Ms. Perfect & Mr. Wrong

Chapter 15

Jenny’s POV

                “Yes Ri… I’m doing fine. I just needed a damn break okay?” naiinip at naiinis kong sabi. Di ko na mabilang ilang beses akong umirap habang kausap si Ria. “Ano ba!? Wag ka ngang OA diyan, nasa Pilipinas pa rin ako. Ano ka ba! Oo, nasa Luzon pa rin ako.”

                Pabalya kong ibinaba ang phone ko sa lamesa. Ilang beses kung tumawag sa akin si Ria sa isang araw pero sinisigurado kong isang beses ko lang sasagutin yun. Araw araw niya akong kinukulit kung nasaan ako at alam kong sa oras na malaman niya, magsusumbong yun agad kay Jake. Mula nung malaman niya ang tungkol sa amin, palagi na niya akong kinukulit.

                I’ve been here in Tagaytay for two weeks already. And what I’ve told Ria is true. I am fine. But it still doesn’t mean I’ve moved on. Even for a bit, I haven’t fucking moved on. Kahit anong gawin, si Jake pa rin ang tumatakbo sa isip ko. I tried thinking about something else, but it just wouldn’t work.

                Kahit sa mga taong nakakasalamuha ko at nakakatagpo man lang, nakikita ko mukha niya. And I don’t think hallucinating isn’t part of pregnancy hormones. Kahit nung nagogrocery ako, siya pa rin naiisip ko. I know I can find steps on the internet on how to move on, but for goodness’ sake! I’m pregnant, it’s not that I don’t want the baby, but how can I move on when I’m carrying a reminder of him and our memories inside me.

Jake’s POV

                “Jake, alam kong pinagdududahan mo ang asawa ko. Pero nagsasabi siya nang totoo. Jen’s fine and still in the country. Besides, have you tried calling her yourself?” naiinis na na tanong ni Chris. Pinapunta ko siya dito sa hotel para kulitin ulit kung alam ba nila ni Ria nasan si Jenny,

                Sasagot na sana ako nang may narinig akong matitinis na boses nang babae. Napaangat ako ng tingin nang marinig ko ang isa pang boses nang babae na kalmado pero halata ang iritasyon. Nakita kong may kambal na parang pupunta ng dagat at isang babae na parang kagagaling o papunta pa lang sa isang business meeting.

                “Come on Bri,  tell us to which resthouse you own Jen borrowed,” demanded the high pitched voice of one of the twins. Nagpantig ang tenga ko nang marinig ang “Jen.” “I swear we’ll take care of her. Di naming siya kukulitin. We’ll even buy her things for the baby even before going there,” added another high pitched voice.

                “Pwede ba, kumalma kayong dalawa. Yes, Jenny’s pregnant, but she’s only a few weeks along. Baka [ag sabihin ko sa inyo kung nasaan siya, gagawa kayo ng nursery sa bahay ko. Tsaka di pa nga alam ng pamilya niya na buntis siya, uunahan niyo pa.”

                ‘What!?” sabay sigaw nung kambal. “You mean, wait, ano ngang pangalan  nung stepsister niya? Lia? Mia? Ria?” tanong nang isa. “Ano ka ba, Ria name nun. “Kahit siya, di alam? Akala ko ba okay na sila.”

                Napatingin ako kay Chris sa narinig ko. Nagkatitigan kami. Pareho lang kaming nakikinig sa pinag-uusapan nang kararating lang na mga babae. “I guess so. Jen never said otherwise. Last time a talked to her on the phone, sabi niya araw araw daw tumatawag si Ria para mangulit pero palagi niyang sinasabi na okay lang siya pero di niya sinasabi kung nasaan siya.”

                Agad akong tumayo at lumapit sa mga babae. “Are you girls talking about Jenny Santos?” tanong ko kahit di pa sila nakakalingon man lang sa akin.

                Nagkatinginan silang tatlo na tila naguguluhan. The one looking like a businesswoman suddenly paled as something dawned on her. Pero bago pa siya makasalita, naunahan na siya nung kambal. “Yes, how did you know?” tanong nang isa.

                Fuck! Talk about good luck and perfect timing! Pero sandali, they said awhile ago that Jen’s pregnant. Naramdaman ko ang kamay ni Chris sa balikat ko. Nag-aalala siyang tumingin sa akin. “God,” I said to no one in particular. Nang matauhan ako balik, pilit kong iniharap yung matinong babae. “Tell me where the hell Jenny is right now,” I demanded, reigning in the panic I’m feeling. I didn’t have to ask if I’m the father or not. I was sure it was me. Pero kung sakaling hindi man, wala na akong pakialam. All I need is her.

               
                “Why should I tell you?” she asked back. “If what I’m thinking is right, then you’re the one she’s been avoiding.”

                “Please,” pagmamakaawa ko. “I need to see her. Parang awa mo na,” pagpupumilit ko. She looked familiar and all together undecided. She’s Jen’s friend after all, walang dahilan para sabihin niya sa akin kung nasan si Jenny. Tama rin siya, ako ang nanakit sa kaibigan niya.

                “Please Miss, for my friend’s sanity. Sabihin mo na sa amin kung nasaan si Jenny,” dagdag naman ni Chris.

                Napabuntong hinihinga ang babae. Tumingin siya saglit sa kambal na tumango naman. “She’s in my rest house in Tagaytay. Nandun siya the entire time na wala siya.”