Make Me Feel

Hoofdstuk 12

"Tiara?!"
"Wat doen jullie hier?" zei ze geschrokken. Ze deed de deur wat meer dicht, zodat we haar niet konden zien. Maar het was al te laat, want haar ontzettend witblonde haar zou ik overal herkennen.
"More like, wat doe jíj hier?" vroeg Sharon. "Sinds waneer kennen Cato en jij elkaar?"
"Flikker op. Cato wil jullie hier niet hebben," zei Tiara snibbig. Ze wilde de deur helemaal dicht doen, maar ik stak mijn voet er tussen.  En dat deed behoorlijk veel pijn. Waarom leek het in films altijd alsof het geen pijn deed? Mijn voet voelde alsof hij was gebroken of zo. "Stop, we moeten haar spreken."
"Ik zei toch-"
"Serieus, Tiara, we don't care. Laat ons binnen!" zei Sharon kwaad. "Cato is onze vriendin en die laten we niet vallen."
"Dat hebben jullie anders behoorlijk hard gedaan," snauwde Tiara. Ze stak haar hoofd om de hoek van de deur. "Dus als ik jullie vriendelijk mag verzoeken om weg te-"
"Nee. Nee, dat mag je niet," zei Sharon ijzig.
"Tiara, je staat in de weg. We willen heel graag met onze vriendin praten, als je dat begrijpt."
Tiara trok haar perfect geëpileerde wenkbrauw op en keek me aan. "Nee."
Sharon zuchtte en zette haar handen in haar zij. "Cato!! Cato, Luna en ik willen met je praten!!"
"We hebben eten!" riep ik terug. Het bleef stil.
"Zie je wel. Ze wil niet. Als jullie nu op kunnen flikkeren? Dankjulliewel," Tiara deed met een knal de deur dicht. Beteuterd keken Sharon en ik naar de deur. "Fucking great," zei Sharon kwaad. Ze stampvoette op de grond van woedde.
"Wat deed Tiara daar?" vroeg ik me af. "Cato en Tiara zijn toch nooit vriendinnen geweest?"
"Pfff. Wat een gezeur."
"Ik voel me zo damn schuldig. We hadden veel eerder moeten komen, dan waren we misschien nu nog vriendinnen geweest," zuchtte ik.
We keken allebei even naar het herenhuis waar Cato in woonde. En toen kreeg ik een idee. "Sharon, weet je nog dat we een surpriseparty voor haar hadden georganiseerd toen we in groep 7 zaten?"
"Bedoel je die ene waarbij jij van een tafel viel en daardoor je arm brak?"
"Hè, ja, dat was ik helemaal vergeten!" zei ik terugdenkend.
"Maar ja, die ken ik. Wat dan?" Sharon haalde wat van het cupcake deeg uit de bak en stopte het in haar mond. "Fookin' lekker."
"Hé, dat zouden we voor Cato bewaren!" Ik griste de bak uit Sharons handen. "Vreetzak. Maar even terug naar het gesprek- we hadden toen toch de reserve sleutel gepakt? Misschien ligt die nog steeds op dezelfde plek."
Sharon keek me even nadenkend aan. "Aan het haakje bij de schommelbank?"
"Ja."
"Oké, let's go," Sharon draaide zich om en liep naar het tuinhekje aan de zijkant van het huis. Als je die open deed kwam je bij de achtertuin terecht, waar ook de schommelbank stond. Sharon wilde over het tuinhekje heen stappen, maar ze bleef met haar broek haken aan een uitsteekseltje. Ze maaide wild met haar armen, waardoor ze steeds meer ging bewegen. Er klonk een luid scheurgeluid. Sharon keek geschrokken op. "Fuck fuck fuck," zei ze gestresst. "Deze was net nieuw! Niet lachen Luna, het is echt niet grappig!"
Ik perste mijn lippen op elkaar. "Sorry," murmelde ik maar ik moest gewoon lachen. Het zag er zo bizar uit! Sharon stond daar met een scheur in haar skinny jeans en in een soort split. Eigenlijk had ik er een foto van moeten maken, dat zou geweldig chantage materiaal zijn. Maar in plaats daarvan hielp ik Sharon van het hekje af. Ze kreunde. "Fucking kut man. Nu moet ik morgen weer de stad in!"
"Shh!" zei ik. "Straks horen ze je en dan komt onze favoriete waakhond Tiara eraan!"
