İmparator, o iri gözleriyle bana bakmayı sürdürürken yanındaki iki adamın kafaları da doğal olarak bana dönmüştü. Geç bile kalmışlardı şahsen, adam bir dakikadır susmuş gözlerini Müslüm Gürses gibimsi belertmiş bana bakıyordu. Şaşırmış mıydı? Hayır. Bağırıp çağıracaksa da bağırsın artık, midem buruşmuştu stresten. İki büklüm olmuştum. İçimden 'Mümkünatı yok tanımamıştır.', 'Ortak bir geçmişimiz mi var?', 'Kaybedenler kulübüne hoş geldiniz, sizinle daha önce yattık mı?' vb. düşünceler geçirirken duyduğum iPhone gerilim yaratıcı zil sesi melodisiyle kısa bir oh çektim. Anlaşılan benim idam birkaç dakika daha ertelenmişti.
"Alo, prensesim? Çalışıyorum demiştim. Hem geç oldu, sen daha yatmadın mı? Evet babacım, bugün karakol çok yoğun, yazacak vakit bulamadım."
Ne o? Gerçekten Glow mu vardı hattın diğer ucunda? Ne yani, babasının gerçek mesleğini bilmiyor muydu? İmparator bu polislik mesleğini çok düşünmüş müydü? Belki tuvalet kabininin başında tünememin nedenini başıma sopa yemeden önce açıklamama izin verirler de kurtulurum diye düşünürken bu öğrendiğim bilgi her şeyin gidişatını değiştirecekti.
"Ben seni sonra arayacağım, ablanı yalnız bırakma. Ben yokken beraber yatın."
Değişen ifademi ve pişmiş kelle gibi sırıttığımı fark etmiş olacak ki kısa kesmişti konuşmayı sayın İmparator Göt. Onun telefonu kapatmasıyla beraber klozetin üstünden inip kabinden çıktım. Ayaklar iki saat aynı yerde sıkış tepiş yatmaktan uyuşmuştu, kımıldayamayacağım sandım bir an. Çabuk açılsınlar diye İmparator abiye (-e yönelme hal eki, kıyafet olarak abiye değil) 1 dakika işareti yapıp benim jöle gibi sallanan bacaklara vurmaya başladım. Bu bacaklar benim miydi, bu bacaklar kimindi? Neredeyse yürümeye mecalim yoktu. Yaş 35 gerçekten de yolun yarısı mıydı? Baejin de bir kere bile tuvalete gelip benim aralık kapıyı açmamış mıydı yani? Gözü karıdan başka bir şey görüyor muydu ki? Sanmam.
Bacaklarım açılınca eğildiğim yerden doğruldum. İlk önce bu olayı kolay yoldan halletmeye çalışacaktım. Eğer İmparator şanslıysa zor kullanmama gerek kalmazdı.
"Hayırdır bilader?"
Koruma 1; tek adımıyla yanıma ulaşmış, aramızda HİÇ ama hiç mesafe bırakmamıştı. Borazan sesiyle vana hayırdır çekmesine karşılık nefes bile vermiyordum. Korkudan değildi nefesimi tutmam, öğlen yediğim soğanlı menemenin kokusu adamcağıza gitmesin diyeydi. Ben hep böyle ÇOK düşünürdüm insanları.
"Hayır tabii kardeşim, hayır."
Gerginliğimi belli etmemeye çalışıp birkaç adım geriledim, izin vermişti arayı açmama. Kendimi açıklamama da izin verecekti anlaşılan. Mert adamdı doğrusu İmparator, sorgusuz sualsiz çekip vurabilirdi beni. Her şeyi duymuştum. Kızıyla konuşmasına bile şahit olmuştum üstelik. Harbiden çok yaraklı bir adam-
Ben bunları düşüne durayım, koruma 2 çoktan boğazıma yapışmış, iki eliyle VAR gücüyle bastırıyordu. Asıl amınakoyim asıl, asılmazsan adam değilsin. Yırt, at, parçala lan şu boğazı. (Bu arada akadaşını satan da etek giysin amınakoyim.) Öldürmezsen namertsin.
Dertler bir iki değil ki sıyrılayım içlerinden. Ne düşündüysem teker teker hepsinden pişman olmuştum. Bu hayatta ilk annem babam beni sırtımdan vurmuştu, İmparator da vururdu elbet. Şaşırmayacaktım. Tek fark, gerçek anlamda vururdu sırtımdan. Hatta şanslıysam göt, topuk yerine sırtımdan yerdim o kurşunu.
"Abi, bir dakika, huhgg, durun LAN!"
Yok, benim gözler kayıyordu artık. Osmanlı zamanı deneysel bir şekilde intihar edip son anlarını yazarak kayda alan Beşir Fuad gibi hissettim bir an. Baş karakter ölür mü hiç, hangi kitapta görülmüştü bu rezillik. Kitap zaten benim ağzımdan anlatılıyordu, daha neler. Ölmeyeceğimi bilerek konuşmaya çalıştım tekrar.
"Abi, bb..."
Yok, mümkün değildi. Olmayacaktı.
Artık nasıl bir can derdine düşmüşsem zorla o kelime çıktı ağzımdan. Her şeyin gidişatını değiştirecek o kelime. İmparator'un göz bebeklerini titretecek, aniden iki korumasını da üstümden alacak o kelime. Küçülen sesimle son kez ağzımı araladım ve onun ismini haykırdım. Bu kadardım ben işte, buydum. O'nun ismini kullanacaktım...
"GLOW."
