Make Me Feel

Hoofdstuk 10

[a/n nee ik ben niet dood, en ja ik voel me heel heel heel erg schuldig dat ik al 2 maanden niet heb geupdate. Ik heb geen idee waarom ik niet heb geupdate, maar wat ik wel weet is dat ik nu een hoofdstuk van 2000 woorden heb en dat ik vet veel inspiratie heb (verwacht veel drama mwuhahahah. Lees de laatste auteursnote als je een follow back wilt! ]

(Point of view Megan)

Benjamin streek even over mijn wang, en drukte er een zachte kus op. "G-agaat het w-w-weer een beetje?" vroeg hij met een bezorgde ondertoon in zijn stem.
Ik legde mijnhoofd in zijn hals en knikte. "Mijn vader is binnen."
"I-I-Ik weet h-het," antwoordde Benjamin. Hij trok me strak tegen zich aan, alsof hij me nooit meer los wilde laten. Hopelijk deed hij dat ook niet, want ik kon me geen veiligere plek bedenken dan in zijn armen.
"Ik ben bang," bekende ik. "Wie weet wat er kan gebeuren? Misschien gaat hij wel weer terug naar hoe het was..."
"M-Misschien i-is hij wel veranderd?" zei Benjamin. "Mi-Misschien heeft dit zijn o-ogen geopend-d en i-i-is hij een b-beter mens g-pe-geworden?"
Ik vond het onzin. Niemand veranderde zo snel van een leeuw naar een vlinder. Dat proces zou dagen, weken moeten duren. Ik geloofd het niet, en ik was in mijn hele leven nog nooit zo bang geweest. En dat zei wat, want het moment dat je bloedeigen vader je aan je haren door het huis sleept, is ontzettend eng.
"W-W-Wil je d-dat ik b-bij je b-blijf vanavond?" vroeg Benjamin aan me.
Ik tilde mijn hoofd op, zodat ik hem aan kon kijken. Zijn vertrouwde, bruine ogen straalde een en al bezorgdheid en eerlijkheid uit, het warmde mijn hart. Ik ging op mijn tenen staan en drukte mijn lippen op de zijne. "Oké," zei ik zacht, met een glimlach op mijn gezicht. "Oké."
Benjamin en ik keken elkaar voor een lange tijd aan, en het was alsof we een gesprek voerde met onze ogen. Alles was goed, zo lang hij me vasthield. Zijn vingertoppen en handpalmen drukten zacht in mijn rug, en ik voelde mijn hele lichaam tintelen. Benjamin staarde even naar mijn lippen, keek me in mijn ogen en onze wangen werden tegelijkertijd iets roder.
"Mag i-ik..?" vroeg Benjamin zacht.
Ik knikte en onze lippen raakten elkaar zacht. Mijn lichaam veranderde in rubber, en ik had moeite met op mijn benen staan. Het was zo zacht, zo zo zo zacht. Het herinnerde me aan vlinderkussen, zo lief en zacht.
Alles was goed.
Totdat mijn moeder naar buiten kwam. "Lieverd- oh."
Ik draaide me om naar mijn moeder en trok me gauw terug, maar Benjamin bleef me vasthouden alsof ik weg zou vliegen als hij dat niet deed. Wat misschien zou kunnen gebeuren, want ik voelde me zó licht en blij dat ik het gevoel had dat ik vleugels kreeg.
"Ik- eh, we-" ze zocht naar woorden. "- je vader en ik zouden graag met je willen praten?"
Ik voelde Benjamins hart tegen mijn schouder aan hameren, en zijn armen om mijn rug heen. Ik probeerde om mezelf een beetje te kalmeren, wat behoorlijk moeilijk ging als iemand als Benjamin je vast hield. "Als Benjamin mee mag," zei ik met een trillende stem.
Mijn moeders ogen flikkerde van Benjamin naar mij, en tot mijn grote verbazing knikte ze. "Goed, waarom niet? Ik laat jullie nog even ehm, alleen. Komen jullie daarna binnen?" Ze wees met een twijfelend gezicht met haar duim naar de deur.
"Oké," zei ik. Mijn moeder keek ons nog even aan, en draaide zich toen om naar binnen.
"A-A-Als dit kl-klaar is, n-neem ik je m-mee op een d-date," zei Benjamin terwijl hij me weer omdraaide.
Mijn hart begon al sneller te kloppen bij het zien van de blik in zijn ogen. Pure eerlijkheid en iets van... Liefde? Als dat überhaupt kon, want we waren nog nauwelijks zestien en kon je verliefd zijn als je vijftien was?
"M-Megan?" vroeg Benjamin onzeker. "A-A-Als j-j-je nie-niet wi-wilt d-dan hoe-hoeft dat niet?"
Hij stotterde ontzettend veel, wat betekende dat hij zenuwachtig was over wat ik ging zeggen. Alsof hij dat zou moeten zijn- hij was geweldig. Als er iemand niet onzeker hoefde te zijn, was hij het wel.
Ik drukte mijn lippen op zijn wang. "Nee, gek, natuurlijk wil ik dat!"
"E-Echt?"
Ik knikte. "Echt. Je moet niet zo onzeker zijn! Je bent geweldig en ik h-" fuck.
"W-Wat?"
"En ik denk dat we nu naar binnen moeten gaan," zei ik met vlammende wangen. Bijna had ik het gezegd. Bijna.
"Oh, j-ja, sure," Benjamin keek me even aan, en liet me dan voorzichtig los. Ik vloog niet weg zoals ik dacht dat ik zou doen. Ik bleef met bijna benen op de grond. "Megan?" zei hij met een bezorgde stem. "A-Alles komt g-goed. I-Ik blijf bij je."
En ik had nog nooit zo veel vertrouwen in iemand. Voorzichtig kneep ik in zijn hand. "Dat weet ik."
"Je b-bent het stoerste meisje d-dat ik k-ken. J-Je kunt d-dit," verzekerde Benjamin me terwijl hij even met zijn duim over mijn voorhoofd streek.
Ik glimlachte en keek hem dankbaar aan. "Dankjewel."
We keken elkaar even aan, en toen liepen we naar binnen. Mijn ouders zaten in de keuken, aan de keukentafel. Precies zoals ik ze had achtergelaten. Mijn vader keek naar zijn handen, mijn moeder keek naar mijn vader. Ze zeiden niets tegen elkaar, alsof ze niet waren getrouwd. Alsof ze elkaar niet kenden.
Mijn moeder keek eindelijk op, en zag me staan. "Lieverd, hoi, kom er bij. Wil je thee? Iets anders? En jij.. Benjamin was het toch? Wil je thee?"
Mijn vader keek op, bekeek Benjamin gauw en richte zich toen op mij. De ogen die me altijd zo ijskoud aankeken, waren leeg. Niet meer zo ijskoud, maar ook niet warm zoals ik ze als klein kind kende. Ze waren leeg.
"T-Thee z-zou fijn z-z-zijn," zei Benjamin.
"Megan?"
Ik rilde even en kroop dichter tegen Benjamin aan. Hij maakte kalmerende rondjes op mijn rug met zijn vingers, en ik voelde hoe ik een beetje onspande. Het was zo'n klein gebaar maar het deed zo veel met me. Het was ongelovelijk.
"Water," zei ik. Snel voegde ik er een alsjeblieft aan toe, want mijn vader haatte het als ik niet beleefd was.
"Jullie kunnen gaan zitten, hoor," zei mijn moeder met een ongemakkelijke glimlach.
Ik schuifelde richting de tafel en ging zitten op de stoel die zo ver mogelijk van mijn vader stond. Het was ongemakkelijk. Volgens mij had ik nog nooit zoiets ongemakkelijks meegemaakt. Niemand zei iets, niemand bewoog (op mijn moeder na) en niemand wist wat we moesten doen.
"Wil je er suiker bij? vroeg mijn moeder aan Benjamin.
"N-N-Nee dankje."
En het was weer stil. Mijn moeder ging aan de tafel zitten, en zette het drinken voor ons op de tafel neer. Ik beet op mijn nagel, en keek naar de houten tafel alsof het ontzettend spannend was.
"Goed-"
"Megan-
Begonnen mijn ouders allebei tegelijk. Benjamin zei niets. Hij legde alleen zijn hand op mijn bovenbeen.
"Ga jij maar-"
"Nee ik-"
Stilte.
"Megan, je vader komt weer bij ons wonen," zei mijn moeder toen met een trillende stem. "We denken dat dat het fijnst is. Zo kan je- zo kunnen wij hem leren wat hij wel en niet kan doen. Wanneer hij moet stoppen."
Ik durfde mijn moeder, laat staan mijn vader, niet aan te kijken. Ik dacht aan de eerste keer dat mijn vader me echt pijn deed. Niet een tik, niet een schop, maar me in elkaar sloeg.

