Make Me Feel

Hoofdstuk 9 ☎️

(Point of view Luna)

"Luna, ik heb opeens een spoedoverleg op m'n werk," mijn moeder kwam mijn kamer binnenlopen met haar jas over haar arm en haar hand over haar mobiel. "Vind je het erg als jij en Roos even alleen zijn tot vanavond? Er liggen twee pizza's in de diepvries."
"Waar is papa dan?" ik keek op van mijn tablet, waar een bekende YouTuber aan het praten was over onzin.
"Die is uit eten met zijn vrienden, weet je nog?" mijn moeder keek haastig op haar horloge. "Als je het niet wilt kan ik ook wel thuis blijven hoor?"
Het klonk aanlokkelijk, dat mijn moeder thuis zou blijven zodat ik niet alleen met Rosa hoefde te zijn. Maar toch schudde ik mijn hoofd. "Nee joh, ga maar naar je werk. Dat is toch veel belangrijker?"
"Top, fijn, super, dank je," ratelde mijn moeder. Ze liep met grote passen naar me toe en drukte een gehaaste kus op mijn voorhoofd. "Tot vanavond! Hou je gedeisd, ik wil terugkomen in een opgeruimd en heel huis. En bellen als er iets is!"
Ik rolde met mijn ogen. "Ik ben wel eens vaker alleen thuisgebleven, mam."
"Oké, ik ben waarschijnlijk rond negen uur thuis. Misschien kun je een vriend of vriendin uitnodigen? Maar niet te veel, want- nou ja. Doei!" mijn moeder liep gehaast mijn kamer uit. Ik keek haar even na, en schudde mijn hoofd voordat ik mijn aandacht weer naar mijn tablet keerde.

Rond een uur of zes kwam Rosa mijn kamer binnen. "Ik wil eten," zei ze. Ze stond in de deuropening, en keek me niet aan.
Ik zweeg en draaide me naar haar toe. "Dus?"
"Ik weet niet hoe de oven aan moet."
Ik schoot in een honende lach. "Het is ook heel moeilijk," zei ik sarcastisch.
"Wil je me helpen?"
"Nee."
"Alsjeblieft?"
"Néé! For god's sake, je bent oud genoeg om dat zelf te fixen!"
Rosa sloeg haar armen om haar lichaam heen, en haar lip begon te trillen. "Ik weet heus wel hoe het moet!" stampvoette ze.
"Waarom vraag je het dan?" vroeg ik geërgerd. "Dat slaat echt nergens op."
"Omdat ik het gewoon goed wilde maken! Ik wil gewoon met je praten en ik wil een grote zus en ik wil een lieve kleine zus zijn en ik wil sorry zeggen en ik wil dat we samen pizza gingen eten en ik wilde-" Rosa hapte naar adem.
Verbijsterd staarde ik haar aan. Zat dit de hele tijd al in haar? Wilde ze dit de hele tijd al zeggen?
"En het spijt me dat ik zo stom doe de hele tijd maar ik kan er niets aan doen want ik ben gewoon jaloers op jou en je perfecte leven en je perfecte ouders en je perfecte vriendinnen! Ik wil ook zijn zoals jij!" Rosa was aan het huilen en stampvoette nog een keer met haar voeten.
Ik keek haar een tijdje aan, en stond toen op van mijn bed. "Zal ik je laten zien hoe de oven werkt?" vroeg ik met een kleine glimlach, terwijl ik mijn arm om Rosa heen sloeg.
Rosa snifte. "Ik weet heus wel hoe het werkt."
"Weet ik. Ik wilde het je gewoon laten zien," ik knipoogde naar mijn pleegzusje en leidde haar toen mijn kamer uit.

"Misschien word ik wel vegetarisch," zei ik toen we die avond samen op de bank tv keken.
"Wat? Waarom?"
"Omdat ik het gewoon niet zo belangrijk vind om vlees te eten."
"Oh? Maar mensen horen toch vlees te eten? Dat is goed voor ons."
"Nee, helemaal niet. Vroeger aten mensen veel minder vlees, want denk maar niet dat de oermensen elke dag een mammoet neer knokten. En later was vlees heel duur!"
"En daarom word je vegetarisch?" vroeg Rosa ongelovig.
"Misschien," ik haalde mijn schouders op.
"Wedden dat je het nog geen maand vol kan houden?"
"We worden allebei vegetarisch en wie het het eerst opgeeft moet de ander trakteren op een lunch bij de Bakker Bart."
"Maar ik ben blut."
"Nou, stoppen met vlees eten dan!"
"Oké! Challenge accepted," zei Rosa met een glinstering in haar ogen.
We keken een paar minuten in stilte naar de kleurige reclames en schreeuwerige mensen, die langs flitste over het beeldscherm.
"En, voel je je al anders?" vroeg ik aan Rosa.
Rosa deed even alsof ze nadacht. "Ik.. Ik voel me.. Ik voel me vegetarisch."
Ik schoot in de lach en het volgende uur kletsten Rosa en ik over van alles en nog wat. Ik leerde haar steeds beter kennen, en kwam erachter dat Rosa niet zo heel stom was als ik dacht. Ze was stiekem heel erg grappig en lief. Ze had gewoon een soort gebruiksaanwijzing en als je die eenmaal kon lezen en begreep was ze erg aardig.
We praatten niet over wat we deden voordat ik 'wegliep' (dat klinkt zo dramatisch). We hadden het vooral over onszelf, over grappige feitjes en vage dingen. Het werd gauw laat, en rond negen uur kwam mijn moeder binnen. Zonder dat Rosa en ik het merkten leunde ze tegen de deurpost, en keek ze met een glimlach op ons neer.
"-maar over het algemeen sturen leraren je niet zo snel de klas uit om een briefje te halen. In de tijd dat ik op de middelbare school zit is het 2 keer gebeurd bij een klasgenootje van me, en that's it," vertelde ik Rosa terwijl ik een vlecht in haar haar maakte.
"En te laat komen?"
"Ja, dan moet je wel een briefje halen. Maar soms zijn de leraren in een goede bui, en mag je gewoon binnen komen."
"Is het jou wel eens overkomen dat je te laat bent gekomen?"
"Vijf keer; één keer omdat ik me had verslapen, één keer omdat ik te langzaam had gefietst, één keer omdat Sharon een lekke band had en ik haar niet achter wilde laten, één keer omdat ik mijn fietssleutel kwijt was en één keer omdat de leraar pissig op me was en het nodig vond om me er uit te sturen toen ik 30 seconde na de bel binnenkwam."
Rosa glimlachte. "Dat is best wel vaak."
"Valt wel mee, hoor. Er zijn mensen die meer dan 5 keer te laat komen."
Mijn moeder kwam toen vanuit de deuropening en kwam bij ons zitten. "Dag, lieverds. Hoe ging het?"
Ik glimlachte weer. "Eigenlijk heel erg goed," bekende ik. En het allerbeste was, was dat ik het nog meende ook.

[a/n 1) dit hoofdstuk was heel crappy en 2) ik heb al meer dan een week niet geupdate. Het spijt me echt verschrikkelijk :( Ik heb niet veel tijd, en alle tijd die ik overheb gebruik ik om te lezen en te schrijven voor het uitgever boek. Hopelijk begrijpen jullie dit, maar daar heb ik alle vertrouwen in want jullie zijn heel erg lief 🐒❤️]