Make Me Feel

Hoofdstuk 1

Bevat waarschijnlijk veel foutjes, omdat ik dit onder de les op school schreef. Vergeef me, het was voor het goede doel 😇

[a/n heel veel van jullie vragen je af hoe ik dit ga schrijven. Het is redelijk simpel, het enige wat jullie hoeven te doen is PainT en Walkie Talkie lezen. Het hoeft niet per sé, maar het maakt het verhaal duidelijker ☺️

‼️ JE MOET WEL ALLE HOOFDSTUKKEN LEZEN ‼️]

(Point of view Megan) (Dit is een dag nadat Luna en Sharon naar Texel zijn gegaan, en dat was op een zondag!)

Ongemakkelijk roer ik in een bijna koud geworden kopje thee, waar ik per ongeluk zout in heb gegooid in plaats van suiker. Mijn moeder zit met bloed doorlopen ogen tegenover me. Af en toe veegt ze met een tissue onder haar neus en veegt ze met haar duim onder haar onopgemaakte ogen. Soms loopt ze de kamer uit nadat ze een vaag excuus mompelt. Al dagen doet ze dat, en ze heeft geloof ik niet door dat ik weet dat ze huilt. Maar dat doe ik dus wel.
Het lijkt alsof ik de enige ben die niet heeft gehuild. Mijn twee oma's huilen continu en ook mijn ene opa veegde langs zijn ogen toen hij op bezoek ben. De andere opa ken ik niet, die is al jaren dood.
Het zijn verschrikkelijke dagen geweest. Ik heb mijn vader niet tot weinig gezien, en als ik hem zie is het ongemakkelijk. Ik dacht dat het heel eng zou zijn, maar dat valt mee. Tot nu toe is er telkens iemand van een of andere stichting bij. Ik vergeet telkens hun namen.
Mijn mobiel begint te trillen op het bijzettafeltje en ik gris hem er vanaf. 'Inkomende oproep van: Benjamin 👫❤️' staat er. Ik veeg over het scherm om mijn mobiel te ontgrendelen. "Hoi!" zeg ik opgelucht. Mijn moeder schuift ongemakkelijk heen en weer op haar stoel en haalt een hand door haar haren.
"H-Hey," klinkt Benjamins verlegen stem door de telefoon. Meteen ontspant mijn lichaam zich. "H-Hoe gaat h-het?" Ik hoor geluiden van pratende mensen op de achtergrond.
"Ik mis je, maar het gaat wel. Ben je op school?"
"Ik m-mis jou oo-ook, Megan. E-en ja, ik zit op s-school," Benjamin zucht. "H-H-Het is echt s-saai zonder jou."
Ik voel hoe mijn wangen warm worden en ik zak iets meer onderuit op de bank. "Ik hoop dat ik snel weer naar school kom. Misschien kom ik morgen wel. Als het tenminste mag..."
Gelukkig mag het, en de volgende dag sta ik mijn tas in te pakken. Het lijkt eeuwen geleden dat ik op school was, ik verlang er bijna naar. Maar ik verlang meer naar Benjamin. Wanneer was het de laatste keer dat ik hem zag? Of hem aanraakte?
Ik stop een pluk haar achter mijn oor en kijk weer naar mijn rooster. Gelukkig heb ik vandaag tot het vijfde uur, dat is tien voor half twee. En van de vijf uur heb ik twee uur gym, dus dat valt mee. Dan betrekken mijn mondhoeken opeens en het stapeltje boeken dat ik in mijn hand heb glijden met een bons op de grond. Naar school gaan betekent Tiara weer zien. Gaan we normaal tegen elkaar doen, of gaan we elkaar negeren en doen alsof er niets is gebeurd?
Ik laat me op mijn bed zakken en kreun. Ik hoop het laatste. Ik heb echt geen zin om tegen haar Barbie gezichtje aan te kijken. Waarom zit Benjamin niet bij mij in de klas? Dat zou alles zo veel dragelijker maken... Ik zucht en sta op. De gevallen boeken verzamel ik in mijn hand. Ik wil ze net in mijn tas stoppen als mijn telefoon gaat. Verbaasd pak ik mijn mobiel van het bureau. Wie zou er mij bellen? Er staat een onbekend nummer op het scherm. Nieuwsgierig neem ik op. "Met Megan?"
Er klinkt ontzettend veel geruis van wind door de telefoon en dan een bekende stem. "Hey, Megan! Met mij, Sharon. Je weet wel. Vriendin van Luna en zo."
"Shar- Oh, hoi! Hoe gaat het?" Ik prop mijn boeken in mijn rugzak en gooi mijn etui er bovenop.
"Goed, op een klein dingetje na. Weet je Jeremy nog?"
"Dat is toch de vriend van Luna? Vriendje, vriend..?"
"Ja dat is dus het probleem, het is een beetje fout gegaan en er is allemaal drama. Kun je iets voor ons doen?"
"Eh, ja, ligt er aan wat?" vraag ik. Ik bijt op mijn nagel.
"Kun je misschien even bij hem langsgaan om te checken of alles oké is? Luun en ik zitten op Texel en de volgende paar boten zitten vol en-"
"Natuurlijk, maar ik moet wel naar school. Ik kan het daarna wel doen? Sms zijn adres maar."
"Yes!" juicht Sharon. "Dankjewel! Er is namelijk van alles gebeurd tussen Luna en haar blinde vriendje. Misverstanden en zo."
Ik doe de luidspreker aan en begin me aan te kleden terwijl Sharon vertelt wat er is gebeurd. Luna en Jeremy zouden afspreken, en toen Jeremy 10 minuten (of was het meer?) te laat kwam, stuurde Luna een sms. Maar ze was vergeten dat Jeremy dat natuurlijk niet kon lezen. En doordat ze zo verdrietig was dat hij te laat was en (waarschijnlijk) niet zou komen, vergat ze op het moment dat Jeremy een sms terugstuurde dat hij dat niet kon! In de sms stond dat Jeremy genoeg van haar had en hem met rust moest laten. Dus dat deed ze. Luna is regelrecht naar haar vriendin Cato gegaan, maar die wilde niets horen en sloot haar buiten. Uiteindelijk belandde Luna bij Sharon op Texel en kwam ze erachter dat er iets goed fout zat.
"En nu bel ik jou dus om te vragen of je bij Jeremy kan checken of alles oké is!" zegt Sharon aan het eind van haar verhaal. Ik trek net het laatste stukje van mijn panty omhoog en ben klaar om te vertrekken.
"Is goed. Maar ik moet gaan! Groetjes aan Luna," zeg ik. Ik hijs mijn tas op mijn rug en loop mijn stille kamertje uit, naar beneden.
"Is goed. We spreken elkaar nog wel eens!"
"Oh, Sharon, hoe kom je eigenlijk aan mijn nummer?"
"Benjamin, natuurlijk," zegt Sharon alsof het oh zo duidelijk is.
"Oh. Nou ja, doei!" zeg ik en dan hangen we op. Ik loop zo stil ik kan de trap af, iets wat ik automatisch doe. Mijn vader heeft er een hekel aan als ik de trap af dender, daarom doe ik het nooit meer. Dat heeft hij me wel afgeleerd... Ik ril even en loop dan snel de woonkamer in. Mijn moeder zit met een kop thee op de bank, en bladert door de Linda, een tijdschrift voor vrouwen.
"Doei mam, ik eh, ik ga naar school," zeg ik ongemakkelijk.
Mijn moeder kijkt op en doet haar best met glimlachen. "Dag, lieverd. Veel plezier."
"Komt goed!"
"Neem je die eh, die eh Benjamin mee naar huis? Ooit?" Mijn moeder kijkt me zo hoopvol aan dat ik niets anders kan doen dan knikken.
"Is goed, ik weet alleen nog niet wanneer," en dan sprint ik het huis uit. Het is tijd dat ik Benjamin weer zie!

[a/n Dit was echt een verschrikkelijk hoofdstuk, help 😣 Het wordt hopelijk beter, ik heb zo veel ideeën voor dit boek 🙆🏽💜]