"අපි යාලුවෝ" -කියලා හිතාගෙන ඉන්නවා

සුලු මොහොතක්

"ගුඩ් නයිට් සර්! හවු කැන් අ-"

"දෙන්නෙක්!, එක්කෙනෙක් වයස දහඅටක් විතර පේනවා, අනිත් කෙනා වයස හතලිහක් විතර පේනවා. පිරිමි අය දෙන්නෙක්. කෝ එයාල?" මම කඩාපැන්නේ Kate's Plazaහි මහජන සම්බන්ධතා කවුලුවේ සිටි තරුණියටයි. ඇය තුෂ්ණිම්භූතව මා දෙස බලා සිටින්නට විය.

"අම්... සර්ට නම් කියන්න පුලුවන් නම් මම හොයල දෙන්න එහෙම දෙන්නෙක් චෙක් ඉන් උනාද කියලා." ඇය කීවාය.

"බණ්ඩාර. මොකක්ද... මොකක්ද මුල නම?සදරු, මොකක්ද උගේ මුල නම? අහ්! ඔවු ඔවු සරත්! සරත් බණ්ඩාර. අනිත් කෙනා කලන. කලන තේනුප." මම වහා කීවේ කවුලුවේ කිරිගරුඬ මේසයට මිටි කල අතින් පහර දෙමිනි.

"ගිව් මී අ මිනිට් සර්!"

"ජ්ස්ට් හරි අප්! වී ආර් ඉන් අ සෝ ඩෑම් ඉමර්ජන්සි!! සඳරු කඩාපැන්නේය.

අපි Kate's Plazaහි දොරකඩින් කුණාටුවක් සේ කාඩාපාත් වන විටත් වේලාව නමයයි තිහ පමන විය. අපි හොදටෝම ප්‍රමාදය. මගේ එකම පැතුම වූයේ, 'ස්වර්ගයේ වැඩසිටින අපගේ පියානෙනී... අනේ ඔවුන් රූම් එකකට චෙක් ඉන් වෙලා නොතිබේවා!!' කලනට කුමක් හෝ කරදරයක් වී නම් එහි සම්පූර්ණ වගකීම මා සතුය. මට ප්‍රමාද වීමකින් තොරව ඔවුන් සොයාගැනීමට හැකි වී නම්, කලන.මේ ගමන යාම නවත්වාගැනීමට මට හැකියාව තිබුනා නම්...

"අහ්! ඔවු සර්... ඩිනර් එක අරගෙන එහෙම නම් තියන දෙන්නෙක් චෙක් ඉන් වෙලා ඉන්නවා." මම ඉතා තදින් මගේ දෑත් මිටමොලවා ගත්තෙමි. අනේ මා ප්‍රමාද වැඩි නොවේවා... "මම රූම් එකට කෝල් එකක් දෙන්නද එයාලව හම්බවෙන්න ගෙස්ට්ලා තුන් දෙනෙක් ඇවිත් කියලා?"

"එපා!" විහග වහා කීය. "කරදර කරන්න එපා එයාලට... අපි යන්නම්කෝ රූම් එකට. මොකක්ද රූම් නම්බර් එක කීවේ?"

"278"

ඒත් සමඟම අපි වේගයෙන් උත්තෝලකය කරා දිව යන්නට විය. එහි පහලට ඒමේ බොත්තමට වේගයෙන් පහර දෙන සඳරු තමාටම තරහින් කුමක් හෝ මුමුනයි.

උත්තෝලකයේ ද්වාර විවෘත වූ සැනින් අපි ඒ තුලට ගොඩ විය. උත්තෝලකය... මෙය මගේ ප්‍රධාන කාර්යාලයේ ඇති උත්තෝලකය හා සෑම අතින්ම සමාන වන්නකි... එහි දැක්මෙන් මගේ මතකයට නැගුනේ මම සහ කලන උත්තෝලකයේ තනි වූ පලමු දිනයයි. ඔහු හැද සිටියේ ලා නිල් පසුබිමේ සුදු ඉරි සහිත කමිසයකි. ඔහුගේ දැකුමත් සිතට සැනසීමකි. සංවරශීලී සහ ලැජ්ජාශීලී ඇවතුම් පැවතුම්ද, ප්‍රවේසම්සහගත කතා විලාසයද ඔහුගේ නෙත් අදනාසුලු චරිතයට නූලට ගැලපේ. ඝන කලු පැහැ දිලිසෙන කෙස් ද, කෙස් අතරින් දිලිසෙන ඇස් ද ඕනෑම කෙනෙකුත් දෙවරක් දැකීමට පතන තරම් ච්ත්තාකර්ෂණීයය. ඔහුට කරදරයක් නොවේවා...! අනේ මට යලිත් වරක් ඔහුගේ දිලිසෙන ඇස් දකින්නට ලැබේවා...මට නොදැනීම මගේ දෑසින් සෙමෙන් රිදුම්දෙන කඳුලක් මෝදුවිය.ඒත් සමගම උත්තෝලකයේ දොර විවෘත වීම නිසා මම මගේ මිතුරන්ට රහසින් මගේ අසංවර කඳුල පිස දමා කොරිඩෝව දිගේ ඇවිද යන්නට විය.