Don't Leave Me Again

Κεφάλαιο 1

Τα μάτια μου άνοιξαν ακούγοντας την φωνή της μαμάς μου που με φώναζε για να ξυπνήσω.

Άνοιξα το κινητό μου και είδα την ημερομηνία, 23/11. Άλλος ένας μήνας σχολείο και μετά διακοπές Χριστουγέννων.

Σηκώθηκα με το ζόρι από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο ώστε να ετοιμαστώ.

Αφού βγήκα από το μπάνιο, ξεκίνησα να ντύνομαι.

Άκουσα τον ήχο ειδοποίησης στο κινητό μου και είδα μύνημα από την κολλητή μου, την Άννα. 'Είμαι έξω, κατέβα', έλεγε το μύνημα.

Πήρα την τσάντα, το κινητό και τα κλειδιά μου και βγήκα από το σπίτι.

Ανοίγοντας την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας είδα την Άννα να κάθεται στο παγκάκι απέναντι κοιτώντας το κινητό της.

"Καλημέρα αγάπη"

"Άργησες", είπε και σηκώθηκε από το παγκάκι.

"Οι άνθρωποι λένε καλημέρα πρώτα. Αλλά ναι συγγνώμη το ξέχασα εσύ δεν είσαι άνθρωπος είσαι ζώον"

"Τώρα με προσβάλεις", είπε με στυλ ντίβας και γελάσαμε.

"Ωπ' τι έγινε εδώ? Γελάνε και τα φυτά? Δεν ήξερα πως μπορεί να γελάει το είδος σας", άκουσα την γνώριμη φωνή που με βασανίζει εδώ και λίγα χρόνια.

Γύρισα να κοιτάξω πίσω και είδα τον Αχιλλέα μαζί με τον κολλητό του, τον Ορφέα.

"Αφού μπορεί να γελάει το δικό σας είδος, μπορεί και το δικό μας", του απάντησε η Άννα με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Κάθε πρωί γίνεται το ίδιο πράγμα. Τα αγόρια μας βρίζουν, και ειδικότερα ο Αχιλλέας εμένα και η Άννα με υπερασπίζεται γιατί εγώ απλά κάθομαι και τα ακούω.

"Το οποίο είναι?", την ρώτησε ο Ορφέας.

" Τα τούβλα φυσικά.... Ωχ όχι μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε σε τι είδος ανήκετε. Συγγνώμη που το μάθατε από εμένα "

Βλέποντας τα θυμωμένα πρόσωπα των αγοριών με τα λόγια της Άννας σκέφτηκα να επέμβω.

"Άννα πάμε να φύγουμε θα χάσουμε την πρώτη ώρα", την ικέτευσα ώστε να αποφύγουμε το κακό.

"Φυτό εσύ μην μιλάς", μου απευθύνθηκε ο πρώην κολλητός μου θυμωμένα.

"Μην της μιλάς έτσι γαμώτο", του επιτέθηκε η κολλητή μου.

" Ότι θέλω θα κάνω δεν θα μου πεις εσύ"

"Αχιλλέα πάμε να φύγουμε δεν αξίζει να χαλάμε το πρωινό μας γι αυτές", του είπε ο Ορφέας