Bir nü sanatçısı olan Leyla aylardır uğraş verdiği portresini bir gece yarısı tamamlamıştı. Ellerine bulaşan boyalardan bile arınmadan kendini hemen arkasında kalan yatağına atıvermişti. O gece hayatının hiçbir evresinde aklına gelmeyecek bir gerçek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bugün Banu'yla tartıştık." dedim yatakta onun dizlerine uzanmışken. Kusursuz yüzünü aşağıdan izlemek hiç de fena değilmiş. Haylaz gülümsemesi eve döndüğümüzden beri yüzünden eksik olmamıştı ve son dediklerimle bu gülümseme daha da genişlemişti.
"Neden?"
"Banu kim diye sormayacak mısın?" dediğimde parmakları çene hattımdan gerdanıma doğru bir yol çiziyordu. Tatlı bir huylanma ile bileğinden yakalayıp elini göğsümün üzerine bıraktım.
"Şeytansı iç güdülerim o kadının iyi biri olmadığını söylüyor." dedi. Bu kez yüzüne bakarak sesli gülen bendim. Alain bundan hoşlanmış gibi baktı yüzüme. O beni böyle izleyecekse ben pişmiş kelle gibi sırıtmaya ömür boyu devam edebilirdim.
"Doğru söylüyor. Asıl şeytan Banu'nun ta kendisi! Hayatıma burnunu sokmak için an kolluyor zilli!"
"Zilli mi?" diye sorduğundan dalga geçtiğini sanmıştım fakat Alain cidden bu kelimeyi bilmiyordu.
"Boş ver canım." dedim. "Saçma bile kelime işte."
"Bana pek öyle gelmedi ama merak ettiğim başka bir şey var." dedi. Uzun ince parmakları kabarık saçlarımın arasında usulca gezinirken gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum. Dudaklarımın arasından cümlesini devam ettirmesini istediğime dair bir mırıltı çıktı.
"Kurcaladığı hayatın içinde ben de var mıyım Leyla?"
İsmim onun dudaklarından döküldüğünde kendimi mutlu sonla biten bir masalın kahramanı gibi hissediyordum. Bu en afili sevgi sözcüklerinden daha etkiliydi. Sebebi Alain'se bile şimdilik bunu görmezden geleceğim.
İlk görüşte aşka inanmıyorum falan.
Dış görünüşe de önem vermiyorum.
Alain'in kızıl kahve saçlarından, kırmızı dudaklarından, bir mermer pürüssüzlüğündeki beyaz cildinden, saçlarımda dolaşan uzun ince parmaklarından, güzel sesinden... Etkilenmiyordum elbette.
Anladınız siz.
"Hayatımdaki yerini mi soruyorsun?"
"Neden soruya soruyla karşılık veriyorsun?"
"Neden daha net olmuyorsun?"
"Gayet açık olduğunu düşünmüştüm Leyla. Pekala istediğin gibi olsun. Senin için ne ifade ettiğimi merak ediyorum." dediğinde yarı kapalı gözlerim biraz açılıverdi.
