THE LOST PRINCESS

Chapter 33

"malalim yata iniisip mo"

Isang pamilyar na boses, and i know who it is. Parati naman kasing nandito yan eh, ewan ko kong anong balak nya

Spy man sya o kong ano.. Ay wala syang mapapala sa kakaaligid sa akin dahil wala syang makukuhang impormation

"iniisip mo naman ba sya?" tanong nya ngunit hindi ko sya nilingon, ayoko syang harapin. Ayokong bigyan ng kahulugan ang mga bagay na nakikita ko sa kanya

He always talk like Rohan, walk like him, and even how he act and his sweet talks are like him. His aura is so addicting that makes me more and more fond of him

"I came kasi nabalitaan ko na nalalapit na ang coronation mo, I wanted to say congratulations" mahinahong usal nya

Galit akong humarap sa kanya, at bakas sa mukha nya ang pagtataka

"congrats? oo nga pala, tama lang na Magdiwang lahat ng mga taga dark Kingdom dahil sa panahong naka-upo a ako hindi na mag-exist lahat ng mga may kinalaman sa dark magic" Inis na sabi ko

Hindi ko alam kong bakit bigla na lang akong sumabog, siguro ay dahil sa matagal ko ding kinimkim

Wala naman talaga akong balak na magsimulang gulo sa pagitan ng dalawang panig. Lalo na sa pagitan naming dalawa ni Deacon, im being such a bitch

"bakit ba galit na galit ka sa mga may koneksyon sa dark magic?" bakas ang sakit sa kanyang mga mata ngunit pinilit  nyang hindi ipahalata

"hindi mo ba alam o nagkukunwaring ka lang?"

"what do you mean?"

"my sons father died because of them..ang mga taga dark kingdom ang nagpadala sa halimaw na naghulog sa kanya sa River of death, kaya mas masakit kasi hindi man lang namin nakuha ang labi ng kanyang katawan.. Hindi man lang ako nakapag paalam, hindi ko man lang nasabi kong gaano ko sya kamahal.. They took him, and killed him mercilessly, and did nothing to save him they took away the rights of my children to have a a whole and loving family, they away their father, that's why I'm o mad right now at wala na akong mapagsidlan ng galit na iyon, ngunit nananatili akong mahinahon para sa mga anak ko, nawalan na sila ng ama at hindi ako papayag na mawala ako sa tabi nila hangga't hindi pa nila kaya"

Hindi ko na mapigilan, tuluyan ng gumuho ang matayog at makapal na pader na itinayo ko para itago lahat ng emosyon ko

Ramdam ko ang paglapit nya, at ang pagpulupot ng kanyang braso, ramdam ko ang init ng yakap nya, yung comfort and care, he's so familiar yet my mind tells me that i dont know him but my heart says different

"bakit ka ba parating narito? Ano ang kailangan mo? Kasi kong wala naman pwede bang wag ka ng magpakita? Kasi sa twing nariyan ka ay hindi ko maiwasan na isiping ikaw sya kahit na ilang beses mong sabihin na hindi, at hindi mo maiaalis sa akin na umasa.. So please, if you dont want me to think that you and the person i love is the same" bulong ko, tama lang na marinig nya

Sobrang nasasaktan ako, i can still feel the guilt inside me.. The longing, the pain, and sadness. I feel numb and broken over and over again, para akong isang puzzle na may nawawalang parte kayat hindi mabuo buo.. At kahit anong gawin ang parteng yun ay hindi mapapalitan dahil bukod tangi iyon

"im sorry.. Hindi na dapat ako nagpapakita sayo!! Wag kang mag-alala, huli na to" bulong nya rin pabalik, i can sense his sincerity through his voice

'Is really going to leave me?'

Well, thats expected..

Sandali pa akong umiyak at hindi ko na namalayan kong kelan ako nilamon ng antok at nakatulog, naramdaman ko na lang ang malambot kong higaan at ang malambot na bagay na syang dumapo sa aking noo, sa magkabilaang mata, sa ilong, at sa aking labi. Ramdam ko ang init at...