Adımlarıma adımları karıştı, iz bıraktı.
Kusursuz izler.
Evimden burası 2327 adımdı.
Her şeyin sonuca ulaşan adımları, izlenilen yolu vardı. Hepimiz sırtındaki anahtarı kurulu oyuncaklardık kaderimiz aldığımız ilk nefeste belliydi.
Benim kaderim 23...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
instagram: zynepguvercin
Ala'nın kişisel instagram hesabı: d10122327
twitter: zeynepguvercin_
spotify: mitolojik.biri (dönence için liste var)
🌙
Demek insanın kendini zayıf hissetmesi ve
çılgına dönmesi için sefil bir düşünce yeterli olabiliyor!
Notre Dame'ın Kamburu, Victor Hugo
🌙
Hissettiklerimi saklama konusunda berbattım, o an ne düşünüyorsam onunla ilgili his yüzüme açık bir defter gibi yansırdı. Maskelerle aramın iyi olduğunu sandığım dönemi çoktan arkamda bırakmıştım, insanın hayatında kimse olmadığında ve günlerini sadece evindeki en yakın dostuyla geçirdiğinde kendini saklamaya, maske kullanmaya da gerek duymuyordu ve kötü yanı o maskeleri kullanma anı gelirse bunun için çok geç kalıyordu.
Uykusuzluktan yanan gözlerim odamın camından dışarıyı gözlemlerken alarmımın çalmasına ne kadar var bilmiyordum ama kendimi berbat hissediyordum. Düşünmekten uyuyamadığım gecelerden biriydi, düşünceler üst üste yığılmış ve ben sanki en alttan birini çekerek hepsini üzerime devirmiştim üstelik göğsümde korkunç bir ağrı vardı, geçmiyordu. Taze bir ağrı değildi ama eskisinden daha çok ağrıttığı bir gerçekti.
Derler ki beyin seni tekrarlayan bir mekanizma gibidir, sen ona hangi duyguyu hissettiğini gönderip sürekli bunu tekrarlarsan ona bağımlı olur ona açlık duyarmış. Bütün gece boyunca beynime gönderdiğim tek duygunun hüzün olduğunu düşünüyordum yoksa göğsümdeki bu ağrının böyle canımı yakmasının başka ne açıklaması olabilirdi ki?
Avuçlarımda biriken düşünceleri birbirinden ayırıp ip yumağı halinden kurtarmak istemiştim, düzenli bir insan değildim ama kendi kafamın içinde düzensiz olduğumda boğulduğumu hissediyordum. Çok fazla düşünce ve o düşüncelerin belirsiz olması beni yormaktan başka bir şey yapmazdı.
