Make Me Feel

hoofdstuk 5 ☎️

[a/n lol that's me again 😁😌☝🏼het zijn een paar antwoorden op de question and answer. Mijn haar zit echt stom en mijn stem is ook echt stom, maar ja. Oh en mijn kop in de eerste shot LOL JE SUIS LAUGHINHG IK FAAL ZO HARD GHEHEHHE remember dat ik dit filmpje eraf haal 😁😌😂

Ik 🍐 'm weer! Bye x]

(point of view Luna)

"Hoe bedoel je 'hij zag er vreselijk uit'?" vraag ik verward aan Megan. Ik duw mijn telefoon tegen mijn oor, want ik wil niets missen van haar verslag.

Ze zucht aan de andere kant van de lijn. "Hij had schaafwonden en sneeën over zijn hele gezicht!"

Ik voel hoe ik langzaam misselijk word. "Heeft hij gezegd waar die vandaan kwamen?"

"Hij zei dat hij van de trap viel," zegt Megan aarzelend. "Maar.. ik geloof het niet. Het zag er niet uit alsof hij van de trap viel."

Ik bijt op mijn lip en ik probeer me een beeld van Jeremy die helemaal toegetakeld is voor te stellen. Het ziet er afschuwelijk uit. "Wat zei hij voor de rest?"

"Niet veel. Hij was heel stil en rustig, het was een beetje... Een beetje eng."

"Eng?"

"Ja, kweenie hoor maar hij klonk zo emotieloos. Of klinkt hij altijd zo?"

"Jeremy? Nee," ik kan het me niet goed voorstellen. Jeremy is juist altijd zo vrolijk, blij en zorgeloos. Niet emotieloos. God, ik maak me nu echt zorgen.

"Snap ik. Maar ik moet nu gaan, Benjamin wacht op me," zegt Megan. Ik hoor haar door de telefoon heen glimlachen.

"Oké, bedankt voor alles," zeg ik uit de grond van mijn hart. We hangen op, en Sharon kijkt me nieuwsgierig aan. "En?"

"Hij is in elkaar geslagen, vermoeden we. Zijn hele gezicht zat onder de blauwe plekken, schaafwonden en sneeën."

"Echt?" Sharon kijkt me fronsend aan. "Wat raar! Wie zou zoiets doen?"

"Geen idee," ik zucht en opeens voel ik me verschrikkelijk moe. "Ik wil naar huis."

"Ach meissie," zegt Sharon zacht. Ze staat op en loopt naar me toe. Haar armen worden om me heen geslagen, en ik begin te huilen.

"Ik wil dit allemaal niet meer," snik ik. "Ik wil gewoon dat mijn ouders van me houden, dat Rosa er niet is en dat ik gewoon met Jeremy kan zijn. Ik wil niet meer bij iemand anders zijn, ik wil naar huis!"

"Ach liefje. Stil maar, mama heeft me zojuist ge-smst dat er morgen nog een plek vrij is op de boot naar Den Helder. Als je wilt ben je morgen weer thuis, maar dan moet je wel alleen reizen."

Ik hoef er niet lang over na te denken. Snel ga ik rechtop zitten en ik veeg mijn tranen weg. "Ik heb m'n OV bij me, dus reizen is geen probleem," een bibberige zucht komt uit mijn mond.

"Ik denk dat je naar huis moet bellen," zegt Sharon voorzichtig. "Je moet het echt op zien te lossen met je ouders, want zo heeft het echt geen zin meer. Misschien hebben ze wel een goede verklaring voor alles, of zo."

"Of misschien niet en zijn ze nu op vakantie."

"Natuurlijk niet, dipshit. Natuurlijk zijn ze niet op vakantie zonder jou!"

"Dat wilden ze anders wel doen."

Er valt even een stilte, en dan pakt Sharon haar telefoon. "Ik bel wel even naar mama om te zeggen dat je morgen naar huis wilt." Ze geeft me een lieve glimlach en drukt dan haar telefoon tegen haar oor.

