Make Me Feel

Hoofdstuk 11

[a/n ik haal echt telkens Sharon en iemand van het "uitgever-boek" door elkaar. Super irritant hahah! Hopelijk kan ik jullie snel iets meer laten weten over de titel en alle shizzel!!! #excited #as #fuck]

"Heb je Cato nog gesproken?" vroeg ik aan Sharon, terwijl ik een diep roodkleurige appel in mijn hand ronddraaide. Hij zag er te mooi uit om te eten, maar aan de andere kant had ik heel veel zin om hem te eten. The struggle was real.
Ik zat bij Sharon thuis op het aanrecht in de keuken. Mijn benen zwaaiden heen en weer, terwijl ik toe keek hoe Sharon cupcakevormpjes aan het vullen was met een bruine substantie. Voor het eerst in de geschiedenis was het ons gelukt om geen slachtveld van de keuken te maken terwijl we iets bakten, maar dat kon ook komen omdat het enige wat je bij deze cupcakemix moest toevoegen, 250 milliliter water was.
"Nee," zei Sharon terwijl ze haar vinger door de kom haalde en hem daarna aflikte. "Omigod hij is zo zoet! Ik ga deze cupcakes echt allemaal opeten. Alle vierentwintig en het kan me echt geen reet schelen hoeveel ik aankom hierdoor. Ik heb cravings. Zeg hebben we nog slagroom?- MAM?! HEBBEN WE SLAGROOM?"
Van boven hoorde ik Sharons moeder naar beneden roepen dat nee, ze hadden geen slagroom.
"Jammer," zei Sharon teleurgesteld.
Uiteindelijk nam ik toch een hap van de appel. Ik trok een vies gezicht. Gadver. Hij was ontzettend melig.
Nadat ik een dag met Rosa had rondgebracht, kwam Sharon terug. Ze was nog een tijdje opgetrokken met Tiara, en dat vond ze leuk. Hoe ze iemand als Tiara leuk heeft kunnen vinden, was voor mij een vraag. Maar het was haar familie, dus daar zal het aan hebben gelegen.
"Heb je nooit iets van haar gehoord?" vroeg ik. Cato heeft niets meer van zich laten horen. Ik heb haar een paar keer gebeld en duizenden whatsappjes achter gelaten maar ze reageerde nooit. Blijkbaar vond ze het leuk om de bom te 'droppen' en dan dagen niets van zich laten horen. Nadat ze me in de regen heeft laten staan. Zonder te zeggen wat er was!
"Nee- ja toch wel. Ze heeft m'n foto geliked op insta maar dat is het."
Ik zuchtte. "Ik maak me zorgen om haar," mijn telefoon, die naast me lag, lichtte op.
"Oooh is het je loverboy?" zei Sharon met een zwoele stem.
"Hou je mond man," zei ik terwijl ik mijn mobiel van het aanrecht pakte. Het was inderdaad Jeremy. "Hoi! Ik vroeg me aff of we dir weekend afkonden spr eken? Xx"
"Ja, leuk!!" stuurde ik gauw terug. "Wanneer? Zaterdag of zondag? Xx"
"Zaterdag?"
":) Oké. Ik mis je :(" ook al hadden we elkaar gisteren nog gezien.
"Ik jou ook :("
"Hoe gaat het met je gezicht?"
"Goed. Ik moet gaan :; xx" en gelijk daarna: ":(**"
":( Ik bel je vanavond nog even x"

"We kunnen misschien wel bij haar langs gaan?"
Verward keek ik op van mijn mobiel. "Wat..?"
"Naar Cato? We kunnen bij haar langsgaan?"
"Dan nemen we de cupcakes mee!" zei ik. Ik veerde enthousiast overeind, waarbij ik mijn hoofd tegen het keukenkastje stootte. "Faaaaack-" riep ik terwijl ik alsof ik door de bliksem werd getroffen met mijn handen naar mijn achterhoofd ging. Daarbij stootte ik de lege bak met cupcakedeeg om, die Sharon wilde pakken, maar daarbij de bakplaat met cupcakes omgooide. Alles kletterde door elkaar, en Sharon en ik keken geschrokken toe hoe alles naar beneden viel.
"What the.." zei Sharon
"Holy moly..." kreunde ik.
"Niet alweer!" riepen we terwijl we naar de cupcakes keken die door de keuken lagen.
"Waarom gebeurt dit elke keer dat we iets gaan maken?!" vroeg Sharon zich af.
"Het ging net zo goed! Niets ging fout."
"Totdat jij zo nodig je hoofd moest stoten."
"Ehm, excuse me maar volgens mij had jij ook al een ei laten vallen?"
"Dat was omdat-"
"Dames , hou eens op met dat gekibbel. En- oh," Sharons moeder kwam binnen met de was,and tegen haar heup gedrukt. Toen ze de ravage zag, keek ze ons even aan en draaide zich toen op. "Zorg dat alles is opgeruimd voordat ik ga koken. Ik ga kip maken!"
"Lekker!" zei Sharon opgetogen. "Maar ehm, mam, Luna is-"
"Geen vegetariër meer," besloot ik gauw. "Ik heb vet veel zin in kip."
Sharon en haar moeder schoten in de lach. "Oké dan, meisje. Als jij het zegt," zei de oudere vrouw. Ze gaf me een knipoog en liep toen de keuken uit.
"We kunnen ook gewoon met wat deeg naar Cato gaan. Fuck the system: we gaan gewoon cupcakedeeg geven in plaats van cupcakes. Volgens mij hebben we nog wel ergens zo'n pak," mompelde Sharon. "Als jij dat deeg maak, fix ik dat de keuken weer spik en span is. Voor zover dat kan."
En zo kwam het dat we een kwartier later met een plastic tas met daarin een bak deeg de deur uit gingen, op weg naar Cato. We hadden besloten om haar geen berichtje te sturen, want dan zou ze misschien zeggen dat ze er niet was en ons doel was om met haar te praten. Als ze dat wilde, tenminste. Cato was... Cato. Ze was er wel, maar ze was er niet. Ze was stil. Sommige mensen begrepen haar verkeerd, en vonden haar arrogant of juist ontzettend verlegen maar Cato was niet arrogant of verlegen. Ze praatte gewoon zo min mogelijk als er andere mensen bij kwamen, en dat was wat ons groepje-van-drie zo compleet maakte: Sharon was de schreeuwer, Cato was de luisteraar en ik.. Ik was het allebei.
"Jij klopt aan," zei ik toen we voor de deur stonden. Sharon rolde met haar ogen, en klopte toen met de grote deurklopper, in de vorm van een leeuw, op de deur.
Er gebeurde niets.
"Als ze niet komt eten we het deeg samen op," besloot Sharon terwijl ze met een verlangende blik naar de bak keek. "Eigen schuld, dikke.." de deur ging open. "Tiara?"

[a/n 😱

Ik weet dat ik niet vaak update, maar ik heb daar zo mijn redenen voor en ... Yep. ☺️ Voor degenen die blijven lezen, ondanks al het langzame geupdate: i love youuu ❤️❤️❤️  comments zijn heel erg welkom. Serieus, ze geven me altijd zo veel inspiratie en ik denk altijd als ik een comment zie "oh fuck, ja, dat kan ik ook nog doen en- IK GA NU SCHRIJVEN" dus commentcommentcomment!]