Park's Law

²²

საბოლოოდ დალაგდა ყველაფერი.
მათ ცხოვრებაში ამდენი რამე მოხდა თუმცა იქამდე მივიდნენ რომ ყველაზე ბედნიერი ოჯახი არიან დედამიწაზე.

შვიდი წელი გავიდა ამ ყველა ამბის შემდეგ. ზუსტად დღეს, შვიდი წლის შემდეგ ბევრი ხვეწნა მუდარით ძლივს დაითანხმეს მშობლება მათთან ჩასვლაზე. ჯიმინს უბრალოდ არ უნდოდა, რომ ამდენი ხნის მერე მათთან დაბრუნებულიყო თუმცა იმდენჯერ სთხოვეს რომ შვილიშვილები რეალობაშიც ენახათ, უარი ვერ უთხრეს. ახლა თვითმფრინავში სხედან და ელოდებიან თხუტმეტი წუთის გასვლას, რომ თვითმფრინავი დაეშვას.

-ნერვიულობ, ჯიმინ?

-კი, რაღაცმაირად ვგრძნიბ თავს, მგონია უნდა მრცხვენოდეს.

-არა, არ უნდა გრცხვენოდეს, ერთადერთი ვისაც უნდა რცხვენოდეს, მე ვარ. ყველაფერი ჩემ გამო მოხდა.

ჯიმინმა ამოიხვნეშა და თავი ჯონგუკის მხარდე ჩამოდო.

მალევე დაეშვა თვითმფრინავიც და ახლა ჯონგუკი, ჯიმინი, მათი პატარა და მათი მომავალი კიდევ ერთი პატარა მანქანით მიდიოდნენ დანიშნულების ადგილას.

დააკაკუნეს კარი კი ჯიმინის მამიკომ გააღო. წამის მეასედში შვილი უკვე გულში ჰყავდა ჩაკრული და მხარს ცრემლებით უსველებდა.

-ჩემო პატარავ, იცი როგორ მომენატრე?! რამხელა გაზრდილხარ, ბოლოს რომ გნახე მხოლოდ თექვსმეტის იყავი ახლა კი...უკვე ზრდასრული ხარ...

მალევე გამოვიდნენ სხვებიც. მთელი ხუთი წუთი ჩახუტებებში გაატარეს და ბოლოს ძლივს შევიდნენ სახლში. ჭამეს დალიეს, ბევრი ილაპარაკეს. მშობლები თვალებს ვერ უჯერებდნენ. როგორ გაზრდილან მათი შვილები, შვილიშვილები, აქამდე მარტო ფოტოებს და ვიდეოებს თუ ნახულობდნენ.

საბოლოოდ დაღამდა, გადანაწილდნენ ოთახებში. ბავშვმა მარტო მოინდომა დაწოლა, თავიდან ჯიმინი ეუბნებოდა შეგეშინდება, ჩემთან დაიძინეო თუმცა მაინც ვერ დაითანხმა.

-გძინავს ჯონგუკ?

გადაუბუნდა ჯიმინი რომელსაც ძილი არ ეკარებოდა უცხო გარემოში.

-არ მძინავს, რამე მოხდა?

-არა, უბრალოდ ჩახუტება მინდა.

-მოდი ჩემთან.

ჯიმინი ახლოს მიიწია და თავი ჯონგუკის ყელში ჩადო. ალფის სურნელით ივსებდა ფილტვებს. ნაზად კოცნიდა ყელში. ჯონგუკი გაბერილ მუცელზე ეფერებოდა.

-ჩვენი ისტორია ზღაპარს გავს ჯონგუკ, ჯერ კარგად იწყება, მერე ყველაფერი ირევა, ბოლოს კი ბედნიერად სრულდება.

_____________________________

THE END.
________
4.02.22   
27.02.22