En inderdaad, de volgende dag zit ik in de trein naar huis. Ik hoef nog maar een paar minuten, en dan kom ik aan op het station. Gisteren heb ik een sms naar m'n ouders gestuurd of ze me op wilden halen, en meteen stuurde mijn moeder allemaal berichtjes als 'natuurlijk, luun' 'we hebben je zo gemist!' 'je bedje is al helemaal klaar gemaakt, zodat je als je thuis komt lekker kan slapen <3' enzovoord.

Ik weet niet of ik er echt zin in heb om naar huis te gaan. Zometeen is het super ongemakkelijk. Of misschien doet Rosa echt super lullig tegen me; het kan allemaal gebeuren.

Ik bijt aan het randje van mijn nagel, een tik die ik echt nodig moet gaan afleren, als ik een sms krijg van een onbekend nummer.

'Hoi. Aangezien mijn ouders het fjiner vondenn als ik eem eigenm obiel zou hebbben, sms ik je vanag nu via dit nummer. Sorru als ik typefouten maak, ik zie niet watr ik type x Jeremy' staat er. Ik glimlach. Voordat ik iets kan antwoorden, stuurt hij nog een berichtje.

'je kan me yrouwens geqoon sms'en, zo'n automatpisch ding lees alles voor. Ookal hoor ik liever jee stem. x J'

Ik twijfel wat ik moet sturen. Hij zei toch dat hij geen contact meer wilde? Of heeft een van de mensen die hem waarschijnlijk in elkaar heeft geslagen dat gestuurd?

Na een tijdje twijfelen, stuur ik toch wat terug. 'Hey! Ik hoop dat je niet boos bent dat Megan langskwam.. Ik maakte me zorgen om je. Waarom wilde je geen contact meer? M x'

'Dat hev ik nooit gexegd? x J'

'Misschien heb jij het nooit gestuurd, maar ik heb wel een sms geskregen. Vlakvoor we af zouden spreken. M x'

'wAT RAAR WANT IK HEB ZOIETSS NOIT GESTUURD X J'

'Je schreef net alles in hoofdletters hhaha x'

'Echt?'

'Ja'

'Oh, wat domm hahah'

'Maar, Jer, ik moet nu gaan. Mijn ouders komen me ophalen'

'Okw. Je ouders?'

'ja, ik moet met ze praten'

'Goed zo! Heel veel succes xx'

'dankje :)'

'warrom dubele punt haakje sluitten?'

'dat is een blije smiley'

'oh' ' :) :) :)'

'kneus. Maar ik ga nu echt! Zullen we vanavond bellen? Ik moet je echt spreken..'

'oke. Ik mis je x'

'ik jou ook x'

Ik stop mijn mobiel met een warm gevoel in mijn buik weg. Het lijkt alsof alles langzaam goed komt, ook al moet ik nog met mijn ouders gaan praten, en weten we nog steeds niet wie dat smsje heeft verstuurd. Maar tussen mij en Jeremy gaat alles goed, en daar ben ik meer dan blij mee. Ik dacht dat hij me echt niet meer wilde zien..

Ik schud even met mijn hoofd, en sta dan op van mijn plek. De trein is langzaam tot stilstand gekomen, en we rijden het station binnen. Langzaam beginnen de zenuwen heel sterk te komen. Ik ga mijn ouders zien. Verdomme, ik moet met ze mee! Ik raak opeens in paniek. Waarom wilde ik dit ook al weer? Waarom ben ik niet bij Sharon gebleven?! Mijn hart klopt als een razende in mijn keel als de deuren van de trein open gaan. Fuck fuck fuck fuck fuck. Mijn ouders staan daar. Even schiet er een raar idee door mijn hoofd: ik kan terug de trein in lopen en me mee laten nemen door het land, en zien waar ik uitkom. Maar ik schud dat idee snel weg. Dat is onzin. Wat ik nu moet doen, is met mijn ouders praten. En hopelijk komt alles dan goed. Ik haal diep adem, en loop dan recht op ze af.

[a/n dit hoofdstuk was echt te slecht voor woorden :( Gisteren heb ik meer dan 4 uur lang geschreven, mn inspiratie is een beetje op voor deze week hahaha x]