We Boom

❀ 2

Sınıfın gürültüsü içinde kayboluyorum ve sesler sahiplerini kaybediyor. Gözlerim onun gözlerine kilitlendi. Görmeyeli ne kadar uzun zaman olmuş..onu kaybettiğim günden beri..

Hiçbir şey demeden sırama geçtim. Yanımda Jeno'nun asla değişmeyen siyah çantası vardı. Birlikte mi oturacağız? Hayır bunu kavga etmeden başaramayız.
Jeno yanıma geçip gözlerini Sujeong'a dikti. Çenesini kırmak kokusunda ciddiydi biliyorum. Her zaman şiddete eğilimli biriydi bana uygulamasa da, Bütün okul onu bilir ve yanında olmayı özel sanarlardı.

Herşey buradan başladı zaten. 10. Sınıfta Jeno ile yakındık ve beni fark ettiler, Jeno'yu yüceltirken beni yerin 6 kat dibine sokuyorlardı. Sonra da Jeno onlara'gerekeni'yapıyordu.
Bundan memnunum, benimle aynı safta olmasından..
Ama bu değişti, biz artık iki yabancıyız. En azından o bana öyle bakıyor, gözlerini asla benden saklayamazdı ve hala bunu yapamıyor. Biliyorum, beni yabancı görüyor.
Nana olarak değil Na Jaemin olarak..

En azından ilk izlenimim bu.

Ders yeniden başladığında telefonuma bildirim geldi

Jisung : YAN YANASINIZ

tabi ya yeni görüyordu. Çünkü ben Sujeongun aşağılayan bakışlarına maruz kalırken o ikisi çoktan sınıftan çıkmış geziyordu.. Artık arkadaşım olduğuna emin değilim. Mesajına cevap vermedim ve başımı kaldırdım.

"kim"
"ne?"
" kim mesaj atmış diyorum"
" Jisung"
Önüne geri döndü
"dersi dinle"

Monoton sesi o kadar soğuk geldi ki bana. Orada ağlamak istedim.
Defterin yanına bir not yazdım

Neden eşit ağırlık
sınıfındasın?

Sayısal yapamıyorum

İnanmadım

Senin kararın

Sonunda konuşmayı kestik ve gözlerimi öğretmene diktim. Önümde gülüşüp konuşan Renjun'u izliyordum. Bana tek kelime bile etmedi bugün.
Ne sebep oluyordu buna bilmiyorum.
Tenefüste soracağım.

~30 dakika sonra

Jeno ayağa kalktı ve ellerini cebine koydu
"kalk, kantine gidiyoruz"
"neden?"
" çünkü öyle istiyorum. Hadi."
" gelmiyorum"
" insan biraz değişir, hala aynı inat hala aynısın."

Sinirli sinirli sınıftan çıktı. Bunu fırsat bilip Renjun'un omuzuna dokundum, mecbur ilk adımı ben atacağım. Yoksa onun hiç niyeti yok..
Kırgınım

"yanıma gelir misin?"
Gözlerini bana değdirmeden oturdu. Yemin etmiş gibi bakmıyordu bana
"Renjun ne oldu, neden bana soğuk davranıyorsun? Biz arkadaş değil miyiz zor zamanlard- nereye???"
Birden yanımdan kalkıp sınıftan çıktı.

Jisung'un yanına gitti biliyorum. Gitsin.. Ama beni dinlemeliydi. En azından evet arkadaşız demesini isterdim
İçimde birşeyler parçalara bölündü
Terk edilmiş gibi sıramda ellerimi birleştirdim başımı öne eğip gözyaşlarımı serbest bıraktım
Artık tek arkadaşım Jisung ve onu da kaybetmek üzereyim. Renjun ona benim hakkımda bildiklerini anlatırsa.. Ki anlatacaktır

Sırtıma giren krampla ağlamam hızlandı, sırtımda büyük bir rahatsızlık var ve yıllar önce ameliyat olmam gerekiyordu. Ben ise kaçtım.. Korktuğum, bir korkak olduğum için.