsın.

Benim için gösterdiğin çabaya müteşekkir kalacağım.

Sevgilerle,
Xana.