Zemheri

8. Bölüm

8. Bölüm

*Söz veriyorum asla seni bırakmayacağım.*

Yolculuğun ardından bizi küçük bir kulübeye getirdiler. İkimizinde elini ayağını bağladıktan sonra dışarı çıkıp kapıyı kilitlediler. İkimiz de oturduk. Ben gözümden düşen yaşlara engel olamazken konuşmaya başladım

"Ya seni vursaydım?"

"Ama vurmadın tombiş, yaşadığıma hala inanmıyor musun?"

başıyla yaklaşmam için işaret etti. Yanına zar zor gittim ve bağlı ellerini havaya kaldırdı.

"Dinle"

dedi kalbini işaret ederek. Kafamı kalbinin üstüne koydum, o da kollarını yavaş yavaş indirdi ve
"Neden bu kadar üzülüyorsun, boşversene artık."

"Anlamıyor musun? O kurşun seni sıyırsa bile senden önce ben ölürdüm."

Uzun bir sessizliğin ardından kapı açıldı ve o adamlardan biri içeri girdi.

"kaçın buradan!"

"Ne?"

Dedim şaşkınlıkla

"Onların yemeğine müshil kattım şuan tuvaletteler gelmeden gidin buradan."

Dedi ayaklarımızı çözerek. İkimizde ayağa kalktık ve dışarı çıkıp hızla ilerledik. İleride bir ambulans vardı.

"Bak bir ambulans belki yardım isteyebiliriz."

Oraya gittik ambulansın içerisine bakmamla o pislik adamla gözgöze geldik. Kolundan yaralanmıştı. Hemen ayağa kalktı.

"Olamaz Ata koşş!"

"Ne?"

"Arabada o adam var."

Adam dışarı çıkarken biz de oradan uzaklatık. Peşimizden gelen arabalarla daha da hızlansakta bizi yakaladılar. Adam bu sefer net konuştu

"Artık sizi öldürme vakti geldi size son sürprizimi yapıyorum."

bizi içinda bolca saman olan bir ahıra getirdiler. Ardından ikimizi de bir direğe sırt sırta bağladılar.

"Birazdan burayı yakacağız, son zamanlarınızı geçirin."

kalbim küt küt atıyordu. Artık eminim sonumuz geldi. Ama keşke ona olan duygularımı söyleseydim. Ben onu seviyorum bundan eminim. Ama ona söyleyemedim bile.

"Buradan kurtulacağız tombiş merak etme. 3 dediğimde sımsıkı tut nefesini tamam mı? 1 2 3"

nefesimi tuttum o da tutmuştu. ipler biraz da olsa aşağı inmişti.

"Oluyor hadi bir daha 1 2 3"

İp biraz daha aşağı indi derken bir anda alevler etrafı sarmaya başladı.

"Tombiş hadi son kez."

Sonunda ip çözülmüştü. Ama etrafımızda alevler içindeydi. Tek yapabildiğim ağlamaktı. Kalbim sıkışmaya başlıyordu. Ata hala bir çıkış arıyordu, onu kendime çevirdim ve

"Bak belki biz bu ateşlerin içinde olmasaydık ben bunu söyleyemezdim... Sen hiç başka birinin mutluluğuna sevindin mi? Hiç başka birinin üzüntüsünde ondan daha çok üzüldün mü? Ben..."

"Bir dakika tombiş."

Biraz ileri gidip ordaki samanların altında kalan eski bir motoru dışarı çıkardı.

"Çalışıyor mu?"

"Anahtarı yok ama kabloları bağlarsam çalışır."

O hızla kabloları bağlıyordu.