Park's Law

¹⁷

გაშლილი მტევანი მოხვდა ამ ნაცნობ სახეს მერე კი იუნგიმ გზა გააგეძელა. ჯონგუკი როგორც ყოველთვის ავიდა ექიმთან, ამჯერადაც არ შეუშვეს რათქმაუნდა.

-მისმინე, შეეშვი ხომ ხედავ არ გიკარებს, რატომ გაუწყალე გული საცოდავ ომეგას...

-ის ჩემი ომეგაა.

-იყო, დამიჯერე იყო, არც კი გაგეკარება, ზედაც არ შემიგხედავს, ტყუილად ნუ ეცდები ხომ გესმის ჩემი?

-უბრალოდ რატომ არ შეიძლება რომ ვნახო?!

-არ შეიძლება!

-მაგასაც ვნახავთ!- მიაძახა ჯონგუკმა და შეხსნილ კარებში შევარდა მერე კი გადაკეტა. საწოლზე მჯდომ პატარა სხეულს მიუახლოვდა და ნელა დაადო ხელი. ჯიმინს თავიც არ წამოუწევია.

-აქედან თუ არ გაეთრევი იცოდე გამოსვლისთანავე  დამიჯერე იარაღს დაგადებ.

წყნარად ამოთქვა იმეგამ თუმცა არც განძრეულა, ალფაც ისე იჯდა და არაფერს აკეთებდა. ჯონგუკი არ დანებდა, ჯიმინს მოეხვია თუმცა გაცეცხლებული ომეგა ადგა და მაშინვე მთელი ძალით მიბიძგა. ალფა მოულოდნელობისგან წაბორძიკდა და კედელს მიენარცხა ომეგა კი მის წინ დადგა და ჰალსტუხს მოქაჩა.

-იცი, ადამიანი თუ ერთი წუთის განმავლობაში არ ისუნთქებს, მოკვდება.

-მ..მერე?

-მერე ის რომ ამ კარს ზუსტად ერთ წუთში გააღებენ, მე კი მანამდე შენივე ჰალსტუხით წაგახრჩობ.

-ჯი..ჯიმინ...

-ხო ჯო..ჯონგუკ?

დასცინა ჯიმინმა და საწოლს დაუბრუნდა თუმცა ამჯერად პირდაპირ ალფას უყურებდა თვალებში.

-აბა, მიდი მოყევი, როგორაა საქმე? შენი ბოზი ორსულადაა? რაქენი შექმენი ოჯახი სანამ მე აქ მკურნავდნენ? ჰმმ მოდი დავფიქრდე...შენმა ბოზმა მიგატოვა, ახლა სხვა ალფასთან დაბოზაობს, ხომ?

-ჰო....

-რათქმაუნდა, შენი ატანა რომელ სულიერს შეუძლია?