Vegeance (Fearless Woman Series #1)

10

Lunch time, I don't have an appetite to eat. I just staring the buildings in front of my office. I wonder, what went wrong of my family to got these problem? I don't know why if I continue my revenge. Now I don't have an appetite to revenge too. Ouh come on Sandra, malapit ka na oh, ngayon ka pa ba susuko huh?

After I went to my house and talked to Ria, I found that my sister is on Cebu. Carcar City, I'd google map this place on Cebu and this is so far.

I get my phone at my table and click the contact list. Then, I pressed the number next to Handrick number. And also, I click the call bottom. Hindi naman ako nabigo at nagring ito. After three ring ay may sumagot.

"Hello, how may I help you?"

Then, my tears are began to fell again. How many years? How many years I heard this voice huh? I closed my eyes at sunod-sunod na tumulo ang luha ko.

"Hello, do you have an appointment of my Titamama?" She asked. I wiped my tears and cleared my throat.

"Can I talk to your Titamama?" I asked her. Biglang walang sumagot sa linya pero mga ilang segundo lang naman.

Kinabahan ako ng tudo.

"Okay, just wait, I will call her... Titamama someone's calling you, she want to talk to you!" She called Tita Jonah.

Yes, this is my sister, Celestine. Sana maalala mo pa ako Cel. Dahil ako, gabi-gabi kitang iniisip kung kumusta ka na sa ibang mundo. Pero ito ka, buhay na buhay at ikaw pa ang nakasagot sa tawag ko. Hindi mo alam Cel kung gaano ako nangungilila sa'yo.

"Now speaking. May I know you? This is unregister number." It's Tita Jonah. Her soft voice, I remember my Mama from her voice.

"Ahm..." I cleared my throat. "This is... Cassandra." I said.

After I said those line ay wala akong narinig sa kabilang linya, maliban na lang sa, "Titamama, are you okay?" Cel asked Tita Jonah. Narinig ko siyang naglalakad, I think she's wearing a sandal.

"Hey, this is true? Cassandra? Oh my God! I thought you... y-you died. Jesus Christ!" Paiyak niyang sabi kaya umiyak na rin ako. Paano ba ito nangyari ang lahat-lahat?

"Yes Tita, I'm alive." I said and crying a lot.

Marami pa kaming pinag-uusapan na mga bagay kung nasaan na raw ako ngayon. Sinabi ko sa kaniya na gusto ko siyang dalawin- sila rather. Pumayag siya sa gusto ko pero matagal daw akong makarating doon dahil sa airport ng Cebu ay mga limang oras pa raw bago makarating sa Carcar.

Nagpaalam ako sa secretary ko na pupunta muna ako sa cafeteria sa baba. Tumango naman siya kaya umalis na ako. Pumasok na ako sa loob ng cafeteria at umorder ng coffee. Habang nag-iisip ako ay biglang may umupo sa harapan ko?

Guess who.

"Hon," paglalambing niya. Hindi ko siya binalingan nanatili lang akong tiningnan ang mga tao na nagdadaanan sa labas. Napatingin ako sa kaniya dahil sa paghawak niya sa kamay ko.

"Sinong nagsabi sa'yo na narito ako?" I asked him. Ngumiti lang siya sa akin at kumindat. Gago lang.

"Secret, akin lang 'yon." Sabi niya.

"Wala akong kakilalang Secret." Sabi ko sa kaniya. Tumawa lang siya kaya naiinis ako. Kung si Ria ay daling maiinis sa amin, ako naman ay daling mainis sa lalaking ito. Bigla niyang kinuha ang coffee ko at walang pagdadalawang isip na ininom niya iyon. Aba't bastos ang kingina!

"Ano ba! Nanira ka pa ng tanghali! Ininom mo pa iyan! Sorry ka may COVID ako!" Sabi ko sa kaniya ng mahina ang boses. Pero kahit ano pang hina ang boses ko ay may tumingin pa rin sa table namin kung nasaan kami ngayon.