Bir nü sanatçısı olan Leyla aylardır uğraş verdiği portresini bir gece yarısı tamamlamıştı. Ellerine bulaşan boyalardan bile arınmadan kendini hemen arkasında kalan yatağına atıvermişti. O gece hayatının hiçbir evresinde aklına gelmeyecek bir gerçek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onu ilk kez gördüğümde okulun biraz uzağında kalan korulukta yerde boylu boyunca uzanıyordu. Tepemizde dinmek bilmeyen bir yağmur vardı. Sokak lambası bir yanıp bir sönüyor, insanın hem gözünü yoruyor hem de sinirini zıplatıyordu.
Onu ilk gördüğümde üzerinde kan lekesi olmuş okul gömleği vardı. Aynı okula gidiyorduk, gömleklerimiz kırık beyazdı. Ama onunki artık çamur rengi almıştı.
Onu ilk gördüğümde yüzündeki yaralardan korkmuş, tedirgin adımlarla yanından geçip gitmek istemiştim.
Onu ilk gördüğümde yaralıydı, ıslaktı ve yerde yatıyordu.
Onu ilk gördüğümde ona üzülmüş belki içten içe acımıştım bile.
Onu ikinci kez gördüğümde ise her şey farklıydı. Zaman, mekan ve hisler...