"Megan, hoe vaak heb ik gezegd dat ik niet wil dat je je natte jas op de kapstok hangt?" Mijn vader kwam de woonkamer in lopen, met een druipende regenjas in zijn hand. Een rode. Die van mij was groen.
"Die is niet van mij," zei ik. Ik wilde verder gaan met mijn Tina lezen, maar mijn vader liet de jaa op de grond vallen waardoor ik weer opkeek.
"Pardon?" zei hij.
"Die jas is niet van- au papa!" Hij had me bij mijn arm van de bank omhoog getrokken, en hield me zo strak vast dat mijn huid begon te tintelen. "Papa niet doen!"
"Je krijgt alsmaar een grotere mond," siste hij terwijl hij me aan mijn arm heen en weer begon te schudden. Ik struikelde over mijn voeten heen, waardoor ik richting de grond ging. Mijn vader hield mijn arm nog steeds vast, waardoor mijn arm in een onnatuurlijke hoek werd gedraaid. Tranen sprongen in mijn ogen. "Papa pa- au! Je doet me pijn! Stop!"
Hij liet me los, en ik zakte jankend als een baby in elkaar op de grond. Waarom deed hij zo naar tegen me? Ik trok mijn arm tegen mijn lichaam, alsof het een baby was die ik moest beschermen.
Een schop tegen mijn buik liet me kermend op de grond liggen. "Papa- stop!"
"Stom wicht die je bent! Arrogante trut! 'Het is niet mijn jas'. Bah! En me dan ook nog bevelen om te stoppen. Ik zal je leren..!" Hij hees me bij mijn trui omhoog, waardoor ik het plotseling benauwd kreeg. Ik trappelde met mijn benen, radeloos en bang. De rest van de middag ging langs me heen, alsof ik sliep. En misschien deed ik dat ook, want ik werd wakker in mijn bed. "Je bent van de trap gevallen," zei mijn moeder. Ze had tranen in haar ogen staan, terwijl ze me over mijn voorhoofd aaide. "Als ze je op school vragen wat er is gebeurd- zeg dat je van de trap bent gevallen."