"Hé, ze is nog wel mijn familie hè!" fluisterde Sharon lachend. Ik stapte over het hekje (zonder mijn broek te scheuren) en volgde Sharon naar de achterkant van het huis, de tuin in. Ik kreeg altijd de kriebels van Cato's tuin; het leek alsof elke grasspriet dezelfde lengte had. En oh wee als dat niet het geval was..
"Shit!" vloekte Sharon opeens. Ze trok ons naar beneden, naar de grond. "Ze zitten in de woonkamer! Ik keek Tiara bijna aan!"
"Heeft ze ons gezien?" siste ik. Ik hield de bak zo recht mogelijk, terwijl ik met de linkerkant van mijn gezicht in het gras werd gedrukt.
"Volgens mij niet. Dit wordt tijgeren..."
"Jees. Beter gaan we dit filmen zodat ze ziet hoeveel moeite we voor haar doen," zei ik zacht terwijl ik probeerde om op handen en knieën onder het raam door te gaan. Ik had zo veel geluk dat ik mijn witte broek niet aan had gedaan, anders had ik die 40 euro voor niets uitgegeven. Want iedereen weet dat je grasvlekken niet uit witte kleren krijgt.
"Daar is de bank. Ga jij of ik?"
"Jij, want jij valt minder op."
"Wat, door m'n donkere huidskleur? Racist."
"Ook. En je hebt een groen shirt aan."
"Hij is helemaal niet groen! Hij is turquoise!" zei Sharon. Ze pakte de onderkant van haar shirt vast en keek er naar. "Nee, serieus, hij is niet groen!"
"Echt wel. Kijk! Je moet het van onderen bekijken, in een ander licht," ik stond op en draaide mijn hoofd. "Ja, serieus, ik zweer het je. Het is groen."
Sharon draaide haar hoofd en bekeek hem. "Nou, nu je het zegt. Misschien.. Ja, nee het is toch groen."
"Ik zei het je toch?"
"Maar als ik van deze kant kijk..." Sharon stond op. "Ja, hè, wat gek. Nu lijkt hij wel blauw! Maar goed. De sleutel. Onder het haakje aan de linkerkant toch?"
"Ja, onder de plank," zei ik. "Je vindt hem wel."
"Oké, ik zal mijn best doen kaptein," Sharon salueerde en wilde zich omdraaien, maar ze struikelde over haar eigen voeten. Ik probeerde haar vast te pakken en overeind te houden, maar daardoor vergat ik de bak met deeg, en Sharon en ik vielen allebei op de grond, en de bak én het deeg, dat eruit was gevallen, viel bovenop ons.
"Fuck!" riep Sharon. "Die bak viel op mijn hoofd!"
"Waarom deed je dat nou?" klaagde ik.
Sharon kreunde. "Heb ik een bloedneus?"
"Nee maar- what the fook!"
"Wat? Wat?! Is mijn neus gebroken of..?"
"Nee, de achterdeur staat gewoon op een kier! We kunnen zonder sleutel naar binnen!" Ik stond op, stak mijn hand uit naar Sharon en trok haar overeind. "Kom!"
We slopen naar de achterdeur. "Doe jij hem open?" vroeg ik.
"Straks word ik aangevallen door de waakhond!" siste Sharon. "Ik heb al een scheur in mijn broek waardoor je mijn fabuleuze onderbroek kan zien, ik heb een plastic bak op mijn kop gekregen, er zit deeg over me heen en-"
"Oké, dang, ik toe het wel!" zei ik. Ik legde mijn hand op de deurknop en deed de deur open. En daar zag ik iets wat ik in mijn hele leven niet had kunnen voorstellen; Cato en Tiara zaten samen op de bank.

Zoenend.

[a/n. Yooo :) Na een maand niet te hebben geupdate vond ik het wel tijd om weer eens een hoofdstuk online te zetten! Veel mensen hebben al op mijn profiel gelezen waarom, maar ik zal het nog eens zeggen; ik ben bezig met een boek voor een uitgeverij, en dat manuscript wil ik eind deze week af hebben. Ik wil alle tijd die ik heb besteden aan dat boek, en daardoor heb ik al een paar weken niet veel voor wattpad gedaan. Sorry daarvoor! Vanaf volgende week zal ik als het goed is meer updaten. Promise 🙆🏽]