The Day I Picked Up Dazai - Türkçe Çeviri

B

Ön verandamda kanlı bir genç adamın cesedi yatıyor.

Önce cesede, sonra evin önüne bakıyorum. Sakin bir sabah. Caddenin karşısındaki daire önümde kaldırıma uzun siyah bir gölge düşürüyor. Çitlere dikilmiş trompet asmaları esintiyle hışırdıyor ve insanın çözemeyeceği şekilde birbirlerine fısıldıyor. Uzaklarda bir yerde, yol yüzeyine sürtünen uzun mesafe kamyonlarının sesini duyabiliyorum. Ve önümde merdivenlerin ortasında bir ceset var.

Her halükarda, bizim gözümüze göre, bir ceset her zaman garip bir şekilde abartılı bir varlıktır. Ama bu sefer durum farklı. Bu ceset manzarayla bütünleşerek her günkü huzurlu sabah manzarasıyla bütünleşiyor. Bir süre sonra nedenini anlıyorum. Cesedin göğsü hafifçe yukarı ve aşağı hareket ediyor. O bir ceset değil, yaşıyor.

Genç adama bakıyorum. O tamamen siyah. Yüksek yakalı siyah pelerin, üç parçalı takım elbise, siyah kravat. Siyah olmayan şeyler ise düğmeli gömleği ve başının etrafındaki bandajlar. Bu beyaz ve kırmızı benekli bir renk. Bu renk deseni bana bazı uğursuz Çin kehanet karakterlerini hatırlatıyor. Yattığı yer ön verandaya çıkan merdivenlerin ortasıdır. Çatlak beton merdivenlerden aşağı inen kan lekeleri sürünüyormuş gibi görünüyor.

Soru. Gözlerimin önünde bu neredeyse cesetle ne yapmalıyım?

Cevap basit. Parmak uçlarımla ona dokunursam ve üzerine biraz ağırlık verirsem, aşağıya doğru yuvarlanacak. Bunu yaparsam, o artık benim öncülümde olmayacak. Halka açık bir yolda olacak. Ülkenin toprakları. Memleket sınırları içinde başı dertte olan herkes, memleketin merhametiyle kurtarılmalıdır. Benim gibi sıradan bir postacı eve gidip kahvaltı etmeli.

Bunu yapmıyorum çünkü ben soğuk ve kalpsiz bir insanım. Bunu yapıyorum çünkü bu bir hayatta kalma gerekliliği. Genç adamın yaralarının kurşunlardan olduğu belli. Birden çok kez vuruldu. Muhtemelen vücudunda buradan görebildiğimden daha fazla delik var.

Genç adama, yola, gökyüzüne ve tekrar ona bakıyorum.

Ve sonra oyunculuk yapmaya başlıyorum. Önce adama yaklaşıp onu yanlarından kaldırdım. Sonra onu topuklarından sürükleyerek evin içine soktum ve duvara monte edilmiş yatağa yatırdım. Göründüğünden çok daha hafiftir. Onu tek başına taşımak o kadar da sorun değil. Yaralarını kontrol ediyorum. Pek çok derin yara var ve kanama olağan değil ama hemen uygun tedavi görürse ölecek gibi değil.

Dolabın arkasından tıbbi malzeme kutumu çıkardım ve ona bazı basit ilk yardım tedavileri verdim. Vücudunun üst kısmına bir havlu koydum, yaralarını ortaya çıkarmak için elbisesini makasla kestim ve içinde kurşun kalıp kalmadığını kontrol ettim. Kan akışını durdurmak için basınç noktalarına baskı uygularım: koltuk altları, dirsek içleri, ayak bilekleri, diz arkaları ve temiz bir bezle sıkıca bağlarım. Sonra kanamayı durdurmak için yaralara dezenfekte turnikeler koydum. Neyse ki onun için bu tür bir ilk yardımı gözlerim kapalıyken bile yapabiliyorum.

Tedavim bittikten sonra genç adama bakıp kollarımı kavuşturuyorum. Nefesi stabilize oldu. Solunum sistemi ve kemikleri sağlam görünüyor. Ama uyanacak gibi değil. "Zaten sorun değil, kovun onu." Meleğin sesini kafamda duyabiliyorum. Şüpheli bir adama böyle davranmaktan daha aptalca bir şey yoktur. Sanırım o sesi dinlemeliyim. Akıllı bir adam böyle yapardı.

Meleğin tavsiyesine uymadan önce genç adama bir kez daha bakıyorum. yüzünü tanımıyorum. Muhtemelen tanıdığım biri değil. Muhtemelen diyorum çünkü yüzünün büyük bir kısmını saran bandajlar yüz hatlarını seçmeyi imkansız kılıyor.

Göğsümde bir huzursuzluk hissediyorum.

Bu genç adamda garip bir şey var. Evinizin önünde kanlar içinde birini görmenin garip olmadığını söylemek mümkün değil ama onu ilk gördüğümden tamamen farklı bir rahatsızlık hissediyorum. Gidip yüzüne bakıyorum. Gözleri kapalı. Yüzü solgun ve yorgun. Nefesi o kadar zayıf ki, yakından bakmadan söylemek zor. Ama yine de, onun varlığından gelen garip bir güç hissediyorum. İrade gücü gibi, kendi bedenine belli bir güven duygusu. Ve daha spesifik olarak, doğru...