Kim Taehyung, sıra dışı bir varlıktı. Bu onun bir arkadaşıyla beraber kendi içinde tuttuğu bir sırdı. Tâ ki dans öğretmeni Jeon Jungkook, bu sırrı öğrenene kadar...
Merhaba herkesee. Şu bir haftadır öldüm öldüm dirildim. Hastaneler beni çekiyor resmen. Ve yazarınız öyle ki sıra beklerken bile bölüm yazdı mdldmeşdmle
Normalde yarın atıcaktım ama bugün atayım dedim ehe.
Lütfen oy ve yorum yapın..
İyi okumalarr, sizleri seviyorum <33
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_________________________
Çalışmam tamamen bittiğinde terler içinde kalmıştım. Diğer sınıfın dersinin başlamasına yaklaşık beş dakika vardı. Bir an önce çıkmalıydım çünkü o sınıfı pek sevmezdim. Benim üst sınıfım oldukları için de pek bir şey yapamıyordum.
Kapıya doğru ilerledim. Kapı kulpunu çevirdiğimde çok kolay çevrilmişti, arkadan biri daha kapıyı açıyordu.
Kapıyı kenara çekilip açtığımda gördüğüm yüzler rahat olan bedenimi anında germişti.
"Ooo bak Woojin burada kimler varmış."
"Tehe bizi gördüğünde nasıl da gerildi bakasana, korkma küçük seni yemeyiz ya."
İkisi birlik olup yine beni küçük düşürmeye çalıştıklarında cidden onlarla uğraşamayacaktım. Aşırı yorgundum ve duş alıp eve gidecektim.
"Bakın, sizinle gerçekten uğraşamayacağım tamam mı? Çekilin geçeyim."
İşte bu yüzden bu sınıfı sevmiyordum. Hepsi beni nedensizce küçük görüyor ve aşağılıyorlardı.
"Oh, yetersiz olduğun için fazladan mı çalışıyormuş bu küçük? Ne kadar çalışırsan çalış, hiçbir zaman gelişemeyeceksin farkında mısın acaba? Ne yazık ama."
Göz devirdim.
"Ben en azından çaba sarf ediyorum, sizin gibi kendi sınıfına göre düşük seviyeli olmasına rağmen çalışmamazlık yapmıyorum. Önce kendinizi geliştirin de sonra gelip beni eleştirin."
Yüz ifadelerinin bozulduğunu görmüştüm. Gülme Tae, gülme Tae gülme.
"Senin çenen biraz fazla düşük sanki küçük hm? Sustursak mı ne yapsak?"
İkisi birden bana doğru ilerlediğinde geri çekildim. Bir kişi olsalar belki başa çıkabilirdim ama ikisi de yapılıydı.
İçeri tamamen girdiklerinde kapıyı kapadılar.
Yavaşça geriye doğru ilerlerken aynanın orda almayı unuttuğum telefonumu gördüm. Ve hâlâ kayıttaydı. Onlara karşılık vermeyecektim. Olan biteni çekip müdüre verecektim. Daha mantıklı değil mi? Güzel yüzüm bozulacaktı ama yapacak bir şey yok.
