☠️
"Seni seviyorum güzel bebeğim.." dedim hıçkırıklarımın arasından. "Seni seviyorum hayatımın kadını." diye devam ettirdim. Acı feryatlarım dünyanın her bir yanından duyuluyordu.
O güzel kokusu tüm odada yayılıyken nefes almak haram gibi geliyordu...
"Bence beni araştırman senin açından daha iyi olur küçük. Ben anlatırsam derine inerek anlatır ve daha çok korkmana sebep olurum." dedi Yaman.
"Yaman Karan'dı sanırım.. hemen bakıyorum." dedim ve cebimdeki telefonu çıkarttım. Arama motoruna Yaman yazınca hemen çıkmıştı. Bir haber sitesinin onun hakkında yazdıklarını okumaya başladım.
Yaman Karan 25 yaşında, Karanlar Holding'in en büyük oğullarındandır. Henüz bir evliliğe sahip değildir. Hakkında yeraltı işlerinden de ilgilendiği söylense de tam olarak açağa çıkmamıştır. Hayatında bilinen birkaç arkadaşı ve ailesi dışında bir yakını yoktur.
Sesli bir şekilde okuduktan sonra tekrardan Yaman'a baktım. O da başını yoldan çekip bana baktı. "Ne düşünüyorsun?" dedi. Ne düşünebilirdim ki? Sıradan zengin, holding sahibi egolu birisiydi işte..
"Hiçbir şey.. ne düşünebilirim ki? normal şeyler." diyip önüme döndüm.
Bitmiş sigaramı küllüğe bastırdım o sırada da araba yavaşça bir evin önünde durmuştu. İki katlı, bahçeli ve gri bir villaydı. Evin önünde park edip "Hadi gel." dedi sert sesiyle.
Babamla ne ilgisi vardı ve beni neden buraya getirmişti bilmiyorum ama artık ne olursa olsun kafasındaydım.
Arabadan inip arka kapıyı açıcaktım ki, "Yardımcı var evde o alır sen bırak." dedi Yaman. Kaşlarımı çatıp ona döndüm. "İnsanların zaten yeterince işi vardır. Çanta ve kutu var zaten sadece." diyerek çantayı aldım. Kutuyu da alıcaktım ki Yaman durdurup kendisi aldı. O önden ilerlerken ben de bahçeyi inceliyordum.
Fazla büyük değildi ama zenginliği ve zarifliği her taraftan ben buradayım diye bağırıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahçenin arka tarafına dolanmış büyük kapının önünde durmuştuk. Saniyeler sürmeden kapı hemen açılmıştı. Kapıda orta boylarda evin yardımcısı olduğu her halinden belli olan bir kadın vardı. "Hoşgeldiniz Yaman Bey. Ah neden bize söylemediniz biz alırdık." diyerek elindeki kutuya uzandı. Yaman hiç düşünmeden kadına kutuyu verip içeriye doğru ilerledi.
Kadın bana dönüp "Hoşgeldiniz-" ismimi öğrenmek için birkaç saniye yüzüme baktı. "Aden" dedim. Gülümseyerek "Hoşgeldiniz Aden Hanım. Lütfen çantayı da verin. Kusura bakmayın yük oldu size, haberimiz olsaydı hemen gelirdik." dedi mahçup bir ifade ile.
"Lütfen bana sadece Aden diyin. Siz nereye koyacağımı söyleyim ben getiririm ağır değil zaten. Taşımayı ben istedim iki adımlık yer ölmeyiz, ölmedik." dedim Yaman'a bakarak.
Yaman umursamadan kadına döndü "Üst katlardaki herhangi bir odaya yerleşsin. Sonra da oturma odasına gelin ikiniz de." dedi.