En sinds dien zei ik nooit meer 'stop' tegen mijn vader. In China was er een groep mensen die de verkeersregels veranderden: als een stoplicht op rood stond reden ze door, en als hij op groen stond bleven ze staan. Mijn vader deed hetzelfde. 'Nee' was groen en 'ja' was rood. Als ik niets zei stopte hij vanzelf. Dat was ten minste wat ik tegen mezelf zei.
"Megan?" fluisterde Benjamin zacht. Ik veerde overeind en keek naar mijn ouders. "Oké," zei ik schoor.
"We beloven dat het beter wordt," zei mijn moeder. Mijn vader zei niets, hij keek me alleen aan.
Ik keek naar Benjamin, die mij weer aankeek. "J-jij moet het ze-zeggen. Als je h-het goed vi-vindt aanv-v-voelen, moet je er voor g-ga-gaan. Zo n-niet, dan z-zeg je n-nee."
Ik keek weer naar mijn ouders, en ik wist wat ik wilde en wat ik voelde. En in plaats van dat ene woord dat in mijn hoofd spookte, zei ik: "goed, oké. Ja." Drie keer verkeerd.
Ik vermeed oogcontact met iedereen die aan de tafel zat, terwijl ze wel allemaal naar mij keken. Ik schoof heen en weer op de stoel en wachtte totdat iemand iets ging zeggen. Uiteindelijk was het Benjamin. "I-I-Ik n-neem Megan m-met me mee v-vanavond. Is h-het goed a-als ik h-haar mo-morgen middag weer th-thuis b-b-breng?"
"Nee," zei mijn vader terwijl mijn moeder "natuurlijk" zei. Er viel een ijskoude stilte over ons heen, alsof de AC kapot was en alleen ijskoude lucht kon geven, recht van de zuidpool.
Mijn vader keek van mij naar Benjamin. "Waarom neem je haar mee?" vroeg hij net een ijzige stem.
"O-O-O-Omdat-t i-ik ha-haar op ee-een d-date w-w-wil ne-neemen," stotterde Benjamin. Hij stotterde veel meer dan normaal, en ik voelde me schuldig. Hij was bang.
"En waarom moet ze dan bij je slapen? Wil je haar gebruiken voor se-?"
"De enige die mij gebruikt ben jij," zei ik kwaad terwijl ik opstond en Benjamin met me meetrok. Mijn vader knipperde even met zijn ogen. "Als een fucking boksbal die je in elkaar kan trappen als je zin hebt. Ik ga met Benjamin mee. Hij is m'n vriendje, hij gebruikt me niet. Een fijne avond nog."
Ik stampte het huis uit, naar buiten.
"M-M-Megan, re-relax," zei Benjamin. Hij haalde me met zijn lange benen met gemak in, en stopte me. "We z-zijn weg b-bij hem. W-We hebben de a-avond voor onszelf. L-Laat dit nou niet v-verpesten do-door je vader."
Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem. Woede gierde door me heen, en ik had zin om te gillen. In plaats daarvan drukte ik mijn gezicht in Benjamins borst en sloeg mijn armen om hem heen. "Fucking ouders," schold ik.benjamin wiegde me een tijdje in een kalmerende manier heen en weer, terwijl hij af en toe een zachte kus op mijn kruin gaf. Na een tijdje slaakte ik een zucht. "Je hebt gelijk, laten we gaan."
"Z-Zeker weten?"
"Yep, ik wil deze avond met jou zijn en alleen met jou," zei ik.
Benjamin glimlachte, waardoor ik de kuiltjes in zijn wangen kon zien. "Let's go d-dan," zei hij terwijl hij me de nacht in trok.

[a/n laat me weten wat je van dit hoofdstuk vond, en wat je denkt dat Benjamin heeft gepland! De mensen met de leukste/liefste/zinnigste (= tips) comments krijgen een follow back! (Ik ga probably iedereen terug volgen want ik heb geen leven ]