Μαθιός - Βασιλική: Η αποκάλυψη

Η ανάρρωση πριν τη καταιγίδα

"Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι άλλο;", ρώτησε με εμφανή ανησυχία στη φωνή της τη Βασιλική. Το τηλεφώνημα της, της είχε προκαλέσει έκπληξη, δεν περίμενε ποτέ ότι θα ζητούσε τη δική της βοήθεια.  Χαιρόταν που είχε έστω και για λίγο, μια ευκαιρία να της ξεπληρώσει την υποστήριξη που της είχε παράσχει μόλις πριν λίγο διάστημα. Είχε μάθει τον αδιεξόδο και πολυετή έρωτα της χήρας του Στεφανή, με τον αδερφό του Αστέρη και την συμπονουσε βαθιά. Την θαύμαζε τη Βασιλική. Μια γυναίκα δυνατή, βασανισμένη, που άντεξε 20 χρόνια με έναν βίαιο σύζυγο, και τωρα, μετά τον φόνο του, πάσχιζε να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της, με την μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και ταπείνωση που είχε δει σε άνθρωπο.

Ήταν υπέροχη γυναίκα από κάθε άποψη. Όμορφη, ήπιων τόνων, γλυκιά και ευαίσθητη, βαθιά ευγενική, με αγάπη και καλοσύνη προς κάθε άνθρωπο. Δεν απορούσε που ο απόμακρος και αγριωπος Μαθιός την είχε αγαπήσει τόσο βαθιά. Ήταν το άλλο του μισό. Τον συμπλήρωνε απόλυτα.

"Σ ευχαριστώ πάρα πολύ. Με συγχωρείς για την αναστάτωση, αλλά δεν είχα ποιον άλλον να καλέσω. Η Άννα λείπει σε μια ξαδέρφη της στο Ρέθυμνο και όσο για την Καλλιόπη... Απλά δεν ήθελα να ξέρει..."

"Καταλαβαίνω. Τον Μαθιό τον ενημερωσες;", ρώτησε η Αργυρώ και αμέσως δαγκωθηκε. Δεν ήθελε να προδοθεί στη Βασιλική.

Εκείνη όμως δεν φάνηκε να το πρόσεξε. Τινάχθηκε από τη θέση της απότομα, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια της.

"Βασιλική μου, συγγνώμη, δεν ήξερα ότι δεν ήθελες... Συγχώρεσε με, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση." Δεν ήθελε να την κάνει να νιώσει άσχημα.

"Δεν ξέρω αν σου έχει πει ο Αστέρης. Με τον Μαθιό είχαμε μια ιστορία, αλλά τελείωσε. Δηλαδή, εγώ είχα μια ιστορία μαζί του. Εκείνος απλά δεν... δεν ένιωθε τελικά. Ήθελε άλλα πράγματα. Σίγουρα όχι εμένα..." Διέκρινε καθαρά τον πόνο και την απόγνωση στα μάτια και στα λόγια που ξεστόμισε. Τι ήταν πάλι αυτά που έλεγε; Ο μαθιός θα πέθαινε για εκείνη. Την αγαπούσε ακατάπαυστα δύο δεκαετίες, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει άλλη γυναίκα. Και η Βασιλική τον λάτρευε, σιωπηλά κι απεγνωσμένα. Τι είχε άραγε μεσολαβήσει και η νεαρή γυναίκα μιλούσε έτσι; Μήπως τσακώθηκαν; Μήπως για αυτό ηχηρό είχε καταλήξει έτσι, λιπόθυμη, αδύναμη και τόσο δυστυχισμένη; Αποκλείεται! Ο μαθιός τη λάτρευε, ποτέ δεν θα την πλήγωνε, θα της έκανε κακό. Εκείνος θα σκότωνε για τη γυναίκα που αγαπούσε. Θα σκότωνε; Μα τι σκεφτόταν στα αλήθεια; Η σκέψη αυτή φώλιασε μέσα της για τα καλά. Λες να...;;; Μα ήταν ποτέ δυνατόν;; Όχι όχι, με τίποτα! Αν ο μαθιός ήθελε να βγάλει από τη μέση τον άντρα της γυναίκας που αγαπούσε θα το είχε κάνει χρόνια πριν, σίγουρα δεν θα περίμενε να φτάσει σε αυτό το σημείο ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Έδιωξε τη σκέψη από το μυαλό της αλλά αυτή ξανάρθε. Τελικά αποφάσισε να την θάψει στην άκρη του μυαλού της και να την επεξεργαστεί αργότερα. Τώρα προείχε η Βασιλική και το να γίνει καλά.

"Μην ανησυχείς," της ψιθύρισε, "όλα θα πάνε καλά!"

Πριν αποτελειώσει τη φράση της ακούστηκαν δυνατά χτυπήματα στην πόρτα. Οι αδελφοί Σταματάκη είχαν μόλις φτάσει